🦸🏾 Laat iemand je redden

Wil je mensen van je laten houden?

Red ze niet. Laat ze jou redden. Dat is de hele truc.

Maak ze een held.

Al is dat eerste scenario ook een optie. Maar cynisme ligt op de loer. Zoals de man die ik elke zaterdag weer bij mijn zaterdagbaantje zag.

De man die eeuwig dankbaar was, dat het een beetje zielig was

Ik had jarenlang een zaterdagbaantje. Met mijn laarzen aan en een tuinslang in de hand, tientallen tweedehands auto’s wassen.

1. Eerst spoel je de auto af met de tuinslang.
2. Dan boen je de auto volledig met een emmer sop en een spons.
3. Je spoelt het sop eraf.
4. Met een trekker haal je het water eraf.
5. Met een zeem maak je de auto droog.
6. Herhaal.

Ook waren er auto’s waar klanten een proefrit in reden. Die maakte ik elke zaterdag van binnen schoon.

1. Stofzuigen.
2. De moeilijke plekken schoonblazen met een luchtpistool.
3. Een nat doekje over het stuur en dashboard halen.
4. Drogen met een stoffen doek.

Dit deed ik in de werkplaats waar alle apparaten voorhanden waren. En elke zaterdag kwam er een man met een sigaar binnengewandeld.

Wie heeft sigaren uitgevonden? De geur is zo walgelijk. En je blijft die ruiken, ook als de roker al vertrokken is.

En die man begon altijd tegen me te praten. Vooral verhalen van toen hij nog politieagent was, voor zijn pensioen. Hoe je bijvoorbeeld een crimineel herkent.

‘Kijk in de ogen, de blik verraadt wie ze zijn.’

Soms parkeerde hij zijn auto in de werkplaats naast de auto waar ik mee bezig was. Dan ging hij die zelf stofzuigen.

Het was duidelijk dat deze man geen klant was. Die had je ook. Klanten die elk weekend kwamen om koffie te drinken met verkopers. Maar die hadden een belang. Dat waren bijvoorbeeld autohandelaren die oude busjes opkochten en die dan naar het Midden-Oosten verscheepten om ze daar op te knappen en te verkopen.

Deze man was geen klant. Hij maakte nooit een deal. Hij hield iedereen van het werk af.

Ik ging eens naar mijn baas toe en vroeg: ‘Wat is zijn functie eigenlijk? Wat doet hij elke zaterdag hier?’

Mijn baas kwam niet meer bij van het lachen.

Elke baas heeft een andere baas. Boven mijn baas stond de directie. Boven de directie stond de oprichter. Die oprichter zag ik wel eens rondlopen. Hij had bijna zijn hele leven erover gedaan om een imperium van autodealers op te bouwen in de regio. En nu had hij al het dagelijkse werk uitbesteed aan anderen, zodat hij op zijn oude dag rustig aan kon doen.

En soms als iemand die hulp nodig had naar hem toe kwam, dan hielp de eigenaar die persoon. Door bijvoorbeeld zijn netwerk in te zetten. Of met wat geld.

De ex-politieman had geldproblemen en de eigenaar had hem uit de shit geholpen. En sindsdien was hij er elke zaterdag weer. Uit dankbaarheid. En om tegen iedereen te vertellen dat de eigenaar hem gered had.

De andere collega’s vonden hem een beetje zielig. Het was ook allemaal net iets te overdreven, die loyaliteit.

Hij hoefde hier niet te zijn.

Maar hij was er. Elke zaterdag weer. Om te kijken of hij een klein klusje kon doen. Of gewoon voor de ‘gezelligheid’. Ook al zag ik de eigenaar bijna nooit op zaterdag daar rondlopen.

En de anderen lachten hem uit achter zijn rug om.

Pijnlijk wel. Maar ook aandoenlijk. Zijn trouw.

Ik heb je gered en het boeit je blijkbaar niets

Red iemand en we hopen allemaal dat ze tot aan hun dood loyaal aan je zijn.

Maar in de meeste gevallen is dat niet zo. Dat is wat zo’n pijn doet. Dat je er voor mensen was op hun dieptepunt.

• Dat je naar ze luisterde.
• Dat je naar ze toe ging.
• Dat je ze op onverwachte momenten liet weten dat je aan ze dacht.

En dan gaat het weer beter. En dan gaan ze weer verder met leven. En dan vergeten ze jou. Omdat ze niet meer aan dat hoofdstuk in hun leven herinnerd willen worden.

