Lieve vreemdeling,
Ik probeer een dagboek bij te houden sinds vorige week. Maar al schrijvend merk ik dat het gewoon de dagelijkse mail is. Maar dan aan mezelf gericht 🤣.
Nou.
Bij deze een dag uit het leven van Tomson.
En onderaan de mail een foto van mijn dagboek.
🪐 Mensen die je veroordelen
Waar ik me het meest aan erger, zijn mensen die je meteen gaan adviseren nadat je iets kwetsbaars hebt gedeeld.
En dan bedoel ik van dat advies waarin een oordeel verscholen ligt.
Het laat mijn handen klam aanvoelen en geeft me zo’n extreme reflex om mezelf te verdedigen. Ook al reageren ze vervolgens nauwelijks meer op je woorden.
Terwijl ik weet dat ik er niets bij win om me zo te verdedigen.
Je voelt je er nog beroerder door, terwijl je alleen maar troost en begrip wilt.
De waarheid is: alles wat ik doe, voelt als tijdverspilling. Het is een gedachtegang die je beter niet kunt delen met de wereld.
- Omdat mensen misschien denken dat je het contact met hen zinloos vindt.
- Omdat mensen je gaan vertellen dat je niet doet wat je gelukkig maakt en je nog meer holle adviezen geven uit het boekje Hoe gelukkig te zijn: stop met ongelukkig zijn.
Was het maar zo simpel.
Dit gevoel van tijdverspilling zit veel dieper. Het gaat verder dan de contacten met mensen, dingen doen waar je hart sneller van gaat kloppen, je passie vinden en je geluk.
Het is existentieel.
Alsof ik het zelf begrijp.
Het is er.
Ik heb Niemand is onsterfelijk uitgelezen vandaag. Van Simone de Beauvoir. Een roman uit 1946.
Over Fosca. Een man die eeuwig leeft en dan ontmoet hij Regina.
Zij is ijdel, knap, succesvol en ambitieus. Zij wil graag eeuwig leven. En hoewel ze weet dat dit niet kan, wordt ze week bij het idee dat Fosca voor altijd van haar zou houden… Ook als ze er niet meer is.
En dit is dus het probleem.
Als je eeuwig leeft, doet weinig er nog toe.
Je ziet mensen komen en gaan. Je voelt misschien liefde en warmte voor iemand, maar ook die persoon sterft en dan ben je 200 jaar verder en is die persoon slechts een vage herinnering. Je ziet landen in oorlog raken met elkaar, vrede sluiten en weer oorlog voeren.
Niets blijft. Alles vervaagt. Niets raakt echt je ziel. Niets heeft zin.
‘Voor hen was leven alleen maar niet sterven. Veertig of vijftig jaar niet sterven. En dan uiteindelijk toch sterven.’
En Fosca zegt:
(..) ik was een slaaf van een leven dat me voortdreef naar onverschilligheid en vergetelheid. Het was nutteloos me te verzetten.
Ook Regina beseft aan het einde van het verhaal dat liefde niet zal overwinnen en ze voelt zich bekocht door Fosca’s grote woorden over zijn gevoelens voor haar.
Dan onthult Fosca op de een na laatste pagina van het boek zijn angst:
‘Ik droom dat er geen mensen meer zijn. Ze zijn allemaal dood. De aarde is wit en leeg. Er staat alleen nog een maan aan de hemel die een witte en lege aarde verlicht. Ik ben alleen, met de muis.’
Ja, dat is dus het punt dat Simone maakt. Je sterfelijkheid laat je alles waarderen.
ALLES.
Wat je proeft, voelt, ziet, ervaart, overkomt.
Omdat het misschien wel de laatste keer is dat je dat voelt.
Een onsterfelijke voelt alles opnieuw en daardoor heeft het geen waarde meer.
Onverschilligheid en vergetelheid is je lot als onsterfelijke.
De gedachten van Fosca die door het hele boek lopen, doen me denken aan mijn depressie.
Ik dacht elke dag als een onsterfelijke. Dat niets ertoe doet. Niet de absurdistische variant van deze gedachten. Maar de meest gitzwarte, uitzichtloze versie die me maanden martelde.
Dat was echt een kloteperiode in mijn leven.
En de grap is, nu ik me opperbest voel, heb ik nog steeds het gevoel dat ik mijn tijd verspil.
- Omdat je tijd niet kunt verzamelen.
- Omdat je tijd niet kunt winnen.
- Je kunt tijd niet knuffelen zoals je een lichaam kunt knuffelen.
- Je kunt tijd alleen maar verliezen.
Ik denk elke dag wel een keer aan het einde.
- Van de wereld.
- Van mezelf.
- Van anderen.
- Van spullen.
- Van relaties.
- Van momenten.
- Van plekken.
En dat is misschien wel waarom ik schrijf, zoals anderen fotograferen of bedpartners verzamelen.
Om tijd vast te leggen.
Ook al is het maar voor milliseconden. Voordat het verdwenen is.
En als dit geen melancholie 🪐 is, dan weet ik het ook niet meer.
Overigens, het grote middenstuk van het boek is een geschiedenisles van Europa door de ogen van Fosca.
Dat was echt taai…
Maar toch.
Niemand is onsterfelijk.
Liefs,
Tomson
Uit mijn dagboek van 9 augustus 2023.
PS
En nu even nerden
Dit is mijn nieuwe dagboek.
