De tv-serie Fleishman is in trouble gaat over dertigers en veertigers die zich afvragen wat er van hun verlangens en jeugddromen over is na een huwelijk.
Het is grappig, vlot en diep.
Maar denk nu niet dat dit zomaar een ‘dertigers in een crisis tv-serie’ is. Deze mini-serie werkt toe naar aflevering 7. Vanaf de begintiteling hinten ze er al naar.
Het is de aflevering waar iedereen het over heeft, als ze over deze serie praten. Want het perspectief wordt op een briljante wijze omgedraaid.
Het schokte me niet. Maar het was wel heel bevredigend.
Ik bedoel, kom op. Wat dachten mensen dan? Dat er maar één waarheid is in een scheiding?
Dat is het gekke aan films en tv-series: hoe gemakkelijk we meegevoerd worden met het perspectief van degene die we in beeld zien. Terwijl dat natuurlijk maar een eenzijdig verhaal is.
Oké. De perspectiefwissel raakte me niet.
Wat me raakte, waren de thema’s die onder de tv-serie liggen. De leegte na een relatiebreuk. Postnatale depressie. Buitengesloten worden. De trauma’s uit onze jeugd, die we altijd meenemen in relaties. Het onvermogen om liefde te uiten naar degene die het dichtst bij je staan.
Goed.
De tv-serie begint voortvarend met mijn favoriete acteur Jesse Eisenberg. Hij speelt de leverarts Toby. Net gescheiden. Tientallen vrouwen bieden zich op datingapps aan hem aan.
Hij is verdrietig van de breuk. En ook een beetje gefrustreerd. Maar ook gelukkig dat het leven weer naar hem lacht. Al die dates en seksavonturen.
Wat een leven!
Tot zijn ex zegt: ‘Je hebt de kinderen een dag eerder. Zeur er niet over. Ik meld me wel weer als ik beschikbaar ben.’
Ze meldt zich dus niet meer.
Ze verdwijnt van de aardbodem.
Wat Toby allemaal nieuwe problemen geeft. Hoe kan hij seksdates hebben met twee kinderen thuis? En zijn baan als leverarts uitvoeren in het ziekenhuis? En z’n vrienden blijven zien?
Die ex is overigens mijn jaren ’90 crush Claire Danes. Ze speelt Rachel.
De eerste afleveringen van de mini-serie zijn grappig. Maar ook herkenbaar als je een dertiger bent en de gedachte opkomt: is dit nou alles in het leven?
Er zit een puurheid in de dialogen die goed werkt. Het voelt fris aan of zo. Echt, in plaats van geforceerd.
Het wil iets zeggen over deze tijd en tegelijkertijd laat het zien hoe de personages zijn.
Zoals de discussie tussen de vrienden Toby, Libby en Adam.
Toby zegt: ‘Een date vrouw om tijdens de seks haar keel dicht te knijpen.’
Libby vindt dit heel bevrijdend dat vrouwen hun eigen voorkeuren aangeven in bed. Ook Adam beaamt dit, dat de wereld is veranderd in bed.
En dan komt de beste grap. Van Toby zelf.
‘Ik heb een eed afgelegd als arts om mensen niet in gevaar te brengen, hè. Ik heb geweigerd. Dat soort dingen zijn echt levensgevaarlijk.’
Typisch Toby. De braverik die niet zo met geld, status of ambitie bezig is. Hij wil mensen helpen en volgt braaf de regels.
Juist wat tot zoveel discussie leidde in zijn huwelijk. Rachel had wel ambitie en probeerde een netwerk op te bouwen in de theaterwereld voor haar bedrijf. En organiseerde etentjes met de happy few van New York.
Oké.
Het perspectief is sowieso vanaf minuut 1 zeer bijzonder in de tv-serie.
Want het verhaal van de scheiding wordt verteld door de oude jeugdvriendin van Toby: Libby.
Ze is zelf getrouwd en moeder van twee kinderen en heeft duidelijk last van de melancholie. Ze heeft ook nog eens het talent om een goede luisteraar te zijn voor al haar vrienden en vriendinnen om haar heen, die hun huwelijken uiteen zien spatten.
Het werkt, zo’n ‘derde oog’.
Het is ook na een paar afleveringen echt alsof je alle personages kent alsof het je collega’s zijn.
Het hoogtepunt is een reüniefeestje waar de irritante eigenschappen van Toby, Libby en Adam naar boven komen. Je ergert jeaan alle drie. Wat kunnen mensen toch vermoeiend zijn.
Wat kan ik soms vermoeiend zijn in het leven.
Anyhow.
Wat de serie doet, is dat je helemaal op een lijn zit rondom de scheiding met Toby. Zoals een scheiding altijd voelt als je een kant van het verhaal hoort.
De ander is het probleem. Niet degene met wie je praat.
En dan in aflevering 7 horen we de andere kant van het verhaal. Je begrijpt hoe ingewikkeld relaties, jeugdtrauma’s en scheidingen zijn.
Er is geen duidelijke schuldige aan te wijzen.
Het is gewoon een mysterie waarom mensen zo gelukkig met elkaar beginnen en kinderen krijgen en dat de liefde dan langzaam wordt vervangen door walging,haat en ruzie.
Met de kinderen als grootste slachtoffers.
Het is de realiteit van deze tijd.
Of zoal Martin Amis (rip) ooit schreef.
Het huwelijk is een belegerde vesting. Zij die erin zitten, willen eruit. Zij die eruit zijn, willen erin. Bijna alle huwelijken lopen stuk. Maar niemand weet precies waarom huwelijken stranden, zelfs de deelnemers niet
Ga het bekijken op Disney min.
Liefs,
Tomson
