Toen ik de filmredactie van een culturele website overnam in 2011, was er maar net een heftige breuk met de hoofdredactie voorkomen.
Ook al was er al wel een aantal ervaren redacteuren opgestapt.
De vete ging over het toekennen van het aantal sterren aan recensies.
De andere redacties (o.a. van de boeken) gingen zonder morren akkoord.
Maar deze filmfanaten weigerden.
Hoezo moet je een kunstwerk beoordelen met 1 tot en met 5 sterren?
Het is toch geen proefwerk?
Het is toch aan de lezer van het stuk of die geprikkeld genoeg raakt om de film te zien?
Hoe kun je zoiets groots en mystieks terugbrengen naar sterren?
Alsof je alle films met elkaar kan vergelijken door middel van sterren.
Dat aantal sterren zit dat allemaal in de weg. Bovendien is het natuurlijk maar een mening…
De hoofdredactie vroeg of ik er problemen mee had dat we sterren gingen toekennen aan de recensies en ik zei ‘Nee hoor.’
Gekke ik.
Sinds de middelbare school geef ik elke film die ik heb gezien een cijfer op IMDB.com.
Echt elke film.
Het is meer een gewoonte dan heel erg overdacht. En elke keer weer word ik met mezelf geconfronteerd bij het herzien van een film. Dan zoek ik die opnieuw op op IMDB en zie ik mijn vorige oordeel.
Zoals Arrival van Denis Villeneuve. Mijn favoriete filmmaker van de afgelopen 15 jaar, bekend van:
Sicario
Dune
Blade runner 2049
Prisoners
Incendies
Ik had de film een 6/10 gegeven.
Een 6!
Had ik die dag een verkoudheidje opgelopen?
Geen spoilers.
Arrival… Wat een melancholische sf-film.
Maar de onderliggende boodschap van de film is de vraag of je, als je van tevoren zou weten wat de ergste zielepijn in je leven zou worden, die keuze dan nog steeds zou maken?
Dat is zo’n melancholisch uitgangspunt. Al zijn films ademen melancholie.
De laatste vijf minuten van de film Arrival zat Tomson Darko gewoon te janken en vervolgens was die nog twee dagen van slag.
Hoezo een 6, als een film je zo diep raakt?
Deze film verdient 12 Saturnusplaneten op de schaal van melancholie.
Kortom.
Cijfers toekennen slaat gewoon nergens op.
Ik doe het niet met de boeken die ik lees en op Goodreads bijhoud. Geen cijfers. Ik wil niet zo nadenken over een boek dat ik heb gelezen, of het vier of vijf of een ster verdient.
Het is net zo kortzichtig als de vraag ‘Ben je gelukkig?’ (Stel dan de vraag ‘Wat maakt je gelukkig?’)
Je kan iets slecht vinden en tegelijkertijd enorm waarderen wat een schrijver heeft geprobeerd.
Zoals het vuistdikke boek Glamorama van mijn favoriete schrijver Bret Easton Ellis. Het boek is echt te dik en het schiet aan het einde alle kanten op. Als een slechte drugstrip.
Maar er zitten scènes in die ik nooit meer ga vergeten, zo goed. En ik snap dat Bret dit zelf een van zijn meest persoonlijke boeken vindt. Zijn hele ziel zit erin.
Nee.
Dit kan je niet afdoen met twee sterren of ‘zijn slechtste boek’. Dat kan je niet zeggen.
Net zoals je gewoon nooit de comments op Goodreads moet lezen over je favoriete boeken.
Het laat mijn bloed koken. Dat ze niet begrijpen wat ik erin zag.
