Toen ik jong was…
(nu wordt de magie van mijn leeftijd verbroken. Shit.)
Had je de horrorfilm Scream.
(dit jaar komt er een nieuw deel uit btw.)
Iemand met een Schreeuw-masker jaagde achter wulpse dames en stoere mannen aan met een mes.
De openingsscène is geniaal: ‘Do you like scary movies?’
Drew Barrymore bakt popcorn in een pannetje, terwijl ze wordt lastiggevallen door een anonieme beller op de draadloze huistelefoon.
Ze moet vragen beantwoorden over bekende horrorfilms.
Het begint onschuldig en gezellig.
Tot ze van de beller de verlichting van de tuin aan moet doen en daar haar vriendje vastgebonden ziet zitten aan een stoel.
Als ze de vraag fout heeft, sterft hij.
Langzaamaan gaat dit naar een climax toe.
De popcorn fikt aan.
Drew wordt achtervolgd door de man met het mes.
Al rennend richting de straat wordt ze van achteren neergestoken door de man in het masker.
Tssss.
Tssss.
Tssss.
(mesgeluiden in haar lijf).
Ze overleeft het niet.
Wat al een shock is. De bekendste acteurs op de poster gaat al binnen tien minuten dood.
Weet je wat deze film nog meer zo verademend maakte toen?
De film speelt met horrorclichés.
Personages fantaseren hardop over hun eigen dodelijke afloop aan de hand van andere horrorfilms.
Phone Voice: ‘Do you like scary movies?’
Sidney Prescott: ‘What’s the point? They’re all the same. Some stupid killer stalking some big-breasted girl who can’t act, who is always running up the stairs when she should be running out the front door. It’s insulting.’
De film blies nieuw leven in een uitgekauwd genre.
Tal van nieuwe horrorfilms volgden.
Waardoor dit weer een cliché werd.
Maar goed.
Maar daar wil ik het eigenlijk helemaal niet over hebben, joh.
Ik dwaal helemaal af.
Ik wil het over dat masker hebben van Mr. Ghost-face.
