Het is wel echt een tragisch verhaal hoor, over de Duitse choreograaf Marco Goecke.
Hij was die man die in februari 2023 hondenpoep in het gezicht van een recensente duwde tijdens een danspremière.
Hondenpoep! Van zijn eigen teckel.
Dat is niet alleen mensonterend en diep tragisch voor de journaliste. Maar het zegt ook zoveel over hoeveel woede en frustratie er in Marco zat en hoe die er opeens op deze manier uitkwamen.
Nou ja. Opeens.
Hondenpoep in een open plastic zakje in iemands gezicht duwen, is geen kwestie van opwelling, maar een daad met voorbedachte rade.
Het is echt een tragisch verhaal.
Want Marco Goecke is een enorm bejubelde, beroemde artiest. Hij heeft in 25 jaar meer dan 90 dansvoorstellingen gemaakt en tal van prijzen gewonnen.
Hij stond bovenaan de piramide van aanzien. Top van zijn kunnen. Hij had de dansgezelschappen voor het uitkiezen in heel de wereld.
Sterker nog. In februari 2023 gingen in amper een week tijd twee dansvoorstellingen van hem in première. Een in Den Haag en een in Hamburg.
De onaantastbare held, die dan zelf een misstap maakt en hard valt…
Over die voorstelling in Den Haag, In the Dutch mountains, schreef de Duitse Wiebke Huster dus een vernietigende recensie in een Duitse krant. Blijkbaar was dit niet het eerste negatieve stuk. Wiebke schreef al meer dan tien jaar, aldus Marco, negatief over hem en zijn producties.
Daarna kwam Marco haar een paar dagen later tegen, op de première in Hamburg van een andere voorstelling. Hij vroeg zich woedend af aan haar wat ze hier deed als ze zo’n hekel aan zijn werk had.
En daarna duwde hij de poep in haar gezicht.
Het werd wereldnieuws. Vervolgens brak de hel natuurlijk echt los. Niemand wilde nog met hem samenwerken. Dansgroepen twijfelden openlijk of ze zich nog wel veilig konden voelen bij zo’n man. Hij is uit elke commissie of samenwerking getrapt.
En online kreeg die nog meer haat over zich heen. Allemaal onbekende mensen die hem aanvielen en aan de schandpaal nagelden.
Zijn hele reputatie is in een keer weg en hij zal altijd herinnerd worden vanwege dit incident. Ook na zijn dood.
Hij maakte twee klassieke PR-fouten na het incident.
- Hij praatte het eerst goed. Pas een paar dagen later zei hij sorry.
- Hij ging met de haters online in discussie.
We zijn een jaar verder en hij heeft sindsdien als een kluizenaar geleefd. En zijn geliefde teckel is ook nog eens overleden in dat jaar.
Een held die van zijn voetstuk gevallen is en waarschijnlijk nooit meer gaat opkrabbelen…
Het is echt de klassieke hybris (overmoed).
Natuurlijk heeft die spijt.
Maar tegelijkertijd zegt hij ook in een interview met de Volkskrant in januari ’24 dat hij niet zulke negatieve gevoelens bij hondenpoep heeft. Gewoon meer in de zin van iemand uitschelden met Scheiße’ en dan letterlijk. Maar hij snapt ondertussen wel dat anderen daar anders over denken.
I don’t know… Dat klinkt toch wel maf, vind je niet? Dat hij er nog steeds zo over denkt?
Poep, pis, kots en bloed. Al die menselijke sappen die ons zo dierlijk maken. Die we juist met een reden privé houden.
Dat is echt de ultieme vernedering, om die in iemands gezicht te duwen. In het openbaar! Daar kan je niet licht over denken. Dat is niet te vergelijken met schelden.
Hij weet deze woede-uitbarsting zelf aan burn-out-klachten. Gewoon helemaal uitgeput van zijn werkethos met de bijbehorende druk om te presteren. En natuurlijk ook dat hij vindt dat zij niet zulke negatieve dingen over zijn voorstellingen mag schrijven. Omdat zij in haar teksten doet alsof het publiek zijn voorstellingen slecht vindt, in plaats van dat zij het slecht vindt.
Tja.
De blinde vlek van de held, die zo zijn eigen graf heeft gegraven en nog steeds niet helemaal begrijpt waarom die er zelf in ligt.
Klassiek en tragisch.
Liefs,
Tomson
PS
Je leest het fantastische interview en de reconstructie bij de Volkskrant (ik lees dus dit jaar weer elke dag een krant, om mijn telefoongebruik te minderen. EN HET WERKT. Maar dat ter zijde).
Je krijgt waarschijnlijk een pay-wall. Ik heb daarom het stuk in een google docs gezet. Die kan je hier lezen.​
PPS
Dit is een klassiek schilderij over hybris. Je ziet Icarus en zijn vader, Daedalus. Icarus wilde ontsnappen met vleugels uit de gevangenis en negeerde de waarschuwing van zijn vader: vlieg niet te dicht bij de zon, dan smelten je vleugels. En toch deed hij het. En viel hij.
Dit schilderij is gemaakt door de Vlaming Jacob Peter Gowy in 1635.
 Hybris |
