🍿 Als je nog niet volwassen wil worden
Lieve vreemdeling,
De 13-jarige Bastien brengt met zijn ouders de zomer door bij een meer. Bij vrienden van de ouders.
Hij deelt de kamer met de 16-jarige Chloe en raakt helemaal in de ban van haar. Ondanks dat ze drie jaar schelen.
- Zij rookt stiekem.
- Heeft al een relatie gehad.
- Ze flirt met hem.
- Heeft hem voor de gek voor zijn nog kinderlijk gedrag.
Tegelijkertijd zie je dat Chloe in contact met hem ook weer even ‘kind’ kan zijn, in plaats van de rebelse tiener op zoek naar aandacht van jongens.
Je voelt de intimiteit van hun twee als ze in het gras praten en hoe deze magie wordt verbroken als twee oudere jongens zich bij hen voegen. Twee jongens die maar al te graag de aandacht van Chloe stelen.
De jongens en Chloe besluiten te gaan zwemmen in het meer en je ziet hoe Sebastien wat ongemakkelijk afscheid neemt om naar huis te gaan.
De film zit vol met dit soort pijnlijke momenten, die je als kijker volledig voelt.
Hij kan aardig meekomen met de oudere tieners dankzij zijn grapjes en observaties. Maar je voelt aan alles dat niemand hem echt mist als hij vroegtijdig het feestje verlaat. Hij is gewoon nog te jong.
Je merkt in het contact hoe Chloe Sebastien test. Ze weet bijvoorbeeld dat hij bang is voor zwemmen in het meer. En toch dwingt ze hem om steeds verder het water in te gaan, in ruil voor het laten zien van haar borsten.
Ja… Tienerrelaties. Grenzen opzoeken bij elkaar. Eroverheen gaan. Sorry zeggen. Dat spel.
Zoals ze zich voor zijn neus ‘onschuldig’ omkleedt in haar bh.
Of zichzelf op haar buik liggend blijft vingeren als hij de kamer binnenkomt, ze al vingerend haar moeder roept en hij zich moet verstoppen in de kast.
In zijn hoofd wordt Chloe groter en groter. Het verlangen wordt sterker. Zijn fantasie neemt hem over en dan doet ‘ie het stomste wat ‘ie kan doen: opscheppen tegen de oudere jongens over hun ‘relatie’.
Ik spoil niks, maar het heeft grote gevolgen.
De film Falcon Lake (2022) uit Canada ademt melancholie. Die summertime sadness is in elk shot voelbaar. Het donkere meer. De stilte in de bossen. De onverharde plattelandswegen. De verroeste bruggen.
De rode lijn in de gesprekken tussen de tieners is de urban myth over een geest die in het meer woont.
Het is moeilijk uit te leggen, want de film is geen horrorfilm. Maar de shots suggereren de aanwezigheid van de geest, zonder dat je die ziet.
Je voelt de mystiek, snap je?
In de laatste vijf minuten van de film komt alles samen, met een plottwist waar je hoofdletter U tegen zegt en je blijft echt sprakeloos en melancholisch achter.
Filmregisseur Charlotte Le Bon vertelt in een interview met de filmkrant dat de film gaat over een jongen die te snel de overgang wil maken naar de volwassenheid.
En dat het geflirt met de urban myth van geesten symbool staat voor die overgang in je tienertijd.
Dat je verlangt naar ouder worden, maar je tegelijkertijd nog een kind voelt. Elke verandering in je leven is de dood van een vorige versie van jou. Als je in die overgang blijft hangen, ben je als een geest.
Snap je?
Nou ja. Je moet die film bekijken om dit in het juiste perspectief te kunnen plaatsen.
De melancholie in de film is geen toeval.
Charlotte geeft de mooiste quote ever over hoe de melancholie altijd in haar leven aanwezig is en hoe ze dit via kunst heeft geuit in Falcon Lake.
“Melancholie is een gevoel dat me intrigeert, omdat het onduidelijk is, zweeft tussen vreugde en verdriet, gedrenkt is in bitterzoete ambiguïteit. Voor Falcon Lake wilde ik een episch maar onsentimenteel slot, dat niet gewelddadig is en hoop bevat. Ik ben al vanaf jonge leeftijd vertrouwd met dood en sterfelijkheid. Dankzij melancholie, en de uitlaatklep kunst, leidde dat niet tot droefheid, maar tot het koesteren van plezier en vitaliteit. Film heeft voor mij enkel zin wanneer die toelaat dat gevoel vast te houden. Je zal me niet meteen banaal amusement zien maken. Dan doe ik liever even niets.”
De trailer geeft een goed beeld van de sfeer.
Dit het interview.
Ik heb de film bekeken via Cinetree. Ze selecteren elke maand een aantal ‘onafhankelijke’ titels. Een mix tussen nieuwe films en klassieke filmhuis films. Echt 100x beter dan de B-film meuk op Netflix. Ik zag op de site dat je 14 dagen gratis kan kijken.
Liefs,
Tomson
