Lieve vreemdeling,
Dit is het idee: bouw het één keer. Verkoop het twee keer.
Of je nu een boek schrijft, een app ontwikkelt, 10.000 volgers probeert te verzamelen, voor het eerst aandelen gaat kopen en verkopen, je piano wil leren spelen of je gaat trainen voor een marathon.
Tijdens het uitvoeren doe je inzichten op.
- Welke schoenen?
- Welke ondergrond?
- Een of twee dagen rust?
- Wel of geen koffie voor je de deur uit gaat?
- Korte sokjes of sportsokken?
Wat nou als je dat ‘leerproces’ gaat documenteren? Zeg maar die ‘leercurve’. Al schrijvend, Twitterend of al videoblog insprekend en dit deelt met de wereld?
Er zijn namelijk meer mensen die hetzelfde doel nastreven en jouw ‘amateur’-reis als inspiratiebron zien.
Geloof me, YouTube en Twitter staan vol met mensen die hun doel uitspreken (‘Voor mijn dertigste miljonair zijn’, of wat minder ambitieuze mensen, die binnen 90 dagen 1000 euro per week als freelancer willen verdienen op Fiverr, of podcasts beginnen over starten met aandelen).
Jack Butcher zag in dit ‘proces’ een verdienmodel als je een creatieveling bent.
Hij noemt het: Build once. Sell twice.
Je hebt namelijk altijd twee ‘markten’.
Degenen die je product willen hebben.
Degenen die willen doen wat jij doet.
Het maakt niet uit of je ergens heel goed in bent of dat je jezelf nog als een amateur ziet.
Er zijn altijd mensen in hun ‘journey’ die minder ervaring hebben dan jij en graag alles van je willen leren.
- Speak once, stream twice.
- Write once, publish twice.
- Design once, use twice.
- Build once, sell twice.
Tof uitgangspunt, hè?
Er is geen ruimte voor een imposter syndrome zeg maar.
Laten we een app bouwen als voorbeeld nemen.
Je wil in zes maanden tijd een simpel appje bouwen, lanceren en er geld aan verdienen.
Elke stap die je zet. Elke hoofdbreker waar je tegenaan loopt. Elk procesje dat je verzint. Elk programma dat je gebruikt.
Zet het op papier en deelt het online.
You build in public.
Iedereen kijkt mee, leert van je en juicht voor je, terwijl je aan het bouwen bent.
Niet alleen dat.
Je dwingt jezelf om heel goed na te denken over wat je nou precies aan het doen bent en waarom.
Dat zorgt voor meer zelfkennis en je wordt zo echt een expert.
Het lijkt vanzelfsprekend, al je denkstappen…
Maar dat is het niet.
Het zijn je eigen kijk, je eigen mening en je eigen ervaring die dit een authentieke reis maken.
Als je die ook nog op een goede manier kan vertellen, willen mensen het van je leren. En als mensen van je willen leren, kan je het verkopen!
- Je brengt je app uit.
- Je stopt al je (gedeelde) lessen in een boek of course en verkoopt die ook.
Nu heb je twee inkomstenbronnen gecreëerd.
En je hebt jezelf ook nog eens als een expert op de markt gezet.
Win. Win. Win.
Zie zijn draadje hier.
Goed. Los van dat geld.
Ik vind het een inspirerend idee om je volledige ‘proces’ op te schrijven en het ‘openbaar’ te delen.
Dus dat ga ik vanaf nu elke vrijdag doen in deze vijfdaagse mail!
Yeah!
High five
Koprol door mijn zolderkamer
Zeg oeh aaah
Ik ben namelijk in juli begonnen met een nieuw boek te schrijven en probeer het op een bijna moordtempo gepubliceerd te krijgen in november/december .
Normaal gesproken doe ik minstens een jaar tot anderhalf jaar over een boek schrijven, editen en publiceren.
Nu moet er in drie à vier maanden iets staan.
😱 😱 😱 😱 😱
Dus waarom schrijf ik ondertussen gewoon niet op hoe ik dit verhaal componeer, hoe ik de eindredactie aanpak en hoe ik het op de markt ga zetten en of ik erdoor failliet ga of eindelijk mijn tweede huisje in Ibiza kan kopen^?
Dan leer jij er ook nog wat van.
En ik ook.
Goed.
Nu even over dat boek…
👀 Het wordt een spannend boekje
Ik las dat genrefilms en genreboeken meer geld opleveren.
- Fantasy
- Thrillers
- Detectives
- Horror
- Komedie
- Science-fiction
Want mensen willen graag weten waar ze aan toe zijn. Een genre geeft houvast. Het geeft een verwachting. De makers proberen met die verwachtingen te spelen om alsnog een origineel verhaal te vertellen.
En een genre is makkelijker op de markt te zetten.
Ikzelf ben niet echt een genrelezer…
Ik zou oprecht niet weten hoe ik mijn lees- en filmsmaak moet omschrijven.
Behalve dan dat ik erg houd van een donkere, existentiële toon. Maar is dat een genre?
Maar toch prikkelde dat inzicht dat genrekunst meer oplevert me.
Ik heb het niet over geld.
Ik heb het over het feit dat je meer mensen enthousiast maakt voor je boek, omdat het ze aanspreekt. Eigenlijk voordat ze het plot hebben gelezen, willen ze het al hebben.
Ik heb echt geen flauw idee hoe ik mijn laatste twee boeken Lieve vreemdeling en Ze gingen samen het toilethokje in.mp4 in een genrezin moet samenvatten.
Ja. Het zijn romans.
Met een Tomson Darko-toon.
Laat ik het zo zeggen: ik herken mezelf er enorm in (erg meta deze zin btw). Maar dat is niet uit te leggen aan een leek.
Bij Vrouwen die Charlie haten lukt het me wat beter: hedonistisch coming of age-boek.
Ze volgt me niet terug: liefdesverdrietroman.
Die eerste twee boeken verkochten als loempia’s bij een kraam op zaterdagmiddag tegenover een warenhuis.
Nog steeds zie ik dat mensen die me net hebben ontdekt eerst deze boeken kopen en pas later aan mijn andere werk beginnen.
Dat geeft me een hint: een ‘genre’ bepalen helpt.
Dus ik heb vooraf mijn genre bepaald voor dit nieuwe boek.
Romantic fatalism.
Je dacht dat ik erotische fictie ging zeggen, hè?
Dat dacht ik zelf ook.
Maar toen ik spannende bedscènes begon te schrijven, werden het toch vooral heel treurige, depressieve bedscènes.
Als dat je ding is…
Masturbeer ze.
Maar om het zo op de ‘markt’ te zetten?
‘Vinger jezelf al huilend klaar bij het nieuwste Tomson Darko-boek.’^^
Ahum.
Goed.
Romantic fatalism dus.
We hebben allemaal idealen.
- Miljonair worden
- Gelukkig zijn
- De ware liefde vinden
- Gelijkheid voor allen
- Klimaat redden
Maar wat gebeurt er als die idealen een illusie blijken te zijn in je leven?
Dan heb je fatalisme.
In een romantic fatalism-verhaal laat je personages streven naar hun idealen. Maar ze zullen ze nooit bereiken.
En wij mensen houden ervan om over andermans ellende te lezen.
We moeten wat in deze verwarrende, donkere wereld.
Volgende week vrijdag praat ik over hoe ik mijn ‘genre’ gewoon in de boektitel stop.
Liefs,
Tomson
^Dat was een grap. Ik ben een arme kunstenaar. Stuur een boterham met pindakaas naar mijn postbus alsjeblieft.
^^ Op zich best een goede promotiezin, toch?
