🪐Stop na ‘Ik voel…’
Lieve vreemdeling,
De meeste mensen uiten hun emoties met een ‘maar’.
‘Voel me slecht, maar het komt vast goed.’
Het kan ook met een ‘en’. Dat is de ‘positieve’ variant.
‘Voel me verdrietig en het mag er zijn.’
Je zegt wat je voelt, maar bedekt tegelijkertijd je eigen pijn.
Ook als je zegt ‘Het mag er zijn’, bedek je de pijn. Van wie heb je toestemming nodig dat het er mag zijn dan?
Ik merk het ook in mezelf, als ik zeg dat ik me verdrietig voel over iemands dood. Dan zwijg ik, maar in mij gebeurt er van alles. Om het toe te lichten, te verzachten, extra uit te leggen. Er gebeurt automatisch een hele hoop.
Blijkbaar omdat het naakt en kwetsbaar voelt, een emotie uitspreken. Dus we geven het graag extra lading met blablabla. Want dat is het. Blablabla.
De rationalisatie van je eigen emoties.
Nergens voor nodig en heel erg zonde ook. Omdat je zand over je eigen woorden gooit. Met een gigantische bulldozer.
Zeg gewoon wat je voelt en stop dan met praten.
- Niets hoeft verzacht te worden.
- Je hoeft je pijn niet te vergelijken met die van anderen.
- Je hoeft je emotie niet eens te verklaren.
- Je hoeft jezelf niet op te peppen.
Het tegen iemand zeggen die je vertrouwt, is meer dan voldoende.
Die opgebouwde spanning voelt gelijk wat lichter aan na het uitspreken.
Oprecht.
Let op je lijf nadat je de emotie hebt uitgesproken. Waar voel je het?
Ik merk ook dat ik dan meer controle heb over het gesprek als ik zelf benoem hoe ik me voel.
Je hoeft er namelijk niet over door te praten. Soms is het moment er niet naar, maar heb je je toch gezegd wat je wilde zeggen. Een troostende knik of een arm van een kameraad om je heen is voldoende om het onderwerp even af te sluiten en te doen wat je aan het doen bent.
Als je wel de behoefte voelt om erover te praten, is er nu ook alle ruimte om je emotie toe te lichten.
Liefs,
Tomson
