Lieve vreemdeling,
Je staat altijd in contact met je omgeving. Dat wat om je heen gebeurt, heeft invloed op welke kant je van jezelf laat zien.
Je staat in een nachtwinkel te kijken naar een koeling om te bepalen welke fles frisdrank je meeneemt.
Naast je verschijnt een lange man. Hij pakt een anderhalve literfles cola eruit en stopt die in de binnenkant van zijn lange jas.
Sowieso dat je daar een fles in kan verstoppen.
Maar huh: wtf?
Hij knipoogt. Vervolgens zie je hem zich langs de kassa wurmen en zonder te betalen de winkel uit lopen.
Als jij je flesje fanta afrekent, zie je die gast aan de overkant van de straat bij de lantaarnpaal staan bij wat andere mensen.
Zeg je tegen de eigenaar dat die beroofd is?
Of ben je meer van: leef en laat leven?
Of is de gedachte die overheerst: als ik hem verraad, pakt die gast mij terug met een messteek in mijn rug?
Je dacht altijd voor rechtvaardigheid te staan.
Maar nu twijfel je.
Dat is een realisatiemoment.
Het hoeven geen zware dingen te zijn.
Het kunnen juist luchtige inzichten zijn.
Zoals in de snackbar, toen een man met een rollator binnenkwam, mij aankeek en zei: ‘Ik heb ‘m eigenlijk niet nodig.’
Hij duwde de rollator vooruit en maakte toen ter demonstratie grote passen en zwiepte met zijn handen vooruit.
‘Mensen kijken me altijd raar aan bij mijn dagelijkse loopje. Maar ja. Ik ben 89 jaar. Ik kan mijn val niet breken als ik struikel. Ze lachen maar. Zij hoeven niet met gebroken ribben thuis te zitten.’
Inderdaad. De omstanders die oordelen, hoeven die last niet te dragen als het misgaat. Dus laat ze maar oordelen.
Dit gesprekje van drie minuten heeft me veranderd. Op mini-schaal. Niet groots en meeslepends. Maar klein en licht.
Deze mini-veranderingen gebeuren elke dag.
Elke dag kom je tot nieuwe inzichten. Dat zijn de scènes die je gebruikt bij het schrijven.
Speel het niet veilig
We beleven allemaal wel eens een spectaculair verhaal vol schaamte, pijn en absurditeit.
Je doet inkopen voor het feestje van het jaar in jouw huis.
Voor meer dan honderd euro aan boodschappen op de kassaband gelegd.
Het zweet staat op je voorhoofd als je naar het pinapparaat loopt en de caissière aankijkt voor het bedrag.
Je grijpt naar je broekzak. Geen portemonnee. Die ligt nog op je bed van toen je je broek ging verwisselen.
Beschamend!
Dit is een grappig verhaal. Maar niet per se een verhaal met een persoonlijke verandering.
Je maakt verhalen persoonlijker door je kwetsbaarheden erin op te nemen.
Hoe meer kwetsbaarheden je in je verhaal stopt, hoe meer mensen een zucht van verlichting zullen geven als reactie op je verhaal.
Hoe jij met een rode kop langzaam opzij kijkt en ziet hoe de rij langer en langer wordt. Hoe je ziet hoe de caissière ongeduldig begint te bewegen en al op zoek gaat naar een collega om de bon terug te draaien.
Dat wat je voelt in je buik op dat moment…
Als je echt een verhaal wil vertellen dat iemand anders voelt…
Dan stop je dat ongemak in je verhaal.
Want mensen houden van kwetsbare verhalen. Dan gebeuren er dingen in hun hoofd.
Dan gaan ze kreunen en zeggen ze: ‘Zo voel ik me ook altijd bij zoiets…’
En dan zal er een gesprek starten over kwetsbaarheden bij de ander.
Toen je beste vriendin eens een auto van vijfduizend euro wilde afrekenen, maar was vergeten de bank in te lichten om zo’n groot bedrag te pinnen.
Je kan het veilig spelen.
Maar dat is saai.
Maak jezelf het slachtoffer in je verhaal. Niet de held.
James Bond. Kuifje. Indiana Jones. Die veranderen nooit in films. Die redden levens, vermoorden vijanden. Maar ze liggen er geen moment wakker van.
Jij bent geen held. Jij bent mens.
Ga voor die connectie.
De enige weg is k.w.e.t.s.b.a.a.r.h.e.i.d.
Verzamel je realiseermomenten om het leven meer te ervaren
Vraag je jezelf elke dag af: ‘Wat heb ik me vandaag gerealiseerd?’
Leer jezelf aan om elke dag een realiseermoment te noteren in een schriftje.
Ook al is het maar een halve zin.
Noteer.
Bewaar.
Op een gegeven moment ga je het op het moment zelf in de dag doorhebben: ‘Oooh, dit is er eentje.’
Noteren!
Dit maakt je een betere verhalenverteller.
Op een later moment kijk je in je schriftje terug en besluit je welk moment het uitwerken waard is.
Hoe beter je deze techniek onder de knie krijgt, hoe makkelijker je die kan toepassen in het echte leven. Zoals bij sollicitatiegesprekken, koffieapparaatgelul met collega’s, je eerste date of in de verhalen die je schrijft.
Verhalen over verandering werken.
Hoe klein die verandering ook is.
Want iedereen kan zich ermee identificeren. Zolang die een emotionele kern heeft, snappen we het allemaal.
Niet iedereen stopt een glas melk zonder deksel in de magnetron. Maar iedereen doet wel eens iets heel onbenulligs en is vervolgens uren bezig met puinruimen. Dat is de emotionele connectie. Dat is de overeenkomst tussen de verteller en de luisteraar.
Niet iedereen voelt zich meteen kut als die genegeerd wordt op straat. Maar iedereen kent het gevoel van afwijzing en niet gezien worden.
Dat is het hart van ons kwetsbare leven.
Ontdek de realisatie-momenten in jouw leven.
Je zult merken, doordat je ze gaat noteren, dat je dagen minder snel voorbijgaan in een flits.
Je wordt je bewuster van je leven en je dag.
Je beleeft het leven meer.
Ik durf zelfs te beweren dat deze techniek je bewuster van het leven maakt dan mediteren.
There.
I said it.
Schrijf het op in je bullet-journal.
Doe.
Goed. Dit was mijn stoomcursus storytelling. Vanaf volgende week gaan we het heel anders doen. Dat wordt echt leuk. Ik ga proberen de dagelijkse mails aan elkaar te koppelen qua thematiek. En we gaan het interactiever maken. Samen kunst creeeren en dergelijke.
Tot maandag!
Liefs,
Tomson
