🍿 Noem me bij jouw naam
In de roman Noem me bij jouw naam wordt de 17-jarige Elio verliefd op de 27-jarige Olivier.
En dat is nog zacht uitgedrukt.
Het is eerder een obsessieve verliefdheid. Zoals je eerste verliefdheid hoort te zijn?
Zonder dat ze veel met elkaar praten, houdt Elio hem in de gaten.
- Wat hij doet.
- Waar hij is.
- Wat hij aantrekt.
Elio fantaseert de hele dag door. Sluipt zijn kamer in. Snuffelt aan zijn beddengoed en kleren. En dan is er nog de perzik…
De Amerikaan Olivier verblijft als zomergast in het huis van Elio’s ouders in Italië. Hij valt vooral op door zijn jovialiteit. Hij neemt bijvoorbeeld afscheid door ‘Later’ te zeggen in plaats van ‘Goedemiddag’ of ‘Tot ziens’. Hij pokert tot diep in de nacht in het centrum van het dorp voor geld en kent de joodse religie beter dan Elio zelf. Hij heeft een bepaalde charme waardoor iedereen in het huis een zwak voor hem krijgt. Al snel heeft Olivier een vriendinnetje in het dorp.
Maar dat weerhoudt Elio er niet van om te verlangen. Hij flikflooit zelf ook met de meiden uit het dorp.
En de seksuele spanning tussen Elio en Olivier blijft.
Tot ze uiteindelijk hun gevoelens voor elkaar uitspreken en stiekem een liefdesaffaire beginnen.
De melancholie in het boek zit in het feit dat deze zomerliefde van een aantal weken de rest van hun leven bij ze blijft.
En dat is het grootste verschil met de verfilming van het boek in 2017. De film eindigt als de zomer eindigt, met het fantastische shot van Timothée Chalamet voor de openhaard.
Maar het boek van Andre Aciman plakt er nog twintig jaar aan vast.
Elio en Oliver spreken en ontmoeten elkaar nog een aantal keer. Maar ze durven zich beiden niet meer over te geven aan dat wat hen die zomer overkwam.
Misschien te bang dat die oerkracht van lust en liefde weer hun levens zou overnemen?
In de film is de scène die het meest indruk maakt die met de vader op de bank.
(Ik heb de monoloog onderaan de mail toegevoegd.)
Elio is verscheurd van liefdesverdriet dat Olivier terug is gegaan naar Amerika. De vader vertelt hem in wat mysterieuze woorden dat hij het weet van hun twee en dat hij intens blij is voor Elio dat hij zoiets heeft mogen meemaken in zijn leven. Een pure grote liefde tussen twee personen. Iets wat hij zelf nooit echt heeft durven voelen.
Een verademing, zo’n scène. Aangezien Hollywood bijna altijd ouders laat zien die de keuze van hun kinderen afkeuren in plaats van toejuichen.
In het boek is het ook een sterke scène. Maar daarna komt een nog ontroerendere scène in het laatste hoofdstuk van het boek.
Als ze elkaar 20 jaar later weer ontmoeten, samen wat gaan eten en bespreken wat ze die zomer hadden ervaren.
- De gevoelens.
- De verlangens.
- Hoe ze er samen nog regelmatig aan terugdenken.
- De vergankelijkheid.
Je voelt ook dat ze tijdens dat etentje nog steeds wat voor elkaar voelen en ook nog steeds een verlangen hebben naar elkaars lichamen. Ook al spreken ze dat niet uit.
Want je merkt dat ze beiden volwassen genoeg zijn om te weten dat nog een avondje in elkaars armen in een hotel uiteindelijk niets gaat uitmaken… Het zal alleen maar een leegte veroorzaken. En tot problemen leiden in hun huidige leven.
Ze zullen tot ze beiden overlijden elkaars verlangen blijven.
Het boek komt uit 2007. In 2019 is er een vervolg gekomen: Vind me. Met de grote vraag: Komen Olivier en Elio alsnog bij elkaar? Een groot gedeelte van het boek gaat over de vader. Of hij nog eens een keer zo’n grote liefde mag meemaken in zijn leven.
Waarschijnlijk is het vervolg gekomen door de populariteit van de film en ik weet niet zo goed of ik dat wil lezen…
Vervolgen bederven vaak toch de magie van het hoofdwerk…
Liefs,
Tomson
PS
De titel Noem me bij jouw naam is een verwijzing naar hun seksspel. Waar Elio tijdens de seks Olivier Elio moet noemen. En andersom.
Het is zo intiem.
Net als de perzik… Maar daarvoor moet je de film maar bekijken. Of het boek lezen.
PPS
De monoloog, direct uit het boek. Uitgesproken door de vader van Elio.
You had a beautiful friendship. Maybe more than a friendship. And I envy you. In my place, most parents would hope the whole thing goes away, or pray that their sons land on their feet soon enough. But I am not such a parent. In your place, if there is pain, nurse it, and if there is a flame, don’t snuff it out, don’t be brutal with it. Withdrawal can be a terrible thing when it keeps us awake at night, and watching others forget us sooner than we’d want to be forgotten is no better. We rip out so much of ourselves to be cured of things faster than we should that we go bankrupt by the age of 30 and have less to offer each time we start with someone new. But to feel nothing so as not to feel anything—what a waste!
PPPS
Het boek is niet meer verkrijgbaar in het Nederlands. Maar wel op Storytel te horen. De film duikt af en toe op bij een streamingdienst.
