Lieve vreemdeling,
Ze stond linksvoor in het lokaal. Wijzend naar de boom naast het raam.
Kaal. Eenzaam.
‘Weet iemand waarom de bomen bladeren loslaten in de herfst?’ vroeg ze.
Het bleef stil.
Mijn handen begonnen te trillen.
(Ik begrijp bij het typen van de vorige zin opeens de uitdrukking ‘mijn handen jeuken’).
Ik begon het warm te krijgen. Hartslag in de versnelling. Zo’n apart gevoel bij de keel.
Maar ik zei niets. Iemand anders moest het zeggen. Want dit lag zo voor de hand.
Dit was vorig jaar nog op Het Klokhuis geweest op televisie!
En minstens de helft van de klas keek hier ook naar.
‘Niemand?’ vroeg ze teleurgesteld.
Ik stak mijn hand omhoog.
‘Tomson?’
Toen begon ik te twijfelen. Altijd maar die twijfel. Had ik het wel goed onthouden?
‘Zeg het maar.’
‘Nou’, zei ik. ‘Om water te besparen, laten ze de blaadjes los.’
‘Jaaaa!’ schreeuwde ze orgastisch door de klas. ‘Dat jij dit weet! Wat goed!’
Een vreemd soort schaamte overviel me. Ik voelde me erkend en verward.
Het was op Het Klokhuis geweest! Waarom wisten anderen dit niet? Zij hadden het ook gezien. Waarom had ik het dan onthouden en zij niet?
Nu weet ik het antwoord. Tientallen jaren later. Old fuck die ik ben.
Ieder mens bekijkt de wereld met een eigen filter en onthoudt daardoor andere details.
Het werkt heel maf.
Mijn puberbrein heeft onthouden dat condooms niet volledig beschermen om een zwangerschap te voorkomen.
Dit heb ik niet geleerd bij biologie. Maar van Joey van Friends. Kan jij je die aflevering herinneren? Ja? Dan zijn we misschien tweelingzielen.
Nee?
Je hebt ‘m toch gezien.
Onthoud dit.
Alles wat je registreert, wat je opvalt, wat je onthouden hebt, is jouw unieke kijk op de wereld.
Bijna niemand beseft dit. Ik ook nog steeds onvoldoende.
We denken onbewust dat iedereen hetzelfde ziet, voelt of opmerkt. Totdat ernaar gevraagd wordt. Of totdat je het zelf op papier zet.
‘Ik kan helemaal niet zo goed schrijven als die, of die, of die.’
Natuurlijk niet!
Want je visie is anders.
Daarom moet je juist meer schrijven.
Train jezelf.
Merk op wat je opmerkt.
Dat is wat je authentieke kijk op de wereld is. Dat is wat jij toevoegt aan elk kunstwerk.
Praat een collega graag in superlatieven zoals ‘Geweldig!’ en ‘Grandioos!’ en ‘Fantastisch!’?
Als dit je opvalt, ben jij een van de weinigen die dit hoort.
Geloof me.
Gaat je manager zachter praten als het spannend wordt?
Dat valt alleen jou op. Gebruik het in je kunst.
Stift jij je lippen graag een week voor je ongesteld wordt?
Gebruik dit in je kunst.
Doet een kaal bos je denken aan een gevoelloze staat van zijn? Gebruik deze metafoor.
Let op.
Soms is jouw unieke kijk troebel geworden door de cultuur waarin je bent opgegroeid.
Dat noemen ze een cliché.
Leer op te merken wat een cliché is. Ook al zijn clichés waar, ze zijn niet je eigen authentieke stem, maar de stem van de cultuur.
Clichés vervelen. Omdat we ze al een miljoen keer hebben gehoord. Maar jouw unieke kijk niet.
Je bent geen bedrieger. Al jouw ervaringen en inspiratie zijn voor jou meer dan logisch en voelen daarom zo normaal aan dat je er niet bij stilstaat.
Sta erbij stil!
Want het zijn jouw ervaringen, niet die van mij.
Leer me anders kijken naar de wereld.
Inspireer me.
Zelfs als wij dezelfde lievelingsfilm hebben, durf ik te wedden dat wij beiden iets heel anders eruit halen.
Dat is wat onze individualiteit uniek maakt.
Niemand kijkt hetzelfde. Niet voor niets is iedere kleur oog anders. Zelfs als die van jou ook de blauwe kleur heeft.
Merk op wat je opmerkt.
Liefs,
Tomson
Elke donderdag en vrijdag mijn Maak kunst van je tragedie-mails. Je leest ze hier allemaal terug.
De condoom-scène in Friends
