Lieve vreemdeling,
Er was iets in mij dat wilde dat ze de telefoon niet zouden opnemen. Er kwam een piepend geluid uit de telefoon van Cis. Bij het kantoor van de huisbaas klonk een bandje: ‘Vanaf 9 uur zijn wij u tot dienst.’
Doris liep haar kamer binnen en zag me zitten op de rand van haar bed. ‘Geen gehoor,’ zei ik en gaf haar de telefoon terug. Doris pakte een paar laarzen uit de kast en probeerde ze aan te trekken.
Ik begreep mijn relatie met een ander pas echt als onze lippen gesloten bleven. De intensiteit van het oogcontact of het gebrek daaraan. De fysieke afstand tussen onze lichamen. Die mystieke uitwisseling van non-communicatie, zoals Cioran ooit schreef.
Doris had haar voeten in haar laarzen gekregen en ritste ze dicht. Vervolgens keek ze me aan met samengeknepen ogen, zonder contact te maken. Alsof ze door me heen wilde kijken om te zien hoe ik me echt voelde. Alsof ik dat zelf echt wist… Alsof ik dat nu echt wist…
Mijn huisgenoot Cis was een vampier. Elke nacht op zoek naar mannelijk speeksel. Om vervolgens met een hoop herrie de voordeur open te doen, de trap op te stampen en boven op haar kamertje de muziek aan te knallen met haar opgepikte prooi.
Zelfs de gele schuimpjes in mijn oren, met mijn hoofd verstopt onder het kussen, konden haar aanwezigheid niet buiten mijn bewustzijn houden.
Alsof je niet bestond in het huis.
De pech was alleen dat ik een 40-urige callcenterbaan met kantoortijden had.
Het was elke ochtend weer een strijd om mijn ogen open te krijgen.
Het was een strijd om op de fiets tijd te winnen, door de rode stoplichten te negeren en regelmatig op mijn trappers te staan om vaart te maken. Regelmatig zat ik nog met mijn jas aan en muts op mijn hoofd de eerste klant te woord te staan, om een waarschuwing van _big brother_ Johan te voorkomen.
Mijn baan was 40 uur telefoneren met klanten over betaalachterstanden, fout registrerende meters en ander groot menselijk leed.
Het verdiende net genoeg om de huur, mijn zorgverzekering en een avondje in de stad te betalen.
Maar ja. Het bleef een minimumloonbaan.
Hoe lager het salaris dat ze betalen, hoe meer ze je controleren op dat wat je elke minuut aan het doen bent. Dat leverde me mijn eerste waarschuwing op: toen ik in verzet kwam tegen deze big brother-praktijken.
Mijn tweede waarschuwing kwam nadat ik collega Tanja van achteren had genomen in het toilethokje tijdens mijn ACW-tijd.
Mijn naam begon rood te knipperen op Johans scherm, terwijl mijn lul nog niet eens in haar zat.
Diepe zucht.
Als huisgenoten kon je elkaars aanwezigheid niet negeren. Je moest die tolereren.
Cis verraadde zichzelf altijd door de zwavellucht die vrijkwam als ze een lucifer aanstak tijdens het toiletbezoek, in de oprechte overtuiging dat die de eigen geuren zou doen verdwijnen.
Haar geur van ontlasting was nog wel te verdragen. Het waren haar nachtelijke avonturen die me uitputten.
Er is een grens aan tolerantie…
Zoals het te laat komen op mijn werk niet werd geaccepteerd. Mijn ego wilde niet dat Cis de reden zou zijn voor waarschuwing nummer drie.
Er borrelde iets in mij op, om eindelijk het heft in eigen handen te nemen en Cis op een pijnlijke manier te straffen voor de ellende die ze in mijn leven veroorzaakte.
Ruben borstelde de borden schoon onder de lopende kraan. Doris zette een kom met melk en cornflakes voor me neer op een klein, wiebelig tafeltje. Af en toe keek Ruben me aan en ik wist precies wat hij dacht. Toen kwam de bevestiging.
‘Wanneer komt Bowie eigenlijk terug?’ vroeg hij op een toon die terloops moest klinken. Doris antwoordde op een gewone manier, maar ze verried haar eigen ongemak. ‘Bowie komt volgende week of zo,’ zei ze. ‘Ik weet het eigenlijk niet precies.’
Ruben knikte, pakte een theedoek, veegde een bord schoon en keek me aan voordat hij een kast opentrok. Doris ruimde het pak melk op in de koelkast en gaf de deur een zwaai om hem dicht te doen. ‘Ik moet gaan,’ zei ze zachtjes en knikte naar me. De fysieke afstand tussen ons was groter sinds Rubens aanwezigheid.
‘Ga je niet mee?’ vroeg ik, maar de trilling in mijn stem verried altijd mijn ware emoties. Ik schepte de cornflakes uit de melk en bracht de lepel naar mijn mond.
‘Ik ben al laat,’ zei Doris.
Doris haalde haar fiets van het slot, stapte op en keek me aan. ‘Laat je nog wat van je horen straks?’ vroeg ze. Ik knikte.
‘Het is misschien nu niet het juiste moment,’ zei ze. ‘Maar Bowie komt weer terug en dit… Ik weet niet. Het helpt me niet echt,’ zei ze.
Ik liep naar haar toe en wilde mijn hand naar voren steken om haar aan te raken, om te zeggen dat ik haar begreep, om te zeggen dat we er samen een zooitje van maakten, om te zeggen dat ik haar miste. Maar het idee dat Johan me door het raam kon zien, stopte me in mijn beweging.
‘Geen contact dan maar even?’ vroeg ik.
Doris zette haar voet op de trapper. ‘Ik weet het niet,’ zei ze. Ze begon te fietsen en keek over haar schouder naar me. ‘Laat me alsjeblieft weten hoe het bij jou thuis is.’ Ze fietste de hoek om.
Bewegende lamellen op de bovenste verdieping en een zucht verliet mijn mond.
Je klampt je vast aan mensen, maar wie klampt zich aan jou vast?
🔥 Je hebt 2/3 van dit hoofdstuk gelezen.
Wil je weten hoe het verder gaat? Koop eenmalig de ‘Sombere hitsigheid toegangspass’.
Hier zijn de beschikbare opties:
Sombere Hitsigheid Pass Brons – €17,00
- Je leest elke vrijdag een nieuw deel van ‘Sombere Hitsigheid: Ongezien’
Sombere Hitsigheid Pass Zilver – €33,00
- Je leest elke vrijdag een nieuw deel
- Je ontvangt het boek zodra het wordt uitgebracht
Sombere Hitsigheid Pass Goud – €50,00
- Je leest elke vrijdag een nieuw deel
- Je ontvangt het boek zodra het wordt uitgebracht
- Jouw naam op de eerste pagina van het boek
Als je een van deze toegangspassen koopt, ontvang je alle verschenen hoofdstukken in je mailbox (elke dag een). Daarna elke vrijdag een nieuw hoofdstuk. We zijn 1 april begonnen. Inmiddels zijn er 4 hoofdstukken verschenen.
Ga naar deze pagina om je toegangspass te kopen en onthoud: handjes boven de dekens tijdens het lezen.
Bedankt voor je steun!
Liefs,
Tomson
Elke vrijdag publiceer ik een hoofdstuk van mijn aankomende boek Sombere hitsigheid: Ongezien (Verschijningsdatum najaar 2023).
