Voor je het weet kijken we ons hele leven naar een scherm. Ik kan me op een avond van mijn pc, verplaatsen naar de bank waar ik naar mijn telefoon ga zitten staren of naar de televisie.Vervolgens zit ik in bed te lezen vanaf mijn e-reader. Man. Al die schermen.
Overal.
Begrijp me niet verkeerd. Ik ben gezegend met het toetsenbord. Al dan niet in een scherm geïntrigeerd. Als je wel eens een bedankkaartje van me hebt ontvangen, weet je dat ik niet het allerbeste handschrift heb. Je moet me ook niet de handstand zien doen en zeker niet vragen om een plastic verpakking te openen.
Dus ik ben blij dat ik me niet per brief hoef te uiten naar vrienden en familie.Ik typ sneller dan mijn schaduw. Het toetsenbord is mijn grootste vriend.
Maar ik heb ook gemerkt dat het schrijven achter het toetsenbord iets doet met de verhalen die ik maak.Allereerst de afleiding.
Als ik even vastloop in een zin, schakel ik automatisch naar mijn browser en ga ik zitten internetten. Of ik pak mijn telefoon erbij en ga Instagram stories bekijken.
Wat een verschrikking, deze verslavingen. Ik kan niet eens bij een bushalte meer genieten van de lucht zonder automatisch op mijn telefoonscherm te kijken. Er is een ander nadeel aan schrijven met een toetsenbord. Ik ga de tekst gelijk corrigeren. De zinnen beter maken. Op zich niets mis mee. Maar een half uur later lijkt het net alsof ik niets heb geschreven behalve tien perfect geconstrueerde zinnen. En dan is de energie even op en ook de inspiratie. Ik had die tijd ook kunnen gebruiken om gewoon verder te schrijven. Het verhaal verder te brengen. Zodat ik eens dingen kan afmaken.
Ik heb iets nieuws ontdekt. Wat op zich wel grappig is, want het papier bestaat al minstens 2000 jaar. En de voorloper van de pen ook. Maar goed.
Ik ben voor het eerst weer gaan schrijven met pen, op papier. Ik heb het niet over een kleine aantekening of een beetje uit de losse pols een piemel en twee borsten tekenen. Maar gewoon echt een verhaal. Ik heb het licht gezien.
Het is fantastisch. Het schrijven gaat minder snel dan het typen, maar het lijkt wel in een perfecte harmonie met wat ik daarna nog wil vertellen. Daardoor verlies ik de tijd uit het oog, want ik blijf doorgaan met pennen. Dan na een uur diepe focus, zijn opeens diverse pagina’s gevuld. Niet met de meest perfecte zinnen, maar wel een prima eerste versie voor mezelf.
Geen afleiding van mijn telefoon of van een internetbrowser. Geen drang naar zinnen perfect maken. Gewoon schrijven, schrijven, schrijven.Vervolgens tik ik op een andere dag mijn geschreven woorden uit op een scherm. En dan polijst ik het verder naar een hoger niveau.Omdat het een beetje onwennig voelde, ben ik gelijk gaan googlen hoe goed ik bezig was met mijn handgeschreven woorden. Lees dit artikel.
Ik voel me nu zo superieur aan al die toetsenbordschrijvers. Het voelt bijna hetzelfde als elke dag de trap nemen en dan elke keer langs de lift komen en die ongezonde sukkels daar zien wachten. Deze week ben ik een nieuwe reeks op mijn blog gestart.
Het heet ‘chlamydia’ en ik heb de eerste versie volledig met de hand geschreven.Je leest het eerste verhaal hier: 1. Met oortjes in vieze video’s bekijken (voor het stereo-geluid)
Ook is een jarenlange wens van mij in vervulling gegaan: psychokiller-merchandise. Ik weet nog niet of ik het ga uitbreiden met andere dingen. Maar dit is er in ieder geval beschikbaar: een psychokiller-nooit-genoeg-sok.
Ze zitten heerlijk. Je bestelt ‘m in mijn store.
Tot mails.
– Tomson
ps Het kan zijn dat je een tijdje niets van me hebt ontvangen. Met name hotmail-gebruikers kregen mijn e-mails in de spam-map. Dit moet nu echt definitief opgelost zijn. Gelukkig.
