Komiek Nathan Fielder heeft een oplossing gevonden voor zijn ongemakkelijkheid in gesprek met anderen.
Hij oefent de gesprekken van tevoren en werkt verschillende scenario’s uit die mogelijk kunnen gebeuren.
Welk grapje kan hij maken? Op hoeveel manieren zou de ander kunnen reageren? Wat is zijn reactie daarop?
Hij oefent dit niet in de spiegel, maar met een acteur die de persoon die hij gaat ontmoeten nadoet.
Om het nog echter te laten lijken, bouwt hij de plek waar de ontmoeting plaatsvindt volledig na in een studio.
Klinkt dit absurd?
Dit is pas het begin…
Want in de real-life docu-serie The rehearsal gaat hij op deze manier gewone Amerikanen helpen met hun dilemma.
In aflevering 1 bekent Kor dat hij zijn pubquiz-vrienden jarenlang heeft voorgelogen. Hij heeft nooit een masteropleiding gedaan of afgerond, terwijl al zijn vrienden denken van wel.
Deze last drukt zo zwaar op zijn schouders. Maar als hij het eerlijk vertelt, raakt ‘ie misschien wel al zijn vrienden kwijt.
De pubquiz is zijn passie. Dat mag niet gebeuren.
Nathan Fielder schiet te hulp en bouwt de gehele pub (!!!!!!) van de pubquiz na en begint met Kor te oefenen hoe ‘de bekentenis’ kan gaan.
Kor is vooral bang voor een vrouw in de vriendengroep. Ze is vrij dominant en kan nijdig uit de hoek komen.
Nathan stuurt een actrice op die dominante vrouw af in het echte leven om haar te “bestuderen”. Zodat die actrice haar perfect na kan spelen met Kor.
Grapjes die Kor kan maken worden getest. Inhakers worden geoefend om langzaamaan richting de bekentenis te praten.
Maar Nathan komt tijdens het simuleren van de scenario’s al snel achter een probleem.
Kor wil de pubquiz zo graag goed doen, dat hij elke keer helemaal vergeet om zijn leugen te bekennen.
En Kor is geen type dat de quizantwoorden van tevoren wil horen…
Alles is een simulatie
Nathan moet hier iets op verzinnen. Hij gaat praten met de quizmaster en krijgt de antwoorden. Maar hoe kan hij Kor de antwoorden influisteren zonder dat die het door heeft?
Dan bedenkt hij iets geniaals: hij probeert de antwoorden in zijn onderbewustzijn te krijgen.
Al wandelend met Kor door New York komen ze allemaal situaties met acteurs tegen die toevallig de antwoorden zeggen. Kor heeft niets in de gaten.
Nathan opent een deur met de code 1789. ‘Het jaar van de Franse revolutie,’ zegt hij.
Een politieagent heeft een weg afgezet en zegt in paniek: ‘Er vindt een gijzeling plaats met gewapende mensen. Ik zou willen dat de Chinezen nooit het buskruit hadden uitgevonden.’
Ga zo maar door.
Je denkt als kijker echt: waar kijk ik naar?
Tijdens de pubquiz wordt de vraag gesteld: ‘In welk jaar vond de Franse revolutie plaats?’ Net zoals de vraag wordt gesteld: ‘Welk land vond het buskruit uit?’
Het blijkt te werken. Kor raadt ze goed en oogt daardoor meer ontspannen.
Maar als het moment daar is gekomen om de leugen te bekennen aan de vriendin, gaat het alsnog mis.
Hoewel de vele bedachte beslisbomen (volledig uitgetekend) in het gesprek door Kor worden gevolgd, hadden ze met één ding geen rekening gehouden…
Gevoelens!
Kor zit daar verstijfd van angst in die echte kroeg.
Hij durft niet meer.
Waanzin!
Ik vertel niet hoe het afloopt, maar na aflevering 1 denk je het concept van deze serie door te hebben.
Oh boi…
Dan begint de pret pas echt. Want elke aflevering wordt het steeds vreemder.
Nathan maakt mijn hart warm met zijn kunst.
In aflevering 2 wil een strenggelovige vrouw weten of het moederschap misschien iets is.
Nathan bouwt een huis na en regelt kindacteurs. Die mogen ieder maar maximaal 4 uur ‘acteren’, dus worden ze elke 4 uur verwisseld met een ouder exemplaar.
Dus op een dag gaat het kind van baby, naar kleuter, naar puber.
En Nathan probeert een man voor haar te vinden met wie ze deze simulatie aan kan gaan.
Nou ja. Ik wil niks verklappen, maar ik ga het wel doen.
Hij vindt een knappe, enorm gelovige gast, die overal getallen ziet, wat dan weer tekens van god zijn. Niet alleen is alles een teken van god, maar hij vindt zichzelf ook heel knap en wil het liefst seks met die vrouw in de simulatiewereld.
Oh boi…
Het loopt niet goed af. Nathan neemt uiteindelijk de rol van de vader op zich en dan wordt de serie helemaal meta.
Ik verklap nu echt niets meer.
Maar je vraagt je elke keer af: wat is nou bedacht en wat is nou echt?
Ik las dat op internet hele Reddit-topics zijn met mensen die bij elke aflevering proberen te analyseren wat ‘echt’ en wat ‘nep’ is. Maar niemand komt er helemaal uit.
En komiek Nathan Fielder heeft nul interviews gegeven over deze serie.
Echt.
Ga deze serie van zes afleveringen tsjekken op HBO min.
Het is een nieuwe vorm van kunst.
Over onze drang naar controle op de toekomst.
Over wat nou echt en nep is in deze wereld.
Over de rollen die we spelen en de rollen die we kunnen spelen in het leven.
Wat me zelf overigens erg doet denken aan de digitale wereld die we hebben gecreëerd met z’n allen.
Ik ben er nog niet helemaal achter of dat de boodschap in deze serie is.
Maar er komt een tweede seizoen aan en ik heb nu al heel hoge verwachtingen. Dat het nog absurder gaat worden dan seizoen 1.
