🪐 Mijn kreunende huisgenote heeft de pik op me
Mijn huisgenote deed het met de deur open.
Zodat je haar kreuntjes kon horen.
Na afloop liep haar scharrel shirtloos de keuken in en knikte naar me door zijn kin omhoog te doen. Om vervolgens de waterkoker aan te zetten en in twee mokken oploskoffie te scheppen.
De keuken was de enige plek waar je haar gekreun niet kon horen.
En ook om te ontsnappen aan Willem. Mijn achtpotige kamergenoot.
Maar zelfs hier was ik niet veilig voor haar missie om me ongemakkelijk te maken.
Waarom stuurde ze hem naar beneden? En wie dronk er nou koffie na de seks? Roken. Dat deed je na een hoogtepunt.
Mijn huisgenote deed het erom.
Ze liep bijvoorbeeld ook regelmatig naakt de badkamer uit, met alleen een handdoek om haar haren gewikkeld.
Dan knikte ze naar me door haar hoofd naar beneden te doen.
Vervolgens ging ze in mijn deuropening staan, met haar lijf waarvan je de ribben kon tellen en de schouderbladen kon zien.
‘Die wasmachine lijkt steeds harder kabaal te maken, of ligt dat aan mij?’
En dan liep ze weg, wiegend met haar billen. Geen vetje te zien op dat lijf van haar.
Om me jaloers te maken?
Ze kon altijd zo indringend naar mijn ontbijt kijken in de keuken, als ik aan het tafeltje zat met pindakaas, hagelslag en een glas yoghurtdrink. Om vervolgens te vragen: ‘Hoe gaat het eigenlijk met je sportdoelen?’
Doelen… Waar zag ze me voor aan? Dat ik hardloop om me voor te bereiden op een halve marathon?
En dan haar mening over de mannen uit mijn leven.
Dan kwam ze ‘s avonds met haar jas nog aan binnengelopen en zag ze me zitten op de bank met een boek.
‘Hoe heet die gast die hier laatst was ook alweer? Met dat snorretje en zijn brilletje?’
‘Ferdie?’ vroeg ik.
‘Heet ‘ie echt Ferdie? Wat apart,’ zei ze. ‘Nou, hij dus. Volgens mij knipt hij nooit zijn okselhaar bij. Er hangt altijd een typische geur van oud zweet hier als hij er is.’
Vervolgens stapte ze de trap op, naar boven en stopte dan, wachtend op mijn blik. ‘Hij doet zo privileged. Alsof wij het ons kunnen veroorloven om onze oksels niet bij te houden.’
Ze was erg van de hygiëne. Ze eiste dat je na de douchebeurt de boel insprayde met een of ander schoonmaakmiddel, het dan met een sponsje eraf wreef en dan naspoelde met de douchekop.
Elke douchebeurt weer.
Ze verschoonde ook dagelijks haar dekbed. Elke ochtend weer na het wakker worden, verving ze de boel. Vies van haar eigen nachtzweet.
Het was nadat ze die scharrel in zijn blote bast naar beneden had gestuurd, dat er iets in mij knapte.
Dit was niet zomaar een scharrel. Dit was een boodschapscharrel.
Ze vroeg eens toen we beiden vrijdagavond in huis waren en een fles wijn opentrokken in de keuken of ik een laag zelfbeeld had.
‘Hoezo?’ vroeg ik.
‘Sorry dat ik het zeg, maar het doet pijn aan mijn ogen hoe jij altijd mannen onder je niveau kiest.’
Daarna: ‘Je kan zoveel beter krijgen. Misschien wel beter dan ik. Oprecht.’
‘Maar ik houd van mannen met buikjes,’ bracht ik er nog tegenin.
‘Dan heb je nog nooit een man met een goddelijk lijf gehad,’ zei ze. Ze sloeg haar glas wijn achterover en schonk zichzelf er nog een in.
Nee.
Die vent in die blote bast met die brede schouders en forse armen in deze keuken was een oorlogsverklaring.
- Het eerste waar ik mee stopte, was de douche insprayen.
- Het tweede was mijn schaamhaar en okselhaar flink laten groeien en dan pas afscheren onder de douche. Zodat er plukken haar achterbleven in het putje.
- Het derde was, net nadat zij de deur uit was gegaan om te werken, toegang krijgen tot haar kamer. Om daar onderbroekloos in haar bed te gaan liggen en me klaar te vingeren tot het vocht uit me spoot.
- Het vierde was voor haar neus in de woonkamer drie donuts wegvreten. Maar toen ze al rollend met haar ogen en zuchtend de trap op ging, was het toch alsof ze me een klap in mijn buik had gegeven.
Wat ik ook zou doen, ze zou me er juist nog meer om verachten.
Nee.
Mijn volgende actie moest grootser zijn.
Het gebeurde toen ik op mijn bed een serie aan het kijken was op mijn telefoon.
Het geluid van de deurbel. Haar kamerdeur die openging. ‘Voor mij!’
De manier waarop ze de trap af ging, klonk als de drumsolo in It’s in the air van Phil Collins.
Het gekraak van de voordeur. Gemompel.
Daarna een duidelijke, rustige, zware pas op de trap.
Gevolgd door haar pas. Een mannenstem die zei: ‘Ben je alleen?’
’Nee, we zijn niet alleen,’ zei zij.
Het was de stem van de gast in blote bast.
Toen de deur van haar kamer die openging.
Ik stapte van mijn bed af en opende mijn deur op een kier.
Haar deur stond ook op een kier open. Ik hoorde geen gepraat, wat betekende dat ze iets anders aan het doen waren.
En toen kwamen ze weer.
De kreuntjes.
Ik liep met harde pas naar beneden, ging aan het tafeltje zitten in de keuken en begon aardappels te schillen voor straks.
Toen het geluid van de trap.
Hij verscheen in zijn blote bast in de keuken en knikte met zijn kin omhoog naar me.
‘Wat zie je er aantrekkelijk uit,’ zei ik.
Hij glimlachte en opende de kastjes, op zoek naar twee mokken.
‘Discipline is wat je ziet,’ zei hij.
‘Wat denk jij?’ vroeg ik. ‘Does the mind rule the body, or does the body rule the mind?’
Hij stopte met bewegen, boog zijn hoofd iets opzij en staarde even naar buiten.
Toen keek hij me aan: ‘I don’t know,’ zei hij.
‘Je kent The Smiths,’ zei ik.
‘Natuurlijk,’ zei hij en hij zette twee mokken op het aanrecht neer.
Daarna tikte hij via een bus de oploskoffie erin. Vervolgens vulde hij de waterkoker en zette die aan. Hij leunde met zijn billen tegen het aanrecht aan, deed zijn armen over elkaar en keek mij aan.
‘Je staat er nu als een fotomodel,’ zei ik. ‘Wacht.’ Uit mijn zak haalde ik mijn telefoon en maakte een foto. Daarna ging mijn vinger in mijn mond, zodat ik die kon tongen en hij zag het.
Ik giechelde iets, stond op en pakte de pan met aardappels op. Ik liep langs hem heen en zette die op het gasfornuis.
Daarna liep ik terug naar het tafeltje om de schillen bij elkaar te vegen en in de prullenbak te doen.
‘Misschien een gekke vraag,’ zei ik, ‘maar jij bent best wel lang, hè.’
Hij knikte vragend naar me.
‘Nee, laat maar,’ zei ik. ‘Misschien ongepast.’
De waterkoker begon te piepen.
Toen liep ik naar boven naar mijn kamer, hield de deur op een kier en ging op mijn zij op bed liggen. Daarna maakte ik het bovenste knoopje van mijn overhemd los. En nog een.
Ik hoorde gestamp op de trap.
Daarna een tik tegen mijn deur.
Daar stond hij, met twee koppen koffie, in zijn blote bast.
‘Wat wou je nou zeggen?’ vroeg hij.
Ik wees naar de hoek van het plafond. ‘Daar zit hij.’
Hij keek omhoog.
‘Zo,’ zei hij en zette de twee mokken op een kast van me. ‘Dat is wel een heel grote.’
Ik stond op van bed en ging achter hem staan. ‘Willem heet hij,’ zei ik. ‘Maar kan je hem alsjeblieft pakken en naar buiten gooien? Ik vind hem eng.’
Hij pakte een stoel, zette die onder Willem neer, ging erop staan en keek.
Alsof Willem het rook, begon hij te bewegen in zijn spinnenweb.
Ik gaf een korte gil. Een korte heftige. En daarna nog een.
Toen hij hem in zijn handen had gepakt, veranderde mijn kreun in een lange, enthousiaste krijs.
Hij kwam van zijn stoel af, deed de deur naar mijn balkon open en liet Willem vrij.
Daarna deed hij de deur dicht en keek me met een rood gezicht aan.
Mijn huisgenote liep in haar badjas mijn kamer in, keek naar hem en toen naar mij en toen naar mijn opengemaakte blouse.
‘Hopelijk keert hij niet terug,’ zei hij.
‘Nou,’ zei ik, ‘en anders laat ik Willem een foto van jou zien.’
Ik opende op mijn telefoonscherm de foto van hem in de keuken en liet die aan hem en mijn huisgenote zien.
Haar gezicht trok steeds witter weg. ‘Wat gebeurt hier allemaal…?’ stamelde ze.
Einde.
Dit was een kort, somber, hitsig verhaal. Mede mogelijk gemaakt door mijn boek. Al bijna 1.000 exemplaren verkocht!
