‘Heb je het echt nodig?’ zei ze aan de andere zijde van de L-vormige bar.
‘Wat?’ vroeg ik met mijn zonnebril op het puntje van mijn neus, terwijl ik mezelf bekeek in de spiegel achter de bar.
Gott. Wat vond ik mezelf sexy.
‘Meer alcohol?’ zei ze met zo’n veroordelende toon.
Ik schoof mijn zonnebril terug naar boven en keek naar haar. Lange, losse, donkere haren. Een huid bruiner dan de mensen die om haar heen aan het dansen waren. Slanke polsen. Kralen om haar ene pols. Een klein horloge om de andere. Een jasje met opgestroopte mouwen. Strak groen shirt eronder.
‘Je hebt het niet nodig’, zei ze vervolgens.
‘Alsof ik een keus heb’, zei ik. ‘Determinisme, schat. Alles is een gevolg van een gevolg. Je denkt dat ik vrijwillig bier bestel. Maar ik kan niet anders.’
‘Bullshit’, zei ze. ‘Lekker makkelijk om je verantwoordelijkheid opzij te schuiven.’
‘Kijk, vreemdeling’, zei ik zo wijs mogelijk. ‘Het enige wat ik wil is feesten.’
‘Heus niet’, zei ze.
‘Wat weet jij van mij?’ Ik wees naar mezelf en bleef nee schudden. ‘Het enige wat ik écht wil is feesten.’
‘Je denkt dat je geniet’, zei ze spelend met een bierviltje. ‘Maar je vlucht.’
‘En wat heb jij net besteld dan?’
Een barman zette net op dat moment een glas met doorzichtige vloeistof voor haar neer en daarna het pinapparaat. Bubbels stegen op in het glas.
‘Is dat wat ik denk dat het is?’ vroeg ik.
‘Jup’, zei ze, terwijl ze haar pinpas op het apparaat legde.
‘Je bent een cliché’, zei ik.
‘Jij een verzinsel.’
‘Wat doe je hier als je alleen water komt drinken en mij komt confronteren met mijn hedonisme?’ vroeg ik.
‘Ik heb morgen dingen te doen.’
‘Dingen.’
‘Dingen, ja’, herhaalde ze.
‘Maar als je morgen dingen hebt te doen, wat doe je dan hier?’
‘Bij drie keer nee, moet je de vierde keer ja zeggen. Dus ik zei ja tegen een vriendinnetje.’
‘Is dat een regel?’ vroeg ik.
‘Om me te beschermen voor zelfisolatie. Ik kan helemaal opgaan in mijn werk, begrijp je? Dan verwaarloos ik de wereld om me heen. Dus dit houdt me nog op aarde.’
Een barvrouw zette twee glazen bier neer. ‘Dank je’, zei ik en ik gaf haar een briefje van tien euro. Geleend van Tirza.
‘Is dat hoe je heet?’ vroeg ze. ‘Ziggy?’
‘Hoe weet jij dat nou?’ vroeg ik zo verbaasd mogelijk, wachtend op het wisselgeld.
‘Het staat op je vingers geschreven.’
Ik keek naar mijn vingers. In Comic Sans op elke vingerkoot een letter: Z I G G Y.
‘Dat kan je vanaf daar zien?’ vroeg ik.
‘Ik stond net naast je, maar deze kant ging sneller.’
‘Dat was hoe ze me ooit noemden, ja. Ziggy. Maar voor jou ben ik Sterrenstof. Voor anderen meneer Sterrenstof. Maar voor jou Sterrenstof.’
Ik liet de zonnebril weer naar het puntje van mijn neus glijden. De barvrouw legde het wisselgeld naast mijn twee biertjes neer. Ik pakte de munten een voor een op en schoof ze in mijn broekzak.
Toen ik opkeek, stond de dame van de andere zijde naast me.
‘Wat is er mis met Ziggy?’ vroeg ze.
‘Wat?’ vroeg ik verward.
‘Je wil Sterrenstof zijn, maar wat is er mis met Ziggy?’
Ik gebaarde met mijn handen dat ik het ook niet wist. Ik haalde daarna mijn schouders op en zei ‘Tja, waar moet ik beginnen?’
‘Ben je graag iemand anders?’ vroeg ze.
‘Ben jij graag jezelf dan?’ vroeg ik.
‘Beantwoord je altijd een vraag met een andere vraag?’ vroeg zij.
‘Ben jij altijd zo’n wijsneus?’ vroeg ik.
Ze haalde haar schouders op en zei toen: ‘Ik werk elke dag aan een betere versie van mezelf, ja.’
Ik pakte mijn telefoon op en opende Instagram. ‘Wat is je Instagramprofiel en ik vertel je wie je bent.’
‘Echt niet.’
‘Je laat deze kans op zelfontwikkeling liggen? Ik heb mensenkennis, weet je wel.’
