Lieve vreemdeling,
Het laatste gesprek in haar bed in Utrecht voor onze reis.
Mijn hoofd bleef tollen toen Zara zich omdraaide en niet veel later zwaar begon te ademen.
‘Als je gewoon met hem praat’, zei Zara. ‘Vertel aan je vader wat je voelt en denkt. Leg het gewoon op tafel. Zeg dat je aan je relatie wil werken. Dat je hem mist.’
Ik antwoordde met de grootst mogelijke zucht ooit.
‘Lieve Zara’, zei ik. ‘Het komt niet goed.’
De trein bracht ons naar Parijs.
Drie uur lang hadden we niets tegen elkaar te zeggen.
Uit het raam zag ik het platteland van Frankrijk.
Vanaf Gare du Nord liepen we richting Montmartre.
Tijdens de wandeling voelde ik een gebrek aan slaap en de stress van de reis opkomen.
Een duizelig gevoel, lome spieren en een behoefte om mijn ogen even dicht te doen.
Wachtend bij een kruispunt zei ik:
‘Als we alvast wat brood halen, kunnen we dat in het hotel eten.’
‘Als we gewoon eerst onze spullen wegbrengen en dan eten gaan halen’, zei Zara
‘Ik voel me gewoon even niet zo fijn.’
‘Wat is je punt?’ vroeg ze.
We liepen onder een bovengrondse metrolijn door, waar tientallen mensen via de trappen van het station afkwamen.
‘Wat is mijn punt’, herhaalde ik beledigd. ‘Ik voel me gewoon slap en futloos.’
‘Had je maar brood moeten smeren’, zei ze.
We kwamen aan in ons hotel.
De kamer was klein.
Het klonk niet gehorig.
Zara had al een tijdje niets meer tegen me gezegd.
Ik zette mijn toilettas in de badkamer en legde mijn telefoonoplader op mijn kussen.
Ik probeerde verbinding te krijgen met de wifi, maar ik kwam maar niet op het inlogscherm.
‘Zullen we maar?’ vroeg ik uiteindelijk.
Elk restaurantje puilde uit van de mensen.
Zara hield niet van drukte
Ik wilde gewoon wat eten.
Zij wilde per se uit eten met het argument ‘Hoe vaak zijn we nou in Parijs?’
We belandden na vele zwerftochten en non-verbale ruzies bij de McDonald’s.
De volgende dag na het ontbijt in het hotel dronken we een kop koffie op het terras van een klein cafeetje.
‘Hoe voel je je nou?’ vroeg ze.
‘Oh, beetje duf.’
‘Nee, hoe voel je je nou, nu je ma dood is?’
‘Bevrijd’, antwoordde ik.
‘Echt?’ Ze legde een hand voor haar mond.
‘Ik mis haar enorm’, zei ik daarna.
‘Ze was een mooi mens’, knikte Zara.
‘Ze had talent’, zei ik, ‘fotografie. Heb ik je dat wel eens verteld?’
‘Net zoals jij talent hebt’, zei ze.
‘Ik heb geen talent’, zei ik. ‘Als ik het wel heb, dan heb ik geen zelfvertrouwen’, voegde ik eraan toe.
‘Praat niet zo raar’, zei Zara. ‘Alles wat je schrijft of ontwerpt is echt fantastisch!’
Ze nam een slok van de koffie en ik kon maar niet stoppen met naar haar te kijken.
Met mijn wenkbrauwen diep naar beneden.
Ik probeerde te zien of ze was veranderd.
Nieuw haar? Nieuwe jurk?
Nee.
Andere energie?
Ze was niet anders dan anders.
Ik was veranderd.
Haar woorden vol lof en liefde kwamen niet meer bij me binnen.
Ik nam ze niet meer serieus.
Bovendien vroeg ik me af of ze het wel echt meende wat ze zei.
Tuurlijk meende ze het.
Maar meende ze het ook op onbewust niveau?
Ze kocht via de complimenten mijn liefde.
Deze gedachte kon ik niet meer loslaten.
Of het wel of niet waar was.
Elk woord dat ze zei, elke blik die ze me gaf, bekeek ik met argwaan.
Kocht ze mijn liefde?
Elke keer weer kwam de tegengedachte: negeer deze analyse.
Hand in hand op de trappen van de Sacré Coeur.
Kijkend over de stad Parijs.
Ik voelde het niet meer.
Later die avond, licht aangeschoten, voelde ik het weer even, toen ik in haar klaarkwam.
De volgende ochtend was het weer weg.
Definitief.
Weg.
Parijs was niet de stad voor het einde.
Ik wonend in een studentenstad in Engeland ook niet.
Ze zocht me nog op.
We gingen uit eten met Niekka en haar vriend.
Toen ik met de benodigde studiepunten terugkeerde naar Nederland, wist ik wat ik had achtergelaten daar.
Mijn droom.
Mijn moeder.
Mijn liefde voor Zara.
In Utrecht zei ik de verlossende woorden.
‘Ik moet je wat vertellen…’
EINDE
Alleen met anderen is een dertiendelig verhaal over kiezen tussen jezelf of je familie.
Ik heb het verhaal zo geschreven dat het makkelijker leest op een scherm. Elke zin op een nieuwe regel. Ook heb ik geprobeerd om de verbanden tussen de zinnen weg te laten. Zo krijg je een ‘lyric’ effect. Je gaat als lezer zelf verbanden trekken. Deze schrijfmethode is zwaar geïnspireerd door het boekje Several Short Sentences About Writing van Verlyn Klinkenborg. Ook te beluisteren op Storytel. Maar als je het leest, zie je sneller zijn punt.
Een jaar geleden heb ik de eerste drie maanden van het jaar via de dagelijkse mail een ander verhaal gedeeld. Dat is een boek geworden: Lieve vreemdeling.
‘Alleen met anderen’ ga ik later dit jaar uitbrengen als digitaal boekje. Dankjewel voor lezen en me steunen 🖤.
Lees de vorige hoofdstukken terug:
∆1. Ik denk niet dat mijn familie me echt begrijpt
∆2. Hoe wij ruzie maken in dit gezin
∆ 3. Tussen overgevoelig en ongevoelig in zitten
∆4. Toen de wereld aan zijn einde kwam
∆5. Je hoeft niet van iemand te houden om bij diegene te blijven
∆ 6. Dit hadden we beter niet kunnen doen
∆7. De voordelen van een egoïst zijn
∆8. Gelijk hebben of gelijk krijgen is een wereld van verschil
∆9. Geen thuis hebben
∆10. Broos
∆11. Je bent maar een keer oud
∆12. De onomkeerbare momenten in het leven
