Je hebt van die vriendschappen waarin je elkaar meer dan een jaar niet ziet.
Maar het moment dat je weer tegenover elkaar zit, gaat het gesprek verder waar dat was gebleven.
De treurigheid is dat ook deze vriendschappen zullen doodbloeden als je niet je best doet om elkaar te blijven zien.
Laat je niet sugarcoaten met de gedachte dat de speciale band je bij elkaar houdt. Een half jaar wordt een jaar en voor je het weet ben je drie jaar verder zonder echt contact. En in die drie jaar gebeurt soms een heel mensenleven.
We veranderen allemaal.
Maar als je elkaar niet ziet veranderen, heb je elkaar op een gegeven moment na een half uur gewoon niets meer te vertellen.
De wijsheid klopt: vriendschap is als een plant. Je moet die water geven. Zelfs cactussen hebben uiteindelijk water nodig.
Ik sprak eens een gast die reisgids was in de Afrikaanse jungle.
Tien dagen lang een groep Nederlanders die elkaar nauwelijks kennen begeleiden. De eerste gesprekken rond het kampvuur gingen altijd over de jeugdprogramma’s waarnaar de mensen vroeger keken. Gek werd hij ervan. Elke nieuwe groep weer, het gepraat over vroeger.
Als je weinig (meer) te vertellen hebt, val je terug op de nostalgie.
Voor een reisgezelschap waarin niemand elkaar echt kent, is het lijm. Voor een vriendschap is dat het begin van het einde.
Het is volgens Tony Soprano (uit de tv-serie The Sopranos) de laagste vorm van conversatie. Anekdotes die beginnen met: ‘Remember when…’
Weet je nog toen…?
​
 Tony Soprano in season aflevering 15: Remember when. |
Je hebt meer nodig dan een gedeeld verleden.
Vriendschappen onderhouden is moeilijk. Niet alleen het aspect van tijd vrijmaken. Want het leven is druk.
Maar ook de veranderingen in elkaars leven accepteren.
Het vraagt ALTIJD om een nieuwe balans.
- Ik heb zoveel vrienden verloren toen ze een liefdesrelatie kregen.
- Ik heb zoveel vrienden verloren toen ze gingen samenwonen.
- Ik heb zoveel vrienden verloren toen ze kinderen kregen.
Het gebeurt…
Interesses veranderen. Levens veranderen.
Niet elke vriendschap is daartegen bestand.
Het is oké als vriendschappen doodbloeden.
Je zoekt uiteindelijk toch mensen uit met wie je gedeelde interesses hebt die op dit moment in je leven spelen.
Vaak zijn vriendschappen oppervlakkiger dan we denken. Maar daar kom je pas na zo’n grote verandering in iemands leven achter.
Het doet wel pijn. Het gemis. En die pijn gaat niet zomaar weg. En je lost het ook niet op door het nog een keer te proberen. Want de magie is vertrokken en ik heb geen idee hoe je zoiets terugkrijgt.
Dan is er nog een derde probleem.
Je wordt ouder en daardoor kom je minder snel nieuwe mensen tegen.
Genoeg apps om geliefden en sekspartners te vrienden. Maar het voelt toch geforceerd om zoiets voor vriendschap te gebruiken.
Er moet iets spontaans in zitten of zo.
Dat is ook juist wat vriendschap zo anders maakt dan een liefdesrelatie. Het ‘spontane’. De ‘vrijheid’. Dat je elkaar niets verplicht bent, maar wel elke keer weer voor elkaar kiest door tijd vrij te maken, interesse te tonen, dingen te ondernemen en te doen.
Hopelijk tot aan je dood.
