Lieve vreemdeling,
Als je door een diep dal gaat, is het niet een kwestie van leven per dag, maar leven per uur.
Je kijkt uit naar het volgende moment: de lunch, een middagwandeling, slapen, het begin van een tv-programma.
Het houdt je gaande.
De toekomst, zoals volgende week, volgende maand of volgend jaar, bestaat niet meer. Het voelt te ver weg aan en dat geeft zulke uitzichtloze gevoelens dat je ze blokkeert.
Maar als je het leven per uur neemt, zul je merken dat er ook goede momenten in een dag zitten. Dat geeft grip op die zwaarte in je.
Tijdens mijn depressie voelde elke minuut van de dag waardeloos aan. Maar dat was slechts een verkeerd opgeslagen herinnering.
Toen ik een paar dagen achter elkaar mijn gevoel ging bijhouden, verschilde het letterlijk per uur.
- Een wandeling liet me even goed voelen.
- Eten maken en opruimen lieten mijn gevoelens tijdelijk verdwijnen.
- De zwaarte in de avond viel te verlichten als ik wandelde.
En juist op het moment dat er weer een dag als verloren aanvoelt, weet je dat er morgen weer een dag is.
Zoals de melding ‘retry mission’ bij een game.
Een nieuwe dag met hoop en teleurstelling. Met pieken en dalen.
Dat is het gekke aan het leven. Dagen zijn hetzelfde en tegelijkertijd verschillen ze allemaal.
En misschien, heel misschien, is dat juist wat het leven zo diepgaand maakt.
Dat ondanks de pijn, de uitputting, de angst, het verdriet en de melancholie, er altijd een nieuwe dag komt met nieuwe ervaringen en gevoelens.
‘Misschien morgen’ is wat mij door de meest uitzichtloze periodes heeft geholpen.
Misschien morgen.
Liefs,
Tomson
PS
🎧 Luister naar 🌕 kap even met dat grijze weer alsjeblieft. Een dagboekverslag
