Ik praat met mijn kat zoals ik met mensen praat. Ik vertel over mijn dag, mijn twijfels en bespreek wat ik nu eens moet gaan doen.
Soms knuffelen we. Soms hebben we ruzie. Maar we negeren elkaar nooit. We voelen elkaar aan. Hij is mijn true soulmate.
Dus ik kwam laatst op het fantastische idee om samen te gaan wandelen in het bos. Na mijn werk. 15.30 uur. Bij de ingang aan de zuidzijde.
Als jij daar nou naartoe komt, ga ik daar ook direct naartoe vanuit kantoor. Samen iets leuks doen. Gezellig toch?
Maar je was er niet om 15.30 uur. Ik heb een half uur op je gewacht en toen ik teleurgesteld naar huis liep, vond ik je thuis op je troon, mij arrogant aankijkend.
We hadden toch een afspraak? Je had me toch begrepen? Je miauwde zelfs een aantal keer bevestigend op mijn voorstel. Je leek zelfs net zoveel voorpret te hebben als ik. En je weet de weg. Want die heb ik je een paar keer uitgelegd. Wat al redelijk absurd is. Want jij kent de buurt beter dan ik. De snellere routes over schuttingen en door bosjes heen. Je had beter mij de weg kunnen vertellen.
En nu zit je hier op je troon.
Waarom heb je me dit aangedaan?
Tot ik begreep wat ons misverstand was.
Jij leeft niet in de vierde dimensie.
Je weet niet eens dat die bestaat. Dus hoe kan ik het je dan uitleggen? Het is je volslagen onbekend.
De tijd heeft geen grip op jou.
Voor jou is het dag of nacht.
Je hebt honger of dorst.
Je bent moe of wakker.
Je bent levend, maar je weet niets van de dood.
Tijd heeft geen rol in jouw leven. Die is er gewoon niet.
Wel in die van mij.
Ik weet dat die bestaat. Ik weet wat die doet.
Tijd is een sluipende moordenaar.
Tijd martelt mijn ziel.
Tijd maakt me te bewust van de vergankelijkheid.
Dat ik meer zal verliezen in het leven, dan dat ik kan bezitten.
Tijd laat ons veranderen.
Ons lijf. Onze persoonlijkheid. Tijd beïnvloedt onze dromen en onze omgeving.
Tijd is als zuurstof: die laat alles verroesten en uiteindelijk verdwijnen.
Jij gaat ook verdwijnen. Net als ik.
Ik weet dat. Jij niet.
Dus misschien moeten we de volgende keer niet iets afspreken voor later, maar het gewoon meteen doen.
Meteen samen het bos in. Snap je?
Doen alsof later niet bestaat.
Want in de derde dimensie hebben we slechts nu.
Elke maandag een kort verhaal in je inbox. Deel deze tekst gerust op social media met je voyeurs.
