Lieve vreemdeling,
Ik wilde de bevestiging dat ze me leuk vond, maar ze moest niet zeggen dat ze meer van me wilde.
Dan kreeg ik een hartaanval. Maar als ze dan uitsprak dat ze me wel leuk vond, maar niet voor meer, kwam het toch aan als een mokerslag.
Deze bovenstaande woorden zijn de eerlijkste zinnen die ik ooit heb opgeschreven. Uit mijn boek Vrouwen die Charlie haten.
Het kwam uit zo’n donkere onderlaag in mijn ziel. En toen het op papier stond, was het alsof ik mezelf had verraden aan de buitenwereld.
Ik had mezelf ontmaskerd.
Dat ik ook zo’n persoon ben die van aandacht houdt, zolang het niet met te veel verplichtingen komt.
Pijnlijk maar waar.
Wat schrijven doet, is je donkerste laag in je ziel lucht geven.
Ik dacht dat ik niet zo’n persoon was. Maar ik ben het.
Ik word er door aangedreven.
Nu ik dit weet, geeft het me meer rust. Best gek eigenlijk. Maar ik ben me bewuster van mijn mechanismen in het contact met anderen.
Als je bang bent voor je eigen donkere gevoelens en gedachten, schrijf ze dan juist op.
Trek ze uit de schaduw. Kijk ze in de ogen aan en leer.
Ik meen het.
Hoe erg je ook schrikt van je eigen opgedolven waarheden. Dat is ook een kant die je in je hebt.
Hoe beter je die kent, hoe beter het beeld dat je van jezelf krijgt. Hoe lichter je gevoelens worden.
Of zoals Carl Jung zei:
Everyone carries a shadow, and the less it is embodied in the individual’s conscious life, the blacker and denser it is.
Laat me met rust, maar denk wel aan me
Het gekke bij het herlezen van dit stukje tekst uit VDCH is dat ik besef dat ik dit al op de basisschool had.
De bevestiging krijgen dat iemand me aardig vond, maar het moest niet met te veel verplichtingen komen.
Ik had het met het buitenbeentje van de klas dat zijn tanden nooit poetste.
Ik ging graag met hem om. Maar vond het niet fijn als hij me elke zaterdag belde om iets samen te doen.
Zulke goede vrienden waren we nou ook weer niet en dat idee hoefde hij ook zeker niet te krijgen!
Bovendien was hij een plakker.
Hij wilde de hele dag tot half zes iets samen doen en het liefst nog samen eten ook. Ik ging liever twee uurtjes met hem voetballen of anderhalf uur door de wijk fietsen. Om daarna weer afscheid te nemen en mezelf thuis weer te vermaken.
Alleen.
Maar oh, wat was ik jaloers als hij met andere klasgenoten ging afspreken.
Alsof ik dan niet meer belangrijk genoeg was in zijn leven.
De psyche van de mens is raar. Zelfs als kind al.
Ik voel me er nog steeds raar over als ik dit typ.
Ik heb deze ervaring gebruikt in mijn boek Lieve vreemdeling.
Morris die graag met het buitenbeentje om gaat, maar weigert om samen gezien te worden. Want dan lijkt Morris ook een buitenbeentje.
Ik vind het fijn om mensen te helpen, maar ik wil niet dat ze afhankelijk van me worden.
Die rol kan ik niet aan.
Bang dat er geen ‘Ik’ meer overblijft als ik zo’n verantwoordelijkheid heb ten opzichte van anderen.
Dat ik niet op tijd ‘Nee’ kan zeggen.
Omdat ik ook graag alleen ben.
Maar dit is natuurlijk geen goede strategie. Een relatie is niet een relatie op mijn voorwaarden.
Ik zal een manier moeten vinden om intimiteit in een relatie toe te laten én mijn alleen-tijd goed te beschermen.
Dankzij het schrijven ken ik mezelf beter.
We moeten schrijven. Of Batman worden.
Door te schrijven, weet je wat je denkt. En door te schrijven neemt de intensiteit van je gevoelens af.
Of je gaat als Bruce Wayne naar de bergen om tot inzicht te komen. Zoals in de film Batman Begins.
Hij zit vol woede en zelfdestructie sinds zijn ouders zijn vermoord.
Tot hij in de leer gaat bij Ra’s al Ghul en Henri Ducard. Hij leert vechten en traint zijn mindset.
Daar zegt Ducard dat je geen burgerwacht moet worden om anderen te beschermen. Je moet meer worden dan dat. Een symbool.
‘A vigilante is just a man lost in the scramble for his own gratification. He can be destroyed, or locked up. But if you make yourself more than just a man, if you devote yourself to an ideal, and if they can’t stop you, then you become something else entirely.’
Waarna Bruce Wayne vraagt wat dat is, antwoordt Ducard:
‘Legend, Mr. Wayne.’
We zien vervolgens hoe Bruce zijn donkere kant omarmt en die omzet in een symbool voor de mensen. Hij wordt Batman.
## Geef lucht aan je duisternis
Dus schrijf over je eigen angsten. Je eigen gekke gedachten. Schrijf.
Laat die donkere kant in jou aan het oppervlak komen en vind manieren om die te omarmen.
Goed.
Morgen staan we stil bij een sociaal-maatschappelijke tv-drama-serie.
Man.
Zo goed.
Het gaat over een stad waar meer dan 300 moorden per jaar worden gepleegd…
Liefs,
Tomson
PS
Ik ben in september 2020 begonnen met mijn openbare spraakberichten. Ik heb het altijd als een hobby-project gezien. Van audio-verhalen tot monologen tot paniekaanval-tips. Van alles en nog wat.
Ik zag in het eindejaarsoverzicht van Spotify dat bijna iedereen mij aanzet om 23.00 uur.
Dat betekent dat ze of vieze dingen met mijn stem doen.
(smerig)
Of me gebruiken om in slaap te vallen.
Ik neem aan dat het laatste aannemelijker is.
Daarom worden mijn openbare spraakberichten vanaf nu een ‘in slaap val’ podcast.
Geen slaapmeditatie. Maar wel diepgaande onderwerpen vlak voor het slapen gaan. Met rustige stem uitgesproken. Om heerlijk bij weg te dommelen.
Mijn petje-af spraakberichten blijven hetzelfde. Drie keer in de week een update.
Je luistert mijn openbare berichten hier.
Mailnotes
