Je denkt te weten hoe het voelt als je alles verliest in je leven, zoals je spullen.
Je denkt zelfs te weten, als de boel in lichterlaaie staat of als een grote waterstroom op je huis afkomt, wat je als eerste mee zou nemen op je vlucht. Het is dat idee dat je pas echt weet wat belangrijk voor je is als je de dood in de ogen kijkt. Het spijt me om te zeggen, maar je inbeeldingsvermogen is een slechte voorspeller van hoe het echt zal zijn. Angst snapt niets van de realiteit.
Het is altijd erger dan je denkt. Het is altijd minder intens en langdurend dan je had gevreesd.
Dat is het ding met angst. De angstvisioenen stoppen op het moment dat je alles verliest. Maar het leven gaat dus door na dat moment. En je vindt altijd een manier om door te gaan. Dat is het erge.
Het is niet een kwestie van moeten. Het ‘moeten doorgaan’.
Nee. Dat is een tweede les die ik leerde toen ik al mijn spullen verloor in een brand. Ik was zelf net een uurtje weg toen het gebeurde.
Of je nou wil of niet, het leven gaat gewoon door. Mensen gaan gewoon door met hun leven.
Dat zorgt voor een kloof. Want in je hoofd ben je nog dagelijks bezig met dat wat je is overkomen.
Maar ja. Het leven gaat door. En dan komen de gedachten over wat je had gedaan als je thuis was, terwijl de boel in lichterlaaie stond.
Welke route uit het huis had je genomen? Zou je uit het raam springen? Door de vlammen rennen? Zou je de kat kunnen redden? En het konijn?
En dan komt de meest confronterende gedachte: wat nou als je geen poging had gedaan om te ontsnappen? Dan was je leven daar gestopt. En die gedachte geeft je zoveel kalmte dat je ervan schrikt.
Als je jezelf niet eens wil redden, wat heeft dit dan allemaal voor zin?
Maar goed, die kalmte is ook maar een gevoel. Daarna komen er nog meer gedachten. Zoals dat geen enkele ziel ervoor gemaakt is om vrede te vinden in het idee dat het nu gaat eindigen. Er is altijd iets in je dat wil doorgaan.
Altijd.
Je eigen sterfelijkheid
Ik denk dagelijks aan de dood. Zonder dat ik dood wil.
Bijna niemand spreekt het uit, maar ik vermoed dat ik niet alleen ben.
Het is net alsof mijn geest nog niet bekomen is van het idee dat ik überhaupt leef.
Dat idee dat je de liefde van je leven hebt gevonden en alles op zijn plek valt. Juist dan sluipt er een gedachte in je hoofd: je kunt dit alles ook weer kwijtraken. Dat is wat mijn hoofd doet als ik aan de dood denk. Je kunt dit leven elk moment weer kwijtraken.
Het geeft mij geen levenslust. Ik snap mensen wel die zich verdoven met seks, met drugs, met je over de kop werken, met feesten, met reizen, met genieten. Maar dat is in mijn ogen niet leven. Dat is de dood ontkennen.
Ik geef ze geen ongelijk. Ik erger me niet aan de hedonisten. Totaal niet. Als je denkt dat dat je gelukkig maakt, geniet.
Ik erger me aan de mensen die moeite hebben met het accepteren van mijn donkere gedachten. Die me willen injecteren met naïef optimisme.
Zij snappen me niet. Terwijl ik hen wel snap.
Het enige wat ik wil in het leven, is creëren.
We hebben allemaal een ding wat we ECHT in het leven willen. En dat is je ontsnapping. Dat is wat je weer oppept na je duisterste gedachte.
Want de dood is iets van de toekomst. Niet iets van het heden. Als ik creëer, ben ik er nog.
In het NU ben je er altijd nog.
