Lieve vreemdeling,
Als je niet ten onder wil gaan aan de lege, holle, duistere gevoelens, dan kan je ze beter niet verdoven. Juist niet wegdrukken.
Want ze verdwijnen niet. Ze zijn als pus. Ze willen eruit. Anders gaan ze infecteren.
Je krijgt na verloop van tijd lichamelijke klachten zonder duidelijk aanwijsbare oorzaak. Dit zie je vooral terug bij mensen die hun problemen externaliseren.
Of je krijgt mentale issues, zoals vermoeidheid, concentratieverlies en geen zin meer om dingen te ondernemen. Dit zie je vooral terug bij mensen die hun problemen internaliseren.
Je kan de gevoelens niet wegsnijden. Je kan ze alleen laten vloeien. Door ze te integreren in je persoonlijkheid. Door ze te uiten. In je zijn als mens. In kunst. In je levenswerk.
Vecht er niet tegen. Integreer ze. Het maakt je een kalmer mens. Je bent liever voor jezelf en begripvoller naar anderen.
Als de duistere gevoelens maar terug blijven komen, integreer ze dan in je persoonlijkheid. Ze zijn namelijk de schaduwkant van wie jij bent.
Schaam je niet. Erken ze.
Yin en yang.
Leven en dood.
Licht en schaduw.
Het een maakt het ander. Het ander is niets zonder het een.
Dus ook jouw mindere kant, is wat jou jou maakt.
Je duistere verlangens en behoeften.
Je voelt je zo onevenwichtig, omdat je vindt dat het er niet hoort te zijn.
Maar je kan niet heel hard sporten en verwachten dat je geen spierpijn hebt of buiten adem raakt.
Die zijn niet weg te praten in therapie. Ze wachten op je om gezien te worden.
Als je weet waar de pijn vandaan komt, kan je die controleren en doseren. Kan je je uiten.
Erken ze. Integreer ze.
Om een voorbeeld te geven.
Je hebt je portie shit meegemaakt. Nu zeg je stoer tegen mensen: ‘Het heeft me gemaakt wie ik nu ben.’
Nee.
Dat is niet integreren.
Dat is zeggen: ‘Ik ben kapot geslagen en ben hersteld en nu ben ik af.’
Neem geen genoegen hiermee. Je bent niet over de finish gekomen.
Integreren is erkennen: ik heb een donkere kant in me. Dat maakt me soms zwak of kwetsbaar. Ik doe er alles aan om dat donkere pad te vermijden. Maar ik sluit niets uit. Dit is ook wie ik ben.
De ex-eetstoornispatiënt zal altijd een ingewikkelde relatie met eten houden.
De paniekaanvalgast zal altijd met een brok in de keel een trein of vliegtuig instappen.
De depressievrouw zal altijd opkijken tegen de grijze, uitzichtloze, kille herfst of winterdagen van het jaar.
Je kan erover zwijgen. Maar dat lijkt toch weer op onderdrukken.
Een ware melancholicus zegt het gewoon tussen neus en lippen door tegen mensen als het een toegevoegde waarde heeft.
Lincoln verzweeg zijn depressies niet. Die man is er gewoon president mee geworden en heeft de slavernij afgeschaft!
Schrijver Franz Kafka bleef zijn hele leven worstelen met zijn relatie met eten. Uithongeren was zijn ding. Hij schreef er zelfs een fantastisch kort verhaal over. Een hongerartiest.
Schaam je niet.
Laat het zien.
Liefs,
Tomson
Elke dinsdag mijn spoedcursus melancholie in je inbox.
