Lieve vreemdeling,
Sorry. Kleine vertraging vandaag.
Liefs,
Tomson
🪐 Doe dit bij (fysieke) pijn
Je kan pijn verminderen door die te omschrijven via woorden.
Bijvoorbeeld een hoofdpijn die aanvoelt alsof een olifant op je hoofd is gaan zitten. Door het visueel te maken, projecteer je het uit je lijf.
Het klinkt gek, maar probeer het eens als iemand tegen je zegt dat die hoofdpijn heeft. Vraag aan die persoon om de pijn te omschrijven via beeldspraak. Hoe groot voelt de pijn? Welke kleur heeft die? Op wat voor dier lijkt het? En je zult merken dat de pijn minder wordt bij die persoon.
Het hoeft niet eens bij pijn. Je kan al je gevoelens onderzoeken door ze te projecteren.
De psychiater Carl Jung (rip) maakte elke ochtend symmetrische tekeningen. Zo onderzocht hij zijn gevoelens van dat moment via tekeningen.
I sketched every morning in a notebook a small circular drawing, a mandala, which seemed to correspond to my inner situation at the time… Only gradually did I discover what the mandala really is: … the Self, the wholeness of the personality, which if all goes well, is harmonious.
Dit kan jij ook doen. Bij emotionele pijn. Of gewoon op een willekeurig moment van de dag, om even stil te staan bij wat je voelt. Projecteer het op papier en analyseer het daarna.
Teken. Vormpjes. Kleuren. Een cartoon. Of schrijf het via beeldspraak op.
Als gevoelens je aanvliegen, kan je ook omschrijven waar je ze letterlijk voelt in je lijf.
Dat is wat ik altijd doe. Als een onderzoeker. Dan heeft pijn opeens ook zin. Waar voel ik het? Kan ik het gebruiken voor een verhaal?
Verdriet voel je op andere plekken dan jaloezie of eenzaamheid.
Zelfs melancholie voel je in je lijf. Zet je favoriete melancholische nummer op en let op waar je het in je lijf voelt. (Ik voel het als een streep tussen de onderkant van mijn hart naar mijn navel toe en in mijn voorhoofd).
Het frappantste als je let op waar je het in je lijf voelt, is dat je ook opmerkt hoe snel het gevoel wegzakt.
Als het je ook nog lukt om er beeldspraak bij te verzinnen, heb je je eigen pijn verdoofd.
In het boek The body keeps the score omschrijft Bessel van der Kolk een auto-ongeluk.
De ene persoon houdt er een trauma aan over. De ander komt er ‘ongeschonden’ uit.
Hoe komt dat?
Het verschil is of je voor je gevoel iets aan de stressvolle situatie kon doen of niet.
Degene die door het auto-ongeluk uren vast zat, kon niets doen (letterlijk). Als je na afloop ook nog eens met niemand je gedachten en gevoelens kan delen, blijft het in je ‘systeem’ zitten en kan het een trauma worden.
Degene die er zelf uit kon kruipen en er daarna over kon praten, heeft het gevoel dat die ondanks de noodsituatie de controle had.
Al die gevoelens die we hebben, willen eruit.
Het punt is dit: Als je iets actiefs met je gevoelens doet, zoals schrijven of tekenen, neem je de controle terug.
Zo simpel is het.
Liefs,
Tomson
PS
Ik vroeg aan DALL-E om een schilderij met olieverf te maken over je pijnlijke gevoelens op papier te zetten als mens.
Dit is het resultaat:
