Melancholie is een gevoel dat alles wat je aanraakt, verloren zal gaan.
En juist dat besef. Dat niets blijvend is. Zoals je iPhone. Je geliefde. De inkt van je vulpen. En zelfs de gezamenlijke herinneringen van vroeger.
Dat geeft je leven een extra intensiteit.
Mensen zeggen dat ze leven om gelukkig te worden. Maar de melancholicus weet dat op het moment dat je denkt dat je gelukkig bent, het gevoel alweer vertrokken is.
We durven deze gedachten niet uit te spreken. Want niemand wil graag een pessimist genoemd worden. Terwijl we geen pessimisten zijn. Integendeel. De melancholie is doordrenkt met schoonheid en hoop.
Zoals het gesprek tussen Snoopy en Charlie Brown.
‘Op een dag zullen we dood zijn.’
‘Dat klopt. Maar niet vandaag.’
En dat laatste is wat ons de poëten van het leven maakt.
We begrijpen misschien wel beter dan iedereen dat we allemaal maar doen alsof we het snappen. Doen alsof we mooi en succesvol zijn.
Maar wij kijken door de maskers van het leven heen.
We weten dat het volgende trauma dichterbij is dan je denkt.
Bij ieder mens.
We zijn een telefoongesprekje verwijderd van iets levensveranderend.
Zo’n grote verandering gaat altijd gepaard met een periode van duisternis.
Mensen maken de fout om er meteen uit te willen. Alles aan te pakken om zich weer goed te voelen.
Ben je echt genezen of vermijd je gewoon je triggers?
Ze willen niet inzien dat je de melancholie nodig hebt om je af te vragen wie je de rest van je leven wil zijn. Na die veranderende gebeurtenis. Of je er nou wel of niet iets aan kon doen. Je weet dat je leven nooit meer hetzelfde is.
In die duisternis vind je jezelf.
Blijf er langer in hangen.
Je hoeft er niet uit te ontsnappen.
Je merkt het vanzelf als de donkere wolken wegtrekken. Als je het leven hebt overdacht. Je weet welke richting het opbeweegt. Wat je nog wil.
De melancholie is een pauzemoment in je leven. Je ziel heeft het soms nodig.
Liefs,
Tomson
