| Is gelukkig zijn echt het hoogst haalbare in ons leven? Is dat waarom we elke dag opstaan? Ik krijg niet echt het idee dat dit het ultieme doel is van mensen die ik overdag zie. Van de buschauffeur tot de fietsers die me op volle snelheid voorbij zoeven, dwars door het rode licht. Ze kijken allemaal zo serieus. Ze komen zo gespannen over. Ik denk wel dat al deze mensen daadwerkelijk denken dat ze gelukkig willen zijn in hun leven door te dromen over meer geld, meer spullen, meer onvoorspelbare avonturen. Ik vraag me af of gelukkig zijn een eindstation is dat je kan bereiken. En als je er bent, kan je daar dan ook voor eeuwig blijven? Is ‘gelukkig zijn’ echt het ultieme waar we naar streven? Ik weet niet wat (me) gelukkig maakt. Als ik de vraag omdraai wordt het: hoe voorkom je dat je ongelukkig wordt? Ik heb me afgelopen week zitten verdiepen in wat het brein nodig heeft om niet ongelukkig te worden. Dan heb ik het over de mentale staat van ongelukkig zijn: depressie, angsten, overspannenheid en andere uiterst vervelende psychische aandoeningen die een mens uit balans brengen. Komt ‘ie: Wandelen is goed voor de mentale gezondheid. De beweging van het lichaam, stimuleert het brein dat weer een dempend effect heeft op de hersengebieden die depressie en angst veroorzaken. Minimaal een half uur per dag aan een stuk door actief bewegen is de norm. Op zweet-snelheid. Zeven dagen per week. Het lichaam kent geen weekend. Excuses tellen niet. Kom jij aan dat half uur achter elkaar bewegen toe? Fietsen telt volgens mij niet echt. Dat gaat net te langzaam voor het hart. In ieder geval in de stad met al die kruispunten en stoplichten. Al heb ik ook gelezen dat zelfs aan de apparaten hangen in de sportschool een dempend effect heeft op stress. Een ander gezond ding is slapen. Dat is echt een cruciaal element om oud en gelukkig te worden. Maar ook om gezond te blijven. Het immuunsysteem is actief ’s nachts. Slaap helpt ook om ons energiek en vrolijk te voelen. Tijdens de slaap verwerken we de dag. 8 uur slaap per nacht hebben we nodig. Ook hier valt niet aan te tornen. De ene dag 6 uur en de andere dag 9 uur compenseert helemaal niets. Zeven dagen per week minimaal 8 uur slaap per nacht. Volgens het boek Why we sleep bestaan er geen mensen die met minder slaap net zo goed kunnen functioneren als iemand die de volle 8 uur pakt. Onmogelijk. Als jij denkt dat je de uitzondering bent: dat ben je het niet. Ow. En alcohol is trouwens funest voor de slaapkwaliteit. Je denkt beter te slapen. Dat is een leugen. Heftig, niet? Sinds de uitvinding van de elektriciteit is het sowieso niet best gesteld met onze slaapuren. We houden onszelf wakker door al dat licht. En die fucking smartphone werkt ook niet echt mee met die blauwe stralen. Dat ding laat sowieso mij echt vergeten dat ik oververmoeid ben en eigenlijk moet gaan slapen. Genoeg over slaap. Er is nog een ander gezond punt voor het brein. Onder de mensen zijn is gezond. En dan niet als een muurbloempje aan de zijkant van de danszaal staan, maar daadwerkelijk contact maken met anderen. Praten, complimenteren, verhalen uitwisselen, interesse tonen. Empathisch zijn. Dat verlaagt stress en het geeft een goed gevoel over onszelf. Ik vraag me wel eens af of mijn anti-held Charlie ooit gelukkig zou kunnen zijn. En of dit personage – nee ik ben het zelf niet (helemaal) – een uitvergroting is van onze generatie? Ik heb vorig jaar enkele verhalen over Charlie geschreven over zijn angst om keuzes te maken. Herkenbaar en tragisch. Zelfs als hij denkt dat Yara de liefde van zijn leven is, durft hij er niet helemaal voor te gaan. Wat is dat toch met ons? Misschien functioneert Charlies brein niet goed genoeg door te weinig slaap en beweging en echt menselijk contact. I dunnow. Wat denk jij? |
Is ‘gelukkig zijn’ echt het ultieme waar we naar streven?