Voor ik het wist, griste ze mijn telefoon uit mijn plakkerige zweethanden en begon wat te tikken met haar twee duimen.
‘Je geeft me nu echt een hartverzakking, met mijn telefoon in je hand’, zei ik.
‘Verstuur je zo graag foto’s van je lul dan?’ vroeg ze.
‘De wereld snakt naar mijn lul.’
Ze gaf de telefoon weer terug en ik herkende haar. Een profielfoto van haar met een rieten hoed op, ergens aan het strand in de zon.
Ik scrolde door haar foto’s heen. Allemaal met dezelfde kleurenfilter. Een zonder make-up. ‘Ik ben wie ik ben’ als caption. Een in de sportschool voor de spiegel in sportlegging: ‘Working on it’. Een in Parijs waar ze haar arm boven haar hoofd had geplaatst.
‘Ik heb je door’, zei ik.
’Nou. Vertel.’
‘Je werkt hard aan jezelf. Discipline. Structuur. Goed voor jezelf zorgen en dat laten zien. Je helpt graag anderen, maar je helpt vooral graag jezelf. Maar wat je ’s nachts echt wakker houdt, is de angst om te falen. Dus daarom werk je harder dan iedereen. En ontspan je omdat het moet. Niet omdat je het kan.’ Ik zette mijn zonnebril af. ‘Heb ik gelijk of heb ik gelijk?
‘Ben je soms de Instagramfluisteraar?’ vroeg ze niet onder de indruk. Ze pakte opnieuw mijn telefoon af, drukte op mijn profiel en ging door mijn ontelbaar veel foto’s van het nachtleven van Utrecht heen.
- Ik boven de wc op een huisfeestje.
- Ik in de steeg aan het pissen in een container.
- Ik met witte kop boven de dekens op een luchtbed.
‘Je neemt dat feesten wel heel serieus’, zei ze. ‘Het lijkt wel een levensstijl.’
‘Het is kunst’, zei ik. ‘Iedereen laat foto’s van de nacht zien waarop ze het gelukkigst zijn. Maar we zien nooit de ellende van wanneer de drank zijn ding doet of de kater zich laat zien. Ooooh. De moeder der katers. Dus here you go. Foto’s van de dieptepunten van mijn feestgedrag.’
Ze liet een foto zien van mij op een brancard.
‘Ik zag de stoep niet.’
‘En deze?’
Ik en mijn blote billen, rennend naar de gracht toe.
‘Leverde me een longontsteking op.’
‘En je denkt nog steeds dat je nog een biertje nodig hebt?’ vroeg ze.
’Nooit genoeg’, zei ik. ‘Maar. Hoe heet je?’
‘Gewoon Katy.’
‘Gewoon Katy. Nou. Aangenaam gewoon Katy. Ik ben Sterrenstof.’
‘Je bent helemaal niet Sterrenstof. Je bent nog steeds Ziggy.’
‘Hoe bedoel je?’ zei ik en ik nam een slok van het glas van Tirza. Ik roomde graag af.
‘Je wil niet kwetsbaar zijn. Maar je bent het’, zei ze. Toen tikte ze haar glas om de beurt tegen mijn twee glazen aan, draaide zich om en verdween in de dansende massa.
Ik zag een pen liggen naast de tap. Ik rekte me uit, pakte die, schreef mijn nummer op een bierviltje en sloot af met ‘Liefs, je Sterrenstof’.
Daarna stopte ik het in mijn kontzak.
Pas toen de lampen van de zaal aangingen en ik katjelam met Tirza in mijn arm gehaakt naar de garderobe liep, zag ik gewoon Katy pas weer.
‘Hé’, zei ik. ‘Gewoon Katy.’
Ze stond naast een blonde vrouw die langer en magerder dan zij was. De lange dame keek me meteen aan alsof ik een roofdier was.
Sterrenstof was een hoop, maar geen roofdier.
Ik haalde het bierviltje uit mijn zak, gaf het aan Katy en knipoogde.
‘App me’, zei ik.
Ik ben al drie jaar bezig met deze roman: Tweelingzielen sterven nooit. Ik deel elke woensdag de eerste 13 hoofdstukken.
Het gaat over een onmogelijke liefde tussen hedonist Ziggy en perfectionist Katy. Ik probeer alle thema’s van de afgelopen jaren in dit werk te stoppen: hedonisme, gevoeligheid, existentialisme, depressie, jeugdtrauma.
Lees de vorige delen van Ziggy terug
1/13 Je moet bloeden als je wil veranderen
2/13 Word niet jezelf. Word iemand anders.
3/13 Sombere jongens huilen ook
4/13 Vochtige plekjes
5/13 Je klinkt als mijn vriendin
6/13 Als je je verward en bedroefd voelt, ligt het aan jezelf
🜂7/13 De middelmatigheid haalt ons allemaal in
🜂 8/13 Het échte leven haalt ons altijd in
