Je kunt niet veel doen aan je gedachten.
Zoals negatieve, hatelijke, jaloerse, schuldbewuste, schaamtevolle of sombere gedachten.
Maar wij hebben een gave die niet veel andere dieren hebben.
De gave dat we ons bewust zijn van wat we denken.
En daar kunnen we wel wat aan doen.
Het moment dat je opmerkt dat je somber bent, negatief denkt of jezelf haat, is ook het moment om lief te worden voor die negatieve gedachten.
Op een compassievolle manier.
Niet veroordelend. Niet motiverend. Niet afkeurend. Niet kritiserend. Niet stimulerend. Niet ontmoedigend. Niet manipulerend. Niet opdringerig.
Je bent niet je eigen lifecoach.
Je hoeft jezelf niet op te peppen.
Het enige wat je negatieve gedachten nodig hebben, is warmte. Een arm eromheen. Pleister erop.
Een kusje voor je ziel.
De enige gedachte over je gedachten is een van de volgende gedachten:
- Vervelend dat je je zo voelt.
- Vervelend dat dit gebeurd is.
- Vervelend dat je dit moet meemaken.
- Vervelend dat je hierdoor wordt geraakt.
- Vervelend dat dit invloed op je heeft.
- Vervelend dat je hier last van hebt.
- Vervelend dat dit je dwarszit.
- Vervelend dat dit zo moet lopen.
- Vervelend dat je hiermee worstelt.
- Vervelend dat dit je stoort.
- Vervelend dat dit je overkomt.
- Vervelend dat je dit zo ervaart.
- Vervelend dat dit spanning veroorzaakt.
- Vervelend dat je het even niet meer weet.
Dat is het enige.
Mijn wens dat ik hoop dat je gedachten lief voor je zijn, is een oprechte wens.
En als je gedachten niet lief zijn, probeer dan lief te zijn voor die gedachten.
En als dat niet lukt, dan ben ik er voor je met mijn woorden en stem.
Gedachten voeren hetzelfde gesprek
Het viel me afgelopen week pas voor het eerst op dat mijn gedachten al tien jaar hetzelfde gesprek met me voeren.
Het maakt niet uit waar ik me onzeker, angstig of gespannen over voel. Mijn gedachten weten het altijd zo om te buigen tot de gedachte ‘Je stelt iedereen teleur’.
Wat feitelijk gezien niet klopt.
- Waarom zou iemand meteen teleurgesteld in je zijn als iets niet gaat zoals gepland?
- Iemands teleurstelling is altijd diens probleem en niet dat van jou.
- Waarom zou je iemands teleurstelling niet kunnen pareren? Met uitleg, een sorry of een ‘Vervelend dat je het zo ervaart’?
Maar toch.
Mijn gedachten zijn niet rationeel. Elke keer een ander couplet, maar hetzelfde refrein. En dan ook nog eens zo’n refrein waarvan je alleen de eerste zin weet. De rest mompel je erachteraan.
Mijn eerste druk van ‘Ik hoop dat je gedachten lief voor je zijn’ is op. Ik heb met rode tekst, zes pijlen en acht waarschuwingen erbij gezet dat het twee weken duurt voordat je een exemplaar hebt. Maar bij elke nieuwe bestelling denk ik: ze weten het niet. Ze raken teleurgesteld in me. Ze vragen hun geld terug. Ze vinden me een oplichter.
WAAROM DOET MIJN HOOFD DIT?
Je gedachten uitputten
Ik denk niet dat schrijven therapie is.
Ik denk dat schrijven je pijnlijke gedachten onderzoeken is. Via verschillende perspectieven. Net zolang erover schrijven, via verschillende vormen, personages of verhalen.
Tot je emotie is uitgeput.
En juist schrijven, omdat schrijven altijd een vorm van bedrog is. We maken de wereld mooier of lelijker. We laten feiten achterwege. Of dikken drama aan.
Maar via dat bedrog kom je dichter op de echte waarheid te zitten. Via de wereld van de symbolen.
Waarom die gedachten je maar blijven achtervolgen bijvoorbeeld. Waarom ze je maar niet met rust kunnen laten. Je hebt een andere blik nodig om het te begrijpen.
Schrijver Tom Spanbauer zei dit in een interview over de dood van een vriend waar hij over wilde schrijven.
Ik parafraseer hem:
‘Oscar Wilde zei dat je, als je de waarheid wil weten, dit moet vragen aan de man met het masker. Toen ik begon te schrijven over een vriend die is doodgegaan, was er zoveel woede, zoveel frustratie en zoveel spijt. Maar als ik een masker opzet en begin met liegen, luchtte dat op en kon ik echt het verhaal opschrijven.’
Je creëert via woorden een gezonde afstand, om zo van bovenaf beter het verband tussen alles te gaan zien, uiteindelijk.
Verwacht niet meteen grote doorbraken. Het duurt even.
Soms pas jaren later, als je je eigen teksten terugleest.
