🪐Hoe de melancholie hem de beroemdste president maakte
Lieve vreemdeling,
Somberheid is vaak het gevolg van te hoge verwachtingen hebben of een te hoge ambitie nastreven. Als je maar niet in de buurt komt van wat je zo graag wil, word je somber.
Het is een emotie die zegt: ‘Let op, kerel. Dit gaat totaal niet de goede kant op.’
Vergis je niet. Deze emotie is universeel.
Zelfs de indianen in Amazonegebieden die zo ‘een’ met de natuur zijn, kennen somberheid. Want ook zij hebben ambities die ze niet altijd waarmaken.
Somberheid is goed. Het dwingt je om na te denken. Het dwingt je om te beseffen dat je niet alles zult bereiken waar je naar verlangt in je leven.
Dat klinkt hard. Maar het is de enige manier om van die donkere gevoelens af te komen.
Je verwachtingen bijstellen.
Depressie daarentegen… Depressie is niet zinvol. Het is een mysterieus defect van ons hoofd. Een uit de hand gelopen somberheidsstoplicht.
Het kan optreden als je in je somberheid blijft hangen.
Maar het kan ook zonder duidelijke aanleiding opkomen. Dat is misschien wel het beangstigende eraan.
Abraham Lincoln (rip) had zijn hele leven last van depressieve periodes. Soms was er een aanleiding voor. Vaak niet.
Mensen zagen het in de blik in zijn ogen als hij binnenkwam. Een diepe treurigheid die als een aura om hem heen hing.
Kijk die treurige blik van Lincoln.
Hij was een ster in mensen op hun gemak stellen met grapjes. Hij voelde zich diep verbonden met het lot van de Amerikanen en zette zich daar zijn hele leven voor in (en bekocht het met de kogel).
Maar vanbinnen was er de melancholie… Hij ging er vooral in de jonge jaren van zijn leven bijna aan ten onder.
De zwaarste periode kwam rond zijn dertigste levensjaar. Een sterfgeval van een dierbare. Een aanstaand huwelijk dat hem erg liet twijfelen.
Hij voelde dat hij op een kruispunt zat.
Of stoppen met leven, of zijn leven inzetten voor een groter goed.
Hij koos gelukkig voor het laatste.
Hij zei tegen zijn goede vriend Speed:
‘Ik vind het niet erg om te sterven. Maar ik weet nu waarom ik hier ben. Ik heb een enorme drijfveer gevonden. Ik wil iets betekenen voor de wereld. Ik wil iets voor mezelf bereiken en de mensen na mij inspireren. Iets groots.’
Zijn leven is er sowieso een dat is ontstaan uit intrinsieke motivatie.
Opgroeiend in een arm boerengezin verloor hij zijn moeder al vroeg. Hij leerde zichzelf schrijven. Via zelfstudie is hij een zeer succesvol advocaat geworden. Daarna ging hij de politiek in om het land te veranderen.
Uiteindelijk werd hij de president van Amerika en zette hij het einde van de slavernij in gang. Ook al betekende dat een burgeroorlog.
Het verlies van soldaten raakte hem diep. Hij las elke ochtend de namen van de gesneuvelde soldaten door als herinnering aan het menselijk leed.
Ook verloor hij in deze periode zelf zijn kind aan koorts.
Lincoln was een pessimist en een fatalist.
Hij vond de wereld een afschuwelijke, nare plek, waar mensen met al hun beperkingen er het beste van probeerden te maken.
Maar juist in deze duisternis vond hij zijn motivatie om zijn steentje bij te dragen aan een betere maatschappij.
Om die iets beter achter te laten, dan hoe hij die vond.
Hij heeft die melancholie die in hem zat volledig geaccepteerd en er het beste van proberen te maken.
