Lieve vreemdeling,
De lusteloosheid is er langzaam ingeslopen op dit moment.
Het kost me moeite om achter mijn toetsenbord te gaan zitten. Het kost me nog meer moeite om de deur uit te gaan voor wat beweging. Maar al schrijvend of wandelend gaat het allemaal vanzelf. Tot ik even thee ga zetten of op een bankje ga zitten in het bos…
Dan is die lusteloosheid weer volop aanwezig.
Ik wil niet eens weten wat mijn schermtijd is deze week.
Time of the season
De natuur is aan het veranderen.
Gele randen ontstaan bij de blaadjes. De lucht is vaker grijs dan blauw. De temperatuur schommelt zo dat ik de enige dag een dikke trui aan heb en de volgende dag zonder jas buiten loop.
Doen mijn lichaam en geest mee met de overgang van de natuur?
Het lijkt erop.
De zomerse vrolijkheid en hitsigheid is aan het vertrekken uit mijn lijf.
In de boeken die ik lees over de rol van mythologie en verhalen in onze menselijke cultuur, is de moraal bijna altijd dezelfde. Het gaat over de veranderende seizoenen van de natuur als metafoor voor die van een mensenleven.
De natuur leeft in cirkels en zo leeft de mens.
De kilheid van de winter is onvermijdelijk. Om daarna opnieuw te beginnen met alles in de lente.
Maar wij mensen zijn in ontkenning dat we altijd toeleven naar een einde.
Apocalypse please
In mijn jeugd ging ik voor een verjaardagsfeestje naar de bioscoop naar een film met Bruce Willis.
Hij werd in een spaceshuttle naar een asteroïde gestuurd om die in tweeën te boren, zodat die langs de aarde zou scheren in plaats van alles op aarde vernietigen.
De ironie van inslaande meteoren is dat het leven niet eindigt, maar dat het dan opnieuw begint.
Maar dan wel zonder ons zeg maar.
Oh bitterzoet, dit idee…
NASA heeft een satelliet genaamd DART op een rotsblok afgestuurd, om die uit een baan te wippen eind september.
Dat is ze gelukt.
Als ons bestaan ooit wordt bedreigd door klimaatverandering, kan ons dit redden.
Maar in deze lusteloze periode waar ik in zit, vraag ik me af of het gevaar daadwerkelijk buiten onze dampkring ligt.
Je hoeft maar teletekst te openen (mijn enige nieuwsbron) en ellende komt op ons af.
So it goes zou Kurt Vonnegut zeggen in het boek Slachthuis vijf.
Als mantra op de zinloosheid van het geweld in de Tweede Wereldoorlog.
De band Muse leerde me ook een ander mantra.
Apocalypse please
Elke keer als een expert op tv of op internet aankondigt dat alles CATASTROFAAL kan worden, reageer ik nu op twee manieren:
- Of ik schreeuw: ‘Apocalypse please!’
- Of ik zeg heel kalm: ‘And so it goes.’
Ik denk niet dat dit het antwoord is.
Maar het helpt waarschijnlijk wel.
Liefs,
Tomson
The Zombies – Time of the season:
