Lieve vreemdeling,
Uiteindelijk komt alles in het leven aan op gewoontes. Niet op de doelen die je nastreeft. Maar op dat wat je elke dag doet.
Dat brengt je uiteindelijk verder.
Dit is de boodschap uit het immens populaire boek Atomic Habits van James Clear.
Als je meer wil schrijven en ook je schrijfdoelen wil behalen, zul je er een gewoonte van moeten maken.
Zoals je elke dag twee keer je tanden poetst zonder erbij na te denken.
Gewoontes zijn moeilijk te creëren, maar als ze erin zitten, krijg je ze er moeilijk uit.
Maar je moet ze ook ergens in je leven ertussen wringen waar dat het meest logische is.
Dit was een les die ik leerde tijdens mijn werk als communicatieadviseur.
Hoe zorg je ervoor dat mensen oude medicijnen inleveren?
Medicijnen zijn geweldig.
Ze bestrijden de symptomen van ziektes, infecties en weet ik veel wat.
Het nadeel van medicijnen is dat je een gedeelte ervan ook weer uitplast.
Net als dat mensen medicijnen die over de datum zijn weggooien bij het normale afval.
Die komen terecht in het milieu. Met alle gevolgen van dien.
Lichtgevende visjes. Ondersteboven groeiende planten. Negenarmige krabben en weet ik veel wat.
Hoe krijg je het voor elkaar dat mensen zich hier bewust van zijn en er iets aan doen?
Dit was een vraagstuk waar ik me mee bezighield in mijn werk. Samen met andere experts uit verschillende branches.
Er zijn vele ideeën gelanceerd.
Een daarvan is bijvoorbeeld dat je een plaszak meekrijgt bij zware medicatie die je via het ziekenhuis krijgt.
Maar dit roept weer tal van nieuwe problemen op.
Wie haalt die plaszakken op? Wie betaalt daarvoor? Wie vernietigt ze?
Het is complex. Heel complex.
Ik zat met al deze experts op een bijeenkomst waar een gedragsexpert een presentatie kwam houden over gedragsverandering.
Hij zei heel treffend: ‘Mensen zijn gewoontedieren. Wil je mensen hun gedrag laten veranderen, dan zul je in kaart moeten brengen wat hun ‘reis’ is. Waar gaan ze naartoe? Welke locaties bezoeken ze? Wat voeren ze uit? En in die reis moet je aanknopingspunten vinden om iets te veranderen.’
Klinkt het nog te abstract?
Neem het probleem van lege batterijen die mensen weggooien bij het huisafval.
Iedereen met batterijen in huis komt minimaal twee keer per week bij de supermarkt om boodschappen te doen en lege flessen weg te brengen.
Wat als je nou ook daar de mogelijkheid biedt om lege batterijen in te leveren?
Dit klinkt nu heel logisch. Maar dit was niet logisch.
Ik kan me nog heel goed de campagnes herinneren uit mijn jeugd over batterijen inleveren bij de supermarkten. Je kon zelfs prijzen winnen als je je adresgegevens erbij deed.
Ze haalden alles van stal om dit een gewoonte te laten worden.
Met medicijnen is het overigens een stuk ingewikkelder. Het is niet alleen een gedragsvraagstuk, maar ook een technisch vraagstuk.
Kan je andere medicijnen ontwikkelen die beter voor het milieu zijn? Kan je betere zuiveringsinstallaties maken voordat het water terug de natuur in gaat?
Etc. Etc.
Weet je wat het opmerkelijkste aan deze bijeenkomsten was? Echt elke branche was er. Overheid. Ziekenhuizen. Apothekers. Rioleringsbedrijven.
Maar de grootste speler miste. De medicijnindustrie…
They didn’t care…
Goed. Terug naar schrijven.
Als je meer wil schrijven, doe dit
Hoe je het ook went of keert, je zult ergens op de dag tijd moeten vinden om meer te schrijven.
Om er een gewoonte van te maken, het liefst op een vast moment.
Journallen is makkelijker. Bij het opstaan. Of vlak voor het slapengaan. Of bij het ontbijt of lunch.
Dat zijn mijn momenten waarop ik mijn bullet journal bijwerk.
Maar schrijven aan een groter project, zoals een boek of een korte verhalenreeks, als je ook nog werkt of studeert?
Het is mij gelukt om er een gewoonte van te maken terwijl ik een fulltime baan had.
Elke zaterdag en zondag na het wakker worden pakte ik mijn laptop erbij en ging ik verhalen schrijven over Charlie.
De eerste uren van de dag waren voor mijn kunst.
De zaterdagen waarop ik de hele ochtend in mijn bed lag te meuren met een iPad in de hand waren voorbij.
Gewoon in mijn onderbroekje bloeden voor volk en vaderland.
Dus ik daag je uit als je je schrijven serieus neemt om aan een groot project te werken.
Werk minimaal het eerste uur van een vrije dag hieraan. Of het nou een productief uur of mwah uur is… Het maakt niet uit. Na 52 weken zul je verbaasd zijn over wat je gecreëerd hebt.
En als je je schrijven echt serieus neemt, zoals ik deed: ga 32 uur werken.
Lever wat salaris in. Het is maar geld…
Doe waar je je het compleetst bij voelt. Besteed die vrije dag aan kunst maken.
Wat mij betreft is dat de enige echte zin in het leven.
Herinnering schrijfopdracht
Wat je vandaag ook gaat doen, let op een persoonlijk inzicht dat je vandaag hebt opgedaan.
Daar schrijf je een mini-essay van 750 woorden over.
Vertel in geuren en kleuren wat er gebeurde. Hoe je er eerst in stond. Hoe het je heeft veranderd.
Denk niet in grote inzichten. Denk in kleine inzichten.
Het zijn die kleine dingen in een dag die je tot grote kunst kan omtoveren op papier.
Als je deze schrijfopdracht in de avond leest, geldt deze opdracht voor morgen.
Deadline volgende week woensdag.
Hier uploaden
Liefs,
Tomson
