De maker van de iconische foto op de maan, genomen door de astronauten van de Apollo 8-missie, is overleden.
William Anders.
Die foto waarop je de aarde – als een zonsopgang – ziet opkomen boven de horizon van de maan.
Ik heb die foto in mijn schrijfkamer hangen. Ik hoef maar over mijn beeldscherm heen te kijken en ik zie het voor me.
Die foto fascineert me al sinds ik als jochie elke week naar de bibliotheek ging om boeken over de ruimte te lenen.
Het is dat dorre, eentonige landschap van de maan. Het is die zwarte ruimte van de lucht. En dan zo’n halve blauwe knikker, waarop al onze problemen bestaan en ook eindigen.
Wat maken we er toch een zooitje van hè, als mensen. En wat stellen veel van onze zorgen toch weinig voor in het grotere geheel.
Het relativeert, die foto. En het prikkelt mijn fantasie. Hoe zou het zijn als ik daar op de maan zou rondlopen? Hoe zou het maangruis voelen? En hoe voelen mijn benen aan als ik daar een stap zet? En hoe voelt het als je naar de hemel kijkt en alleen maar leegte ziet?
Ik droom weleens dat ik door het universum vlieg, langs planeten en sterren. Het zijn niet per se de fijnste dromen. Want het voelt erg doelloos aan. En ook gevoelens van verdwaald zijn. En een gevoel van naar huis willen keren, maar ik weet niet waar mijn thuis in het universum ligt.
De foto is overigens een kleine manipulatie. Je moet de poster een kwartslag draaien. Dan klopt die. De aarde is altijd aan één zijde belicht door de zon. Niet de boven- of onderkant.
Maar goed. Er is in de ruimte geen boven- of onder. Het hangt er maar vanaf hoe je je hoofd houdt.
Zoals dat ook met goed en fout zit. Het hangt er maar net vanaf wat je perspectief is. We presenteren het als feiten, maar het zijn slechts eenzijdige meningen.
Marcus Aurelius:
“Alles wat we horen is een mening, geen feit. Alles wat we zien is een perspectief, niet de waarheid.”
Denis Johnson schreef:
“Ik weet dat er mensen zijn die geloven dat waar je ook kijkt, je altijd jezelf ziet. Door voorvallen als dit, vraag ik me af of ze niet gelijk hebben.”
Oscar Wilde zei:
“Het is de toeschouwer, en niet het leven, dat kunst werkelijk weerspiegelt.”
Daniel Kahneman dacht:
“Niets in het leven is zo belangrijk als je denkt dat het is terwijl je erover nadenkt.”
Liefs,
Tomson
