Het Fifty Shades of Grey-universum verveelt me, omdat het sprookjesseks is.
Weliswaar met een zweep, maar het is allemaal zo serieus en zo perfect.
Nee, neem dan de seks in het derde boek van Bret Easton Ellis: American Psycho.
Daar zit een soort ironie in die grappig werkt, hoewel de twist is dat Patrick Bateman steeds gekker wordt. Aan het einde van het boek moet er zelfs een lijk aan geloven. (Ja, toen stopte ik dus met lezen, maar ik vind het wel geniaal bedacht).
In het derde boek van Sally Rooney, Prachtige wereld, waar ben je, zit ook veel seks.
Lieve-woorden-fluisteren-seks.
‘Vind je dit lekker? Mag ik dit doen? Mag ik dat zeggen?’
En ze zaten beiden aan elkaar, er was een kreun en een zucht en klaar is Kees.
Gaaaaaaaaap.
Ik wil gewoon ‘sukkelseks’, als tegengif tegen de pornificatie van onze wereld. Je weet wel, broeierige parfumreclames, vernederende video’s op sites met een P.
Ik zie liever filmpjes van een dronken Depp en Amber Heard. Dat is rauwe realiteit. Parfum reclames moeten verboden worden.
Geef me het ongemak en de viezigheid.
’s Ochtends beiden met je grafkater zoenen.
Niet-werkende piemels.
Droge vagina’s.
In elkaar zakkende bedden.
Een vrouw die elke keer blaasontstekingen krijgt van het zaad van de man.
Een vrouw die van de man eist dat ze hard wordt aangepakt en dat die man dan in huilen uitbarst.
Dat niveau.
Omdat de wereld niet perfect is, maar ongemakkelijk.
Zoals je eerste echte feestje als tiener.
Daar sta je dan met de lampen uit in een gymzaal aan de zijkant te loeren naar elkaar, terwijl er een pompende beat de zaal in wordt geblazen.
Ja, ik zie dan toch de basketbalring en de volleybalstrepen op de grond en de groepjes meiden die in een cirkeltje met elkaar jazzballet spelen en de jongens met een bekertje prik in de hand, met klodders gel in hun haar en nul emotie in hun gezicht, maar wel acht puisten.
De desillusie van het leven.
Er zit zoveel schoonheid in.
Juist als je sukkelseks met iemand hebt én je er beiden om kan lachen, weet je dat het wel goed zit tussen jullie twee.
We willen juist in de liefde zo perfect zijn voor de ander. Terwijl imperfecties juist zorgen voor de hechting. Dat is tussen de lakens niet anders.
Het lijkt me vrij gezond om je er niet zo druk over te maken. Maar dat doen we wel. De jonge generatie heeft minder seks dan de generaties ervoor. Die durven gewoon niet meer. Ja, dat snap ik, als je die beeldcultuur als standaard ziet.
Zo zonde.
Gewoon proberen. Lekker aanrommelen. Dan wordt het vanzelf leuker.
Zoals een goede vriend echt al maanden verliefd was op een studiegenootje van hem. Na een paar keer een drankje doen, kwam ze bij hem thuis langs. Het zoenen ging over in voelen en van voelen kwam kleren uittrekken.
Nou.
Het moment suprême.
Hij kwam al na drie stoten klaar.
Wat een desillusie.
Beetje suf. Klein beetje schaamte. Maar hij verbloemde het niet.
Hij vertelde het gewoon aan me.
Geen stoere praat. Gewoon kwetsbaarheid.
Sukkelseks.
En het is allemaal goedgekomen. Tien jaar later hebben ze een hypotheek, kinderen en ringen om elkaars vingers.
Het is ook een terugkerend thema in de zes Mijn strijd-boeken van Knausgård.
Hij komt altijd na drie of vier stoten klaar.
Hoe hij dit in detail uitlegt in de boeken, hoe de eerste jaren seks met diverse meiden ging. Bij de een leverde dat ongemak op, dat snelle klaarkomen. Bij de ander ontstond er juist verbinding en intimiteit.
Sukkelseks.
Totdat je een bedpartner vindt bij wie het sukkelseksniveau juist voor plezier zorgt. En uiteindelijk overstijgen jullie beiden het sukkelniveau en beleven jullie intergalactische avonturen tussen de lakens.
