🛸 Waar zijn ze?

Lieve vreemdeling,

Behalve de vragen waarom ik tepels heb, wat überhaupt de bedoeling van dit leven is en waar mijn sleutels zijn gebleven als de postbezorger ongeduldig door het raam van de deur kijkt en nog een keer op de deurbel drukt, vraag ik me nog een ding dagelijks af:

Waar zijn de aliens?

Een aantal mogelijke antwoorden:

• Het duurt zo lang om in een stabiele omgeving met water, lucht en de juiste temperatuur leven te laten ontstaan. En vervolgens nog langer om uiteindelijk uit te komen op tweebenige mensen die nadenken over leven en dood en die geen van beide bevredigend genoeg vinden. Blijkbaar is onze planeet de enige plek in het universum waar dit kan. En laten we eerlijk zijn… We leven in een vrij oud melkwegstelsel. We zijn al MILJARDEN jaren verder. En we hebben nul bewijs gezien dat er iets anders bestaat dan wij. Kortom we zijn UNIEK. We zijn PERFECT.
  ​
• Intelligente samenlevingen ontstaan en vallen weer uit elkaar. Zoals het Romeinse tijdperk. Dat kan ook gelden voor intelligente soorten. Ze komen op en sterven relatief snel weer uit. Dus de aliens zijn al uitgestorven. En wij binnenkort ook.
  ​
• Ze lopen technologisch zo ver vooruit, dat ze al om ons heen zijn, maar wij kunnen ze nog niet detecteren. SPANNEND.
  ​
• Het universum is ZO GROOT dat het eigenlijk onmogelijk is om een radiosignaal van een andere soort op te pikken.
  ​
• Ze weten dat we bestaan, maar willen niet dat wij het weten. Want ze zijn zo doorontwikkeld, dat ze geen oorlog meer maken en geen ruzie meer zoeken, maar een vredig en stabiel leventje hebben en dat graag zo zouden willen houden. Wat de suggestie oproept of wij mensen ooit zo’n samenleving kunnen creëren.
  ​
• Dan de meest fatalistische theorie. De grote filtertheorie. Dat je als soort altijd tot een bepaalde hoogte van ontwikkeling kan komen en dat het daar stopt. Kernwapens en industrie ontwikkelen, oké. Maar tussen sterrenstelsels reizen? Waarschijnlijk vernietigen we onszelf al voor die tijd.
  ​
• Of er is een ‘biologische filter’. Alles wat leeft op aarde, is ontstaan door de ontwikkeling van een eukaryote cel. En om überhaupt via evolutie tot zo’n cel te komen, is al uniek. En vervolgens had het leven op aarde nog miljarden jaren nodig om er een mens van te maken. Het is een proces dat misschien maar eenmalig is gebeurd en dat is toevallig op planeet aarde. Wat betekent dat we daadwerkelijk alleen zijn.

Dat betekent dat dit hele universum, dat zo onvoorstelbaar groot is, eigenlijk totaal geen doel heeft.

Behalve wij, op een blauwe knikker, een beetje ruzie aan het maken over wolven en stikstofcijfertjes.

Dat wat je nu voelt: melancholie.

Hier de uitleg van Brian Cox.

Liefs,

Tomson