Lieve vreemdeling,
De laatste twee hoofdstukken van het eerste deel van mijn aankomende roman over Ziggy. De roman is nog niet klaar… Ik wil in de toekomst graag nog wat materiaal delen. Als je dit ook ziet zitten, reageer op deze e-mail door ‘ja’ te zeggen.
Hoofdstuk 13 – De liefde redt vooral jezelf
Ongemakkelijk stond ik met mijn weekendtas in Wittevrouwen voor een oud herenhuis. Katy had me de straat verteld in een van haar appjes. Op een groepsfoto op Facebook van een feestje bij haar huis, genomen op de portiek, zag ik een huisnummer.
Een van de mannen deed de deur open. Hij keek me verward aan.
‘Is Katy er?’
Hij keek me van top tot teen aan en schudde nog verwarder zijn hoofd. ‘Momentje.’ Hij sloot de deur weer. Een peuk later ging de deur op een kier open.
Ik keek in het onopgemaakte gezicht van Katy.
‘Wat doe jij hier?’ vroeg ze verbaasd. Toen keek ze naar de weekendtas naast mijn benen. ‘Dit is niet rustig aan doen, Ziggy.’
De liefde ging vanavond niemand redden.
Hoofdstuk 14 – De liefde maakt ons slechts even minder alleen.
Alleen klootzakken lenen ongevraagd geld van hun beste vriendin, ook al hebben ze ruzie met haar. Vijftig euro. Het briefje dat voor Tirza’s pa was bedoeld. Ze had het me nog laten zien. Het briefje lag daar op de tafel naast haar andere rommel. Voor het oprapen.
Nu had ik het in bezit. Ik haalde een fles coca cola. Peuken. Een goede fles whisky en liep daarna door naar het flatje van Randall. Ik drukte op 233.
‘Wat?’ klonk het door de intercom.
‘Met Ziggy.’
Stilte.
‘Met Ziggy Blank. Zin in een drankje?’
‘Ik verkoop niet aan de deur, man.’
De verbinding werd verbroken.
Ik duwde opnieuw op 233, maar hij nam niet op. Een peuk later liep een jonge vent met oordopjes in en een zwarte muts op zijn kop de portiek in. Ik kon net op tijd mijn hand tegen de deur aan zetten voor die terug in het slot viel.
Drie etages naar boven. Met grote stappen. Nummer 233. Ik keek door het raam heen en zag Randall in zijn witte onderbroek op een been staan, met zijn beide armen gestrekt boven zijn hoofd, met de ogen gesloten.
Zo kwetsbaar had ik hem nog nooit gezien. Ik klopte op het raam en liet hem de fles whisky en cola zien.
Hij opende een oog en glimlachte breed.
Toen hij me binnenliet, ging ik bijna over mijn nek van de muffe geur die in dit huis hing. Net zoals de smerigheid me nog meer begon op te vallen. Het was net zo smerig als de vorige keer. Alleen op een of andere manier was dit niet blijven hangen in mijn hoofd of zo?
We zopen. We keken nog een keer naar de film _Heat_. ‘Deze film, man’, zei Randall dronken. ‘Deze film.’
Mij bekroop me steeds meer het gevoel dat goed voor mezelf zorgen niet hier slapen was. Maar waar dan? Xander durfde ik niet te bellen. Katy was vrij duidelijk geweest en Tirza kon ik beter even een paar dagen met rust laten. Terug naar ma was geen optie. Mijn zus Yessica kon ik niet lastigvallen hiermee. Dat zou een afgang zijn.
Tirza draaide wel bij. Maar niet vandaag. Dan konden dingen echt escaleren.
‘Heb je nog anale seks gehad?’ vroeg Randall toen.
Wat moest je daarop antwoorden?
Ik nam de eerstvolgende bus naar Zeist. Op een of andere manier stond er nog tegoed op mijn OV-pas. Aangekomen in Zeist wandelde ik naar mijn garagebox. Ik opende het hangslot en duwde de klep met een roetsj-geluid naar boven.
Mijn Ikea-bank. Mijn dozen. De geur van schimmel en vocht. Ik trok aan het touwtje. De peer ging aan en met een pats weer uit.
Uiteraard.
In een van mijn dozen vond ik een kaars met kaarsstandaard. Ik stak de kaars aan. Vervolgens ging ik op mijn bank liggen met een mummyslaapzak uit mijn weekendtas.
Ik luisterde naar het getik van waterdruppels die op de grond vielen.
Ik was alleen.
Dat was niet erg.
Ik voelde me hopeloos.
Dat was wel erg.
Hopeloos en alleen.
‘Niets gebeurt zonder een reden’, zei Tirza.
Maar waarom lijkt het dan zo verdomde vaak zonder betekenis?
De liefde ging niemand redden.
De liefde maakt ons slechts even minder alleen.
Tot het moment dat je beseft dat je al die tijd al alleen was.
Verbondenheid is een illusie.
Zodat we niet gek worden.
Zodat we blijven geven.
Maar aan het eind.
Sterven we allemaal.
En ik had het koud.
Zo koud.
Is dit nou leven?
Hier?
Nee.
Dit was sterven.
Ik wilde niet sterven.
Niet vandaag.
Niet vannacht.
Niet.
Lees de vorige delen van Ziggy terug
1/13 Je moet bloeden als je wil veranderen
2/13 Word niet jezelf. Word iemand anders.
3/13 Sombere jongens huilen ook
4/13 Vochtige plekjes
5/13 Je klinkt als mijn vriendin
6/13 Als je je verward en bedroefd voelt, ligt het aan jezelf
🜂7/13 De middelmatigheid haalt ons allemaal in
🜂 8/13 Het échte leven haalt ons altijd in
🜂9/13 Je hoeft niet te drinken. Maar het kan wel.
🜂10/13 – De kunst van sexting
🜂 11/13 Waarom kwetsbaar zijn als niemand bij je blijft
🜂Ik wil alleen zijn
