Lieve vreemdeling,
Het kan geen toeval zijn dat je juist die ene op dat specifieke moment in je leven bent tegengekomen.
Alsof het universum dit voor je bedacht heeft. Precies hier, in het nu, verlies jij je hart.
Sorry dat ik het zeg, maar ik geloof er niet in.
Het ding is…
Je brein verbindt alles aan elkaar tot een groot magisch verhaal en je trapt er elke keer met open ogen in.
Of zoals George Bernard Shaw zei:
Liefde komt voort uit een sterke overdrijving van het verschil tussen één persoon en alle anderen.
Sorry dat ik het zeg, maar…
Je weet dat je slechts verliefd bent op het idee van iemand als je na de eerste date dingen roept als:
- Ja, echt bijzondere connectie.
- We houden van dezelfde muziek.
- We staan een beetje op dezelfde manier in het leven.
- Heel bijzonder dit.
Het is de narcistische kant in je die aan het werk is.
We zien in de ander graag onszelf. Of, hoe we graag gezien willen worden.
Je kan er niets aan doen. Oprecht niet.
Je zoekt graag gelijken om je heen. In vriendschappen. In werk. In de liefde.
Mensen die je wereldbeeld bevestigen. Die dezelfde lifestyle hebben. Dezelfde voorkeuren hebben. Hetzelfde uiterlijk.
Ik kan er zelf ook over meepraten… Ik val namelijk altijd op dezelfde vrouwen. Dat is geen toeval. Daarover later meer.
Het wordt pas ingewikkeld in de liefde als die magische relatie aan een einde is gekomen.
Als het allemaal ‘meant to be’ was, hoe verwerk je dan het verdriet?
Je grootste geluk, wordt je grootste ongeluk.
Je blijft om elkaar heen cirkelen, omdat je geen afscheid van de ander durft te nemen.
En als de ander wel doorgaat met leven, blijf jij jarenlang alleen achter met hartzeer en ‘Wat als?’-vragen.
Verliefd zijn is een illusie die vergeten is dat die een illusie is.
Je was verliefd op een beeld van jezelf. Als je dan afscheid neemt van de ander qua gevoel, neem je afscheid van jezelf.
Dat kunnen we niet altijd aan. We ontlopen het liever.
De beste manier om afscheid te nemen, is inzien dat het een illusie is. Om vervolgens een symbolisch offer te brengen.
Alles wat je herinnert aan je ex: brieven, appjes, foto’s of een trui.
Dat zijn geprojecteerde beelden van de liefde.
Neem er afscheid van. Zodat je weer ruimte kan maken voor de toekomst.
📓Schrijftip voor de romantici onder ons
Ik ga vanaf nu af en toe ‘journal tips’ doen.
Voor de mensen met verlatingsangst onder ons.
Pak pen en papier en schrijf op:
Je weet niet binnen één avond wat iemand is Je weet niet binnen één avond wat een relatie kan worden
Beantwoord nu de vraag:
Hoe zorg ik ervoor dat ik niet te snel de nabijheid zoek en zo voldoende denkruimte creëer?
Goed. En dan nu een voor de mensen met bindingsangst.
I see you 👀.
Pak pen en papier en schrijf op:
Vraag ruimte aan de ander als het je te benauwd wordt. Je hoeft niet meteen te stoppen.
Beantwoord nu de vraag:
Hoe investeer ik meer in verbondenheid met de ander, zonder het accent op mijn eigen autonomie te leggen.
Oké.
Dit klinkt alsof ik Dr. Strangelove ben geworden 😏.
Nu ga ik zelf met de billen bloot.
(sexy mf’er die ik ben)
Geef me meer mysterie!
Ik val op mysterieuze types die vooral met zichzelf in de knoop liggen.
Zo’n lieve glimlach, maar met een donkere aura eromheen.
Gek om te zeggen, maar duisternis windt me op..
Ze zijn een projectie van mijn eigen innerlijke wereld.
Als ik hen begrijp, begrijp ik mijzelf.
En zij vallen als een blok voor mij. Zo’n zachtaardige gast, die ze troost en af en toe wat wijsheid influistert.
Win – win.
Maar, op de lange termijn…
Je koopt er niks voor.
Deze relaties zijn niet gelijkwaardig. Eerder heel vermoeiend.
Elke ruzie weer hoop je dat je opkrabbelt en qua inzichten en wijsheid verder komt met elkaar.
Om er tijdens de volgende ruzie achter te komen dat je weer dezelfde argumenten aan het uitwisselen bent.
De cirkel van toxische relaties…
Nou, misschien gek om te zeggen, maar na een paar teleurstellende ervaringen was ik er wel klaar mee.
Echt goed klaar mee.
De mysterieuze types en ik zijn geen goede cocktail samen.
Ik denk dat ik twee jaar in rouw heb gezeten. Te bang om opnieuw zo’n relatie ingezogen te worden. Verward over wie ik nou zelf ben, wat ik nou echt zoek en of er ook andere typen vrouwen op mij kunnen vallen.
Ik was niet de enige… Een goede vriend had hier ook last van.
Na de seks een goed gesprek
Hij viel op van die heel lieve, verzorgende vrouwen.
De enige voorwaarde die deze meiden hadden was het weekend samen doorbrengen. De rest vonden ze allemaal wel best.
Begrijp me niet verkeerd.
Daar valt een hoop voor te zeggen.
Het waren oprecht heel lieve vrouwen.
Maar hij verveelde zich snel in deze relaties. Geen intellectuele bevrediging. Moeilijk om iets buiten de deur te gaan doen als het een ander niet zoveel uitmaakt.
Toen hij dat inzag, veranderde hij zijn smaak.
Hij wilde gewoon graag na de seks een goed gesprek met iemand.
Kussenpraat, weet je wel.
Hij viel vervolgens op zelfstandige vrouwen met een mening. Zeg maar het type mens zoals hij zichzelf graag zag.
Die diep nadenkt Een mening heeft Zelfstandig is. Avontuurlijk
Nou, ik kan je vertellen.
Dat levert weer andere ‘uitdagingen’ op in een relatie.
Normaal verbrak hij relaties. Nu verbraken de vrouwen de relaties met hem. Ze vonden hem te eigenzinnig. Of te claimerig.
Ja… Wat moet je daar nou van maken als mens?
Dat doet je zelfvertrouwen geen goed…
Vervolgens zat hij ook twee jaar in zak en as om al zijn vorige relaties te verwerken.
Ik snap ondertussen beter waar wij twee in zaten.
Ik kwam het tegen toen ik enkele boeken zat te lezen over de ideeën van de Franse psychotherapeut Lacan.
Hij zegt dat afscheid (liefde, dood, vriendschap) moeilijk is, omdat je dan afscheid neemt van jezelf.
Om het afscheid te bevorderen, zou je afscheid van die beelden moeten nemen.
Het offer waar ik het eerder over had.
Ik ga er morgen dieper op in.
Liefs,
Tomson
📝 Mailnotes
- Een YouTube-video van tien minuten met een introductie van Lacans leven en werk.
- Ik heb eerder over het fenomeen verliefd worden op een versie van jezelf geschreven. ‘Op het moment dat een relatie begint, ben je ze al kwijt’. Te lezen in mijn digitale bundel ‘Tijdelijk niet kiezen is ook kiezen’ of op mijn blog
- Ik heb een proza verhaal geschreven voor mijn dagelijkse mail vorig jaar, over doorgaan zonder de ander te vergeten.
- Het boek Blijf bij mij (hoe we in relaties strijden voor macht en intimiteit) van Rika Ponnet geeft een aardige introductie in hechtingsstijlen in relaties.
