Hoe ouder ik word, hoe meer ik me afvraag of er wel volwassen personen bestaan.
Je weet wel: iemand die wijze, afgewogen, niet-egoïstische beslissingen neemt. Die het morele kompas altijd juist heeft afgestemd. Die weet wat die doet in het leven. Iemand waar je als kind of puber enorm tegen opkeek.
Ik heb zo’n persoon in het volwassen leven nog niet gevonden 😅.
We hadden een leraar Engels in de brugklas met een opvallende verschijning: hij had lange haren, gedroeg zich alsof hij een van ons was en had altijd goede verhalen over de tijd dat hij in de gevangenis werkte.
Hij was ook vaak ziek, vaak na het weekend. En dan was hij niet een dag ziek, maar echt een hele week afwezig. Daarna was hij er weer. En vervolgens stonden we weer voor een gesloten deur op maandagochtend, wachtend tot de afdelingsleider langskwam om te zeggen dat hij zich wéér ziek had gemeld.
Tot uiteindelijk de mededeling kwam dat hij niet meer terug zou keren.
Je proefde aan alles dat er meer speelde dan wij brugklassers meekregen.
Uiteindelijk trokken ze een nieuwe docente Engels aan. Een vrij jonge vrouw, bij wie je in alles merkte dat ze ook naar MTV keek, dezelfde films bekeek en in dezelfde belevingswereld zat als wij. En we hadden haar vier keer per week, om de leerachterstand in te halen.
Je krijgt toch een diepere band met zo’n vrouw, vergeleken met de andere docenten, als je elkaar zo vaak ziet.
Ze vertelde bijvoorbeeld wat er in de lerarenkamer gebeurde. Dat niet iedereen met elkaar kon opschieten, wat me verbaasde. Ik had altijd het idee dat leraren wijze, volwassen, stabiele mensen waren, die zeer collegiaal waren naar elkaar.
Ze vertelde dat ze tijdens het uitgaan nog weleens eindexamenleerlingen tegenkwam in de kroeg, die haar en haar vriendin dan probeerden te versieren.
Dat ze uitging, was al een verrassing. Dat eindexamenleerlingen ook al uitgingen, was een verrassing. En dat ze elkaar dan tegenkwamen en er gewoon soort van geflirt werd?
Er is dit gekke idee dat volwassen mensen weten wat ze doen. Dat zij de antwoorden hebben. En de levenservaring.
Je ouders bijvoorbeeld. Je leraren. De directeur van een bedrijf. De acteurs in je favoriete films.
En dan ben je zelf volwassen en merk je dat je eigen twijfels en onzekerheden nog steeds net zo groot zijn als in je tienerjaren.
Maar je merkt ook dat iedere volwassene die je ontmoet, of die nu vijfentwintig jaar is of vijftig jaar, net zo onzeker en emotioneel instabiel is en er net zo’n potje van maakt als jij.
Niet alleen jij doet maar wat met je leven. Iedereen doet maar wat met zijn leven.
Die volwassen, autoritaire, perfecte persoon die als projectie in je hoofd zat, bestaat helemaal niet.
En het stomme is dat dat beeld van de ‘perfecte volwassenen’ nog best een tijdje met je meeloopt.
Toen ik journalistiek studeerde, dacht ik dat semi-journalistieke programma’s als “De Wereld Draait Door” erg professioneel waren. Daar werkten echt volwassen mensen die elke dag hun best deden en collegiaal met elkaar omgingen en zo.
Tot je een aantal jaar later hoort van je oude medestudenten dat het er een zooi is achter de schermen. Intimidatie. Geschreeuw. Gekleineer. Seksuele escapades van de presentator.
Dat hele beeld van de perfecte volwassenen is permanent onjuist.
Iedereen is nog steeds emotioneel instabiel, onzeker en doet maar wat.
Wat me nu ook beter doet begrijpen waar die opvallende jonge leraar Engels last van had.
Waarschijnlijk de drank of de wiet. En geen discipline.
