| Ik ben altijd beter in het verklaren van waarom mijn creatieve pogingen niet lukken, dan stil staan bij mijn “successen”. Sowieso geloof ik niet in het concept succes. Want succes bestaat niet. Het is perceptie. Dit is moeilijk om te zeggen, want ik wil niet als een aansteller overkomen. Toch ga ik het typen: Ik ben nooit tevreden. Ik kan van niets volledig genieten. Ik kan wel enorm van mijn falen balen. Ik kan overigens ook nachten wakker liggen van dingen die nog moeten komen (het zou toch niet mis gaan?). Ik zeg ook nooit ‘hier ben ik trots op’. Geen compliment voor mezelf. Als een ander het zegt, zeg ik oprecht ‘dankjewel’ en vergeet ik het snel weer. Ik ben te hard voor mezelf. Ik weet het. Ik ben te bescheiden over wat ik bereikt heb. Maar stilstaan en genieten zit gewoon niet in mijn systeem. Ik kan het niet veranderen. Ik wil doorgaan naar het volgende project. Ik wil het beter doen. Nog grootser. Nog perfecter. Nog mooier. Ik vraag me wel eens af: wanneer ben ik wel tevreden? Wanneer kan ik er wel eens van genieten? Ik denk zelf op het moment dat ik het goed genoeg vind. Geen idee of ik dat moment ooit bereik. Misschien wil ik het wel nooit bereiken. Want wat moet ik dan de volgende dag doen? Mijn boek ZE VOLGT ME NIET TERUG is vorige week uitgekomen. Mensen vroegen me afgelopen week of ik trots ben. Of ik er wel van geniet. Nu weet je het antwoord. Ik maak me eerlijk gezegd meer zorgen of alle boeken wel aangekomen zijn, of de mensen zich wel vermaakt hebben met mijn woorden en of ze een volgend verhaal ook zouden kopen. Gek hè? Wel een beetje. Desalniettemin ben ik echt oprecht blij met de honderden reacties die ik inmiddels heb gekregen. Sommigen hadden het boek in 2,5 uur uitgelezen (hoe dan?). De reacties maken me niet trots. Ik krijg er wel een heel voldaan gevoel van. En dat maakt me oprecht blij. Dankjewel voor dat. |
Genieten is wel een ding zeg maar
