Het ding met kunst maken, is de obsessie.
Je hebt kunstenaars die goed gedijen op de aandacht, de roem en de prijzen die hun werk oplevert.
Bijvoorbeeld Andy Warhol.
Je hebt kunstenaars die daar niet hun validatie uit halen. Ze willen wel de beste zijn, maar als niemand ze opmerkt, stoppen ze niet met kunst maken.
Snap je?
Dat zit in het vakmanschap zelf. In de uiting van zichzelf als mens.
Ze zullen ook niet ten onder gaan aan een gebrek aan roem. Ze zullen eerder ten onder gaan aan het kunst maken zelf. Zo obsessief ermee bezig zijn, dat ze roofbouw plegen op hun lichaam en geest.
Dat is wat je leest in de biografie van Avicii. Er waren meer pillen nodig om de podiumvrees uit te houden. Hij wilde eigenlijk helemaal niet meer optreden. Hij wilde muziek maken.
Het is ook wat ik teruglas in het interview met Tom Holkenborg (voorheen Junkie XL) in Volkskrant Magazine.
Hij is gestopt met optreden als dj. Het enige wat hij nu doet, is filmmuziek maken voor de grote regisseurs. Mad Max, Deadpool, Justice League.
Hij staat in de top 10 van populairste filmcomponisten in Hollywood.
In filmmuziek kan hij al zijn talent, creativiteit en liefde voor muziek kwijt.
Maar…
Hier terecht komen, ging niet zomaar. Het kwam wel met een prijs.
Hij verliet Amsterdam voor L.A., vlak na de dood van zijn moeder (kanker) en zusje (hartproblemen). Niemand kende hem daar. Hij had totaal geen netwerk of werk om te doen.
ZEVEN JAAR LANG werkte hij zich daar een slag in de rondte. En na zeven jaar had hij nog niet bereikt wat hij graag wilde, namelijk filmmuziek maken, ook al besefte hij dat toen nog niet.
Toen kwamen de paniekaanvallen. Die kwamen steeds vaker. Op een gegeven moment zelfs elke dag. En toen kreeg hij er pleinvrees bij.
Zijn lichaam en geest konden zijn manier van leven niet meer aan. Het nachtenlang doorwerken, drie pakken sigaretten per dag, leven op magnetronmaaltijden, nauwelijks bewegen.
Drieënhalf jaar intensieve therapie en een hoop zelfreflectie waren nodig om te begrijpen dat hij het anders moest doen.
Weet je wat hem hielp? Grafiekjes tekenen over hoe hij zich voelde. Elke dag weer. En tegelijkertijd opschrijven wat hij die dag had gedaan. Hoeveel hij had bewogen. Hoeveel uurtjes slaap. Hoeveel peuken.
Opeens zag hij de verbanden via die grafiekjes. Hoe slechter hij voor zichzelf zorgde, hoe slechter hij zich voelde.
‘Ja, het is natuurlijk te simpel voor woorden. Iedereen weet wat gezond leven is, en toch doen de meesten het niet. Maar die grafiekjes zijn toch iets anders dan een of ander spotje op tv. Daar, recht voor je ogen: dat ben jij, zo leef je. Ik vond het een openbaring. Daardoor zag ik in dat er iets moest veranderen.’
Het pad naar ‘verlichting’ was ingezet.
‘Je ziet dat het neerkomt op acceptatie. Je moet weten waarom je gekweld wordt, accepteren dat dat zo is, en van daaruit kijken wat je ertegen kunt doen.’
Wat ik mooi vind aan zijn verhaal is dit:
- Paniekaanvallen ontstaan niet zomaar. Het zijn uitingen van iets dat zich jarenlang opbouwt. Dat vraagt tijd en geduld om uit te vogelen hoe dit kan en hoe je er vanaf komt.
- Als je weet hoe het zit, betekent het nog niet dat dit je gedrag laat veranderen. Er is altijd meer voor nodig, maar je weet niet wat. Voor Tom werden het grafiekjes en veel lezen over hoe de hersenen werken. Begrijpen wat er in zijn lijf gebeurde.
- Daarna komt het moment dat je goede keuzes gaat maken die je helpen. Voor Tom betekende dit onder andere sporten, gezond leven, de drukke stad L.A. verlaten en aan de kust gaan wonen in een rustige gemeenschap. De saaiheid hielp.
Daarna, door de saaiheid, kwam er een nieuw inzicht.
Dat wat de paniekaanvallen liet stoppen en zijn carrière in de juiste richting duwde.
Hij wilde té graag slagen en offerde zijn eigen gezondheid ervoor op.
‘Wat nou,’ zei ik tegen mezelf, ‘als je niet die geslaagde filmcomponist wordt, is je leven dan mislukt? Nee, nee, dat niet. Houdt je vader dan nog steeds van je? Ja, dat wel. En je vrienden, en die fantastische bruine hond die elke dag naast je ligt? Ja, die ook.’ Toen voelde ik dat er iets in mij veranderde. Ik begon gewoon te lachen om dat ziekelijke móéten van mij. Echt een aha-moment. Dus dát was mijn kwelling, dat was wat mijn geluk in de weg zat: ik wilde té graag. Nu kon ik dat eindelijk loslaten. En het klinkt gek, maar het is echt waar: vanaf dat moment begonnen de zaken in L.A. te veranderen voor me. Ineens was het: Tom, wil je dit voor ons doen? En dit, en dit?’
Lees het kwetsbare interview hier.
Liefs,
Tomson
