Lieve vreemdeling,
Door een dagelijkse overload aan emoties via onze digitale schermen, voelen we onze eigen gevoelens niet meer.
Mijn punt is dit: We voelen continu andermans ophef, angst of verwondering online. Maar we denken niet meer na of wij dit zelf ook voelen en of we het ermee eens zijn. Want we zijn alweer doorgegaan naar het volgende emotionele bericht.
Het is een emotioneel slagveld
Je emoties slingeren online binnen een kwartier naar alle standen. In ieder geval bij mij.
Dit is wat ik voel tijdens een kwartier scrollen:
- Op Instagram zie ik de lachende gezichten, perfecte lichamen, optimistische en inspirerende quotes hoe te denken en te leven.
- Op Twitter gaat het van ophef naar verontwaardiging, naar meer ophef, naar cynisch grapje, naar online fitties.
- Op Tiktok gaat mijn gevoel van grappig naar opwinding, naar bedroefd, naar overprikkeling.
- Op nieuwswebsites zie ik vooral onrecht, treurige lotgevallen en catastrofale waarschuwingen die op de mensheid afkomen.
- Op LinkedIn zijn mensen vooral trots, of toe aan een nieuwe uitdaging, of ze proberen een nieuw project of nieuwe dienst te promoten.
Politici en opiniemakers bespelen ons elke dag met wat we moeten voelen. Met drastische gevolgen.
Kijk bijvoorbeeld naar Groot-Brittannië:
- Sinds GB uit de Europese Unie is gestapt, zijn de Britten drastisch minder angstig over de instroom van asielzoekers geworden.
- Terwijl er nu meer asielzoekers het land binnenkomen.
Mogelijke verklaring: tijdens de Brexit werden ze overspoeld met een informatie-overload van o.a. politici over waarom de EU slecht is. Vooral angst tegen asielzoekers werd hierin aangewakkerd.
Nu is de angst gedaald, terwijl het ‘probleem’ juist is toegenomen.
Hoe meer je op Instagram zit, hoe ongelukkig je wordt.
Al die beelden die niet overeenkomen met je eigen leven op Instagram tasten je zelfvertrouwen en je zelfbeeld aan. En ook je slaap. Want we blijven scrollen.
- We weten allemaal dat Instagram niet ‘het echte leven’ is.
- Maar door de vluchtigheid van de app aan de hand van dopamineshotjes worden we in zombiemodus gewiegd.
- Onze gevoelens blijven aan de oppervlakte, in plaats van de meest logische vraag te stellen.
Om Queen te quoten:
Is this the real life? Is this just fantasy?
Die fantasiewereld gaat onder je huid zitten. In plaats van een gezonde afstand nemen van wat je ziet.
Ook bij mij gaan sociale media onder de huid zitten.
🪐 Nog een persoonlijke melancholische noot
De oorlog in Oekraïne trekt me enorm aan. Het geeft me onrust, angst en veel medelijden met de mensen daar.
- Gaat Rusland een kernbom inzetten?
- Gaat de Navo meevechten?
- Moet ik meevechten?
- In oorlog zijn er alleen maar verliezers: de mensen.
Om met die gevoelens van angst om te gaan, heb ik me obsessief op Twitter gestort. Ik volg journalisten, oorlogstrategen, burgers aan de frontlinie, duiders, etc.
Op zoek naar diepgaande informatie over wat er aan het front gebeurt, wat er gaat gebeuren en hoe het Westen gaat reageren.
Ik merk dat ik er rustig van word. Ik heb controle. Ik weet wat er gebeurt.
Maar dit is het probleem.
Vervolgens leg ik mijn telefoon weg en na twee uur ben ik weer onrustig en angstig en begin ik opnieuw naar updates te zoeken.
Ik zit in een vicieuze cirkel.
Het erge is ook nog dat ik dagelijks met dezelfde emotie word geconfronteerd: Rusland is in- en inslecht. Oekraïne zal hoe dan ook overwinnen. Niet gebaseerd op feiten, maar op wensdenken aangevuld met zelfgezochte feiten.
Toen kwam de ommekeer in mij.
Een drone filmde een Russische soldaat die op zijn eigen tank klom. Daarna viel er een bom uit de lucht. De tank spatte uit elkaar. De Rus vloog tientallen meters de lucht in voor die op een huis terechtkwam. Onder de video zat een grappig muziekdeuntje.
In de comments zag ik alleen maar juichende mensen. Als iemand zei: ‘Die Russische soldaat is ook maar een mens’, werd ‘ie gecorrigeerd. Zij zijn de slechteriken. Eigen schuld, dikke bult. Etc.
Dit was waanzin.
Waanzin!
Oppervlakkig gezien zag ik wat ik wilde zien: de Russen die verslagen worden door hun eigen domheid.
Maar als ik hier langer over nadenk, wint een andere gedachte: waarom kijken we met zijn allen online naar videobeelden van vechtende soldaten en juichen we als de tegenstander dood gaat? Dit is geen spel. Dit zijn mensen. Die vechten voor de waanzin van wereldleiders.
Ik wil niet juichen bij videobeelden van de dood van een mens. Of die nou aan de goede of slechte kant staat. Het komt niet overeen met hoe ik in het leven sta. Ik wil dit gewoon niet zien.
Sindsdien zit ik niet meer op mijn ‘oorlog-twitter’-account en volg ik de oorlog van een afstandje via een podcast. Een podcast met meer duiding en minder tot geen emoties.
😱 Een quote als afsluiter
Of wat Seneca zei:
We suffer more often in imagination than in reality.
🤿 Als je de diepte in wil gaan
Liefs,
Tomson
PS
Thema deze week is ‘gevoelens’.
- Dinsdag gaan we het hebben over de daddy issues van Schopenhauer, Kafka en Agassi.
- Woensdag over een melancholische acteur die iedereen kent. Maar niemand weet zijn naam.
- Donderdag een ‘autofictie’ experiment. Normaal schrijf ik fictie met autobiografische details. Maar wat als ik het omdraai? Het resultaat zou je verbazen ☎️.
PPS
Ik heb inmiddels een goed ritme gevonden voor mijn spraakberichten. Ik maak er elke week vier voor petje af:
- De weekupdate. Over mijn worstelingen en to do-lijstjes als kunstenaar. Exclusief.
- De maandag- en woensdag-mail spreek ik in met commentaar. Een gedeelte daarvan verschijnt ook op mijn openbare 🌙 In slaap val podcast kanaal. De rest exclusief voor petje-af.
- De dinsdagmail met commentaar. Vaak exclusief. Soms openbaar om petje-af of een boek te promoten.
- Een spraakbericht die ik speciaal voor de podcast heb geschreven. Óf een voorgelezen kort verhaal. Deze verschijnt een paar dagen tot een paar weken eerder op petje-af dan op mijn openbare kanaal.
Als abonnee beluister je deze exclusieve podcasts via petjeaf.com. Daar vind je ook een rss-feed link, zodat je het in Spotify of een andere podcast app kan beluisteren.
Op mijn openbare kanaal upload ik elke week twee spraakberichten.
