Als je een gevoelig exemplaar bent, zoals ik, weet je nooit zeker of je je aanstelt of dat je gevoelens er echt toe doen op dat moment.
Snap je?
Er is een wereld van normale mensen die je probeert te begrijpen en te doorgronden. Opmerkingen die waarschijnlijk niet eens persoonlijk aan jou gericht waren, niet persoonlijk nemen, maar je doet het toch, want wat kun je anders?
Er praat altijd iemand met je mee uit je verleden. De stem die verlamt.
Mannen voelen niet
Als ik naar andere mannen kijk, zie ik nauwelijks kwetsbaarheid.
Als ik met andere mannen ben, gaat het over vrouwen, sport, politiek en het Romeinse rijk, maar nooit over hun onzekerheden.
Moet ik dan wel of niet delen met anderen dat ik me soms zo lichtgeraakt voel over andermans woorden?
Dat ik me soms angstig voel als alle aandacht op mij gericht is?
Dat andermans zwijgen me onzeker maakt, omdat ik niet weet waar ik aan toe ben?
Als je in het midden loopt
Ik kies uit twee extremen. Of ik deel niets. Of ik deel al mijn kwetsbaarheden.
Ik bedoel, als je in het midden van de weg gaat lopen, word je aan twee kanten geraakt.
Er bestaat niets ertussenin.
Het is een tweede natuur geworden om aan te voelen of ik me veilig genoeg voel of niet.
En als de ander ook maar een teken van afwijzing of desinteresse geeft, sluit ik mezelf weer.
I loved you more
In het boek I love you more van de minimalistische Amerikaanse schrijver Tom Spanbauer zit een heel gevoelig hoofdstuk over mannelijkheid en kwetsbaarheid.
Olga raakt in conflict met de buurman op een vakantieadresje.
Ze plukt in zijn tuin ‘s avonds in de schemering bloemen. De buurman schreeuwt niet alleen naar haar, maar heeft ook meteen de politie gebeld.
De vriend van Olga, Hank, snapt niet dat ze zich zo in de nesten heeft gewerkt. Hij blijft maar gefrustreerd tegen haar praten, terwijl de agent buiten met de buurman praat.
Dan zegt de verteller van het verhaal, Ben, tegen zijn beste vriend: ‘Doe eens rustig tegen haar.’
Hank kijkt hem ziedend aan en zegt dat hij zich er niet mee moet bemoeien.
Ben voelt meteen dat hij een grens over is gegaan en dat raakt hem.
- Hij weet dat hij overgevoelig is.
- Hij weet dat hij de regels van heteroseksuele mannen niet helemaal begrijpt als gevoelige homoseksueel.
- Blijkbaar kom je als man nooit tussen een andere man en zijn liefje in te staan.
Het zit Ben zo dwars dat hij later op de avond, als de agent al vertrokken is, Hank aanspreekt.
‘Ik was gewoon gefrustreerd,’ zegt Hank nietsvermoedend.
‘Boos zijn is oké,’ zegt Ben. ‘Maar is dat de enige toegestane emotie dan? Kan een man niet bang of verward zijn in zo’n situatie?’
Hank zegt dat hij dacht dat hij die emoties liet zien. Want hij was ook bang en verward.
Dan zegt Ben misschien wel het meest kwetsbare wat je kan zeggen: ‘Als je zo tegen me praat, is het net alsof ik mijn vader hoor.’
Hank zucht. Deze uitspraak heeft hij vaker uit Bens mond gehoord en hij is zich er hyperbewust van dat dit Bens probleem is. Het zegt niets over Hank zelf.
Dan zegt Ben de geweldige zin: ‘Ik zeg niet dat je een klootzak bent. We zijn vrienden. Ik ben soms ook een klootzak. Maar als vriend hoor ik het gewoon te zeggen als je zo gefrustreerd en boos tegen me praat.’
‘Ik weet dat ik gevoelig ben. Maar ik wil niet dat er dingen tussen ons spelen. En daarom vertel ik het je als ik dit voel.’
Poah.
Ja. Dat is ook vriendschap. Niet alleen iets opmerken. Maar ook je eigen gevoeligheid delen.
Hank geeft hem gelijk en zegt sorry.
Het is zo’n warm pleidooi voor gevoelige gedachten delen met anderen. Juist als je ergens last van hebt en er gelijk een stem meepraat in je hoofd die zegt dat je je aanstelt.
Erover praten breekt het open.
Ware vriendschap
Ware vriendschap of een echte liefdesrelatie geeft je de vrijheid om je overgevoelige gedachten te delen.
Ook al weet je zelf ook wel dat ze waarschijnlijk nergens op slaan. Maar juist het uitspreken en horen hoe de ander erin staat, neutraliseert ze.
Het voorkomt overdenken. Het voorkomt dat gevoel dat je leeg bent gelopen door een stomme opmerking.
Liefs,
Tomson
