Slechts 2 procent van de mensen in de wereld is blond.
Daar ga je toch van achter je oren krabben, als je in dit land omringd wordt door blonde mensen. Maar toch. Als je blond bent, vindt minstens 90 procent van de wereld je een exoot.
Je bent bijzonder.
Dat is toch maf, hè? Dat wat je omringt, voelt heel standaard en normaal aan. Je denkt dat als het hier zo gaat, dat het overal zo gaat of zo is.
Als je in je jeugd altijd op je hoede moest zijn en niemand echt aardig deed, wat wordt dan je blauwdruk van de wereld als je volwassen bent?
Craig Mod schreef eens deze kwetsbare zin in zijn reisnieuwsbrief, waar ik regelmatig aan terugdenk. Een observatie die hij volledig toeschrijft aan zijn jeugd:
I am always astonished by kindness and never astonished by cruelty, and in this way my mind feels broken.
Als je 1,93 meter bent
Oké, oké, wat ik je nu ga vertellen is echt ontroerend.
Echt ontroerend!
Deze Koreaanse man is 1,93 meter.
Dan ben je gewoon een reus in Korea.
Zijn landgenoten spreken hem altijd aan op zijn lengte. Gek wordt hij van de vraag of hij basketballer is.
Niet alleen dit is ergerlijk. Hij stoot in Korea ook overal zijn hoofd. Tegen lampen. Tegen deurposten.
Toen iemand onder een YouTube-video zei dat er een land is waar hij niet bijzonder is, besloot hij ernaartoe te gaan.
Een land met een gemiddelde lengte voor mannen van 1,83 meter.
Nederland.
Hij was nog steeds sceptisch. Wat zeggen statistieken nou echt? Het gaat altijd over het gemiddelde, niet per se over wat je overal om je heen ziet.
En dan loopt hij op Schiphol rond en kijkt hij zijn ogen uit.
Overal mensen die net zo groot zijn als hij. Niet alleen mannen, maar ook vrouwen.
‘Ik heb denk ik nog nooit op één dag zoveel mensen gezien die langer waren dan ik,’ zegt hij.
En er zijn meer voordelen. Hij kan eindelijk zijn handen fatsoenlijk wassen. De wastafels zijn aangepast aan zijn lengte.
Hij kan ook voor het eerst op openbare wc’s in een spiegel kijken, fatsoenlijk plassen en douchen.
In het openbaar vervoer stoot hij zijn hoofd niet meer in de bus of in de metro.
En hij kan een fatsoenlijke jas kopen, die past bij zijn lichaamsbouw.
Bekijk zijn verslag hier: https://www.youtube.com/watch?v=_pcuU7j12pE
Dierbare verloren
Je hoort mensen die een geliefde kwijt zijn geraakt weleens zeggen: wees dankbaar voor wie je nu om je heen hebt. Voor je het weet, is het voorbij.
Dat begrijp ik.
Het verlies is zo heftig dat je nu pas echt snapt wat missen is.
Maar dit advies komt niet aan bij anderen.
We denken het te snappen, maar dat doen we niet echt.
Je kunt het pas snappen als je ermee wordt geconfronteerd.
Als jouw ‘normaal’ wordt onderbroken.
Zoals je pas beseft hoe vaak je de knop van de kraan aanraakt als er geen water meer uitkomt.
Er is een stroming die predikt dat je dankbaar moet zijn, zodat je stilstaat bij al dat ‘normale’ in je leven.
Ik vind het een sympathieke stroming en kan me goed voorstellen dat dankbaar zijn helpt.
Het heeft mij nooit geprikkeld om dit vol te houden. Om te beginnen: ik weet niet zo goed naar wie ik dankbaar moet zijn. Het ‘leven’, ‘God’ of ‘het universum’? Dit zijn abstracte begrippen, waar ik me geen voorstelling van kan maken.
Ten tweede vind ik het leven een grote absurde theatervoorstelling. Ik verwonder me de hele dag door.
- Of het normaal is om je op vier rubberen banden met 120 kilometer per uur voort te bewegen en dan alsnog de vrijheid te voelen om een appje te beantwoorden achter het stuur? Nee. Dat is absurd.
- Hoe we met zoveel pijn, moeite en bestrijdingsmiddelen onkruid uit onze tuintjes proberen te halen. Maar het komt
- altijd
- terug. Het duikt op de gekste plekken op. Tussen de steentjes bijvoorbeeld. Of in de voegen van de tegel. Schitterend. Ik applaudisseer graag als ik een plantje zie groeien op een plek waar het niet hoort, zoals in de voegen van een stenen schoorsteenpijp, tien meter hoog. Hoe dan?
Misschien ben ik te melancholiek voor de wereld. Ik voel de vergankelijkheid elke dag. Ik denk elke dag aan de dood.
Extinction is the rule. Survival is the exception. – Carl Sagan
Maar ik weet tegelijkertijd dat je het pas echt beseft en volledig voelt als je er weer mee wordt geconfronteerd.
Iets kunnen voorstellen en het daadwerkelijk ervaren, is een wereld van verschil.
Je blonde koppie wordt pas bijzonder als je in Beijing bent. En je lengte van 1,93 meter wordt pas normaal als je in Nederland rondloopt.
Liefs,
Tomson