Je merkt dat je geen plek meer hebt in hun leven. Want ze antwoorden nauwelijks meer. Ze vergeten je verjaardag. Ze zeggen afspraken af. Ze zijn er niet als jij ze nodig hebt.

Nee.

Iemand redden is geen garantie tot een eeuwigdurende, diepgaande connectie.

Daarom: laat iemand jou redden.

Choke

In de roman Choke van Chuck Palahniuk, faket Victor minstens drie keer per avond dat hij stikt in eten in een willekeurig restaurant.

Er is altijd iemand die opstaat en hem bevrijdt van de verstikking. En dat zorgt voor een band die nooit meer over gaat.

Bijna elke dag krijgt hij wel een kaartje van iemand die hem ooit ‘gered’ heeft. Soms met wat geld in de kaart.

Het geld dat hij eraan overhoudt, is een fijne bijkomstigheid. Maar hij doet het vooral om de liefde die hij in zijn jeugd niet heeft gekregen te compenseren.

Dit is de psychologie erachter:

• Zorg ervoor dat je iemand een held maakt.
• Je creëert zo avontuur in iemands ingekakte, suffe, saaie leven.
• Laat iemand je redden en ze zullen altijd van je houden.
• Ze zullen zich de rest van hun leven verantwoordelijk voor je voelen.
• Het zijn de anekdotes die ze het vaakst vertellen aan andere mensen. Het wordt een van hun dierbaarste herinneringen tot hun dood.
• Mensen voelen zich graag een held.
• Het maakt ze gelukkig.

Volgens Victor is het vrij gemakkelijk om iemand de held te laten worden over je.

Het enige wat je hoeft te doen, is kwetsbaar en heel dankbaar zijn naar ze.

Mensen willen zich zo graag beter voelen dan anderen. Mensen houden van die superieure gevoelens. Daar maak je misbruik van.

Daarom faket Victor dat hij stikt. Dan is niet alleen iemand de held, maar er keken ook nog eens honderd mensen in het restaurant mee als getuige.

It’s all so easy. It’s not about looking good, at least not on the surface. But you still win. Just let yourself be broken and humiliated. Just your whole life. Keep telling people, I’m sorry, I’m sorry, I’m sorry.

De echte macht is doen alsof je zwak bent.

Je laat de ander zich expres superieur over je voelen.

Slimme aantrekkelijke vrouwen

Ik heb een zwak voor slimme, aantrekkelijke vrouwen die de mansplainers op borrels en feestjes hun gang laten gaan.

Ik weet niet wat het is, maar mannen voelen zich al snel slimmer dan vrouwen die er mooi uitzien en gaan zich een soort ‘luister maar naar papa, meisje,’ gedragen.

En sommige vrouwen laten het toe, terwijl je toch aan alles merkt dat ze verre van dom zijn. Ze laten zich dom behandelen.

Dat is echt een slimme move.

De man denkt in controle te zijn, maar dat is hij niet.

Door hun geklets en arrogante praat onthullen ze alles over zichzelf. Je ziet wie ze echt zijn. Je ziet hun zwaktes. Hun ijdelheid.

Hoe meer je knikt, hoe meer je hun verhaal bevestigt. Hoe meer die man denkt dat je op hem valt, hoe harder de deksel op de neus komt als je hem uiteindelijk toch afwijst als hij met je wil zoenen.

Ik geloof dit echt: je ziet wie mensen echt zijn in hoe ze omgaan met anderen die ‘lager’ dan hun in de rangorde staan.

Let maar eens op hoe mensen reageren op zwervers, schoonmakers, horecapersoneel, winkelbedienden.

Behandelen ze die met respect? Als een echt mens? Of als een soort slaaf?

Of erger: doen ze net alsof die er niet zijn?

(Ik heb vele directeuren in mijn corporate leven versleten. Maar ik kende er maar een die na een event de keuken in liep en het kantine-personeel bedankte voor de drankjes en de hapjes. En die glinsterende ogen van deze mensen. Dat ze eindelijk eens gezien werden. Dat is wat deze directeur een oprecht mens maakt, in plaats van de chef van een bedrijf met 500 miljoen euro omzet met aandeelhouders en belangen en verwachtingen.)

• Mensen onthullen zoveel over zichzelf als ze denken dat ze de macht hebben.
• Mensen onthullen zoveel over zichzelf als ze denken dat niemand ze ziet.

Slimme vrouwen buiten dit als de beste uit.

Macht is iets vreemds. Je ziet aan hoe onze samenleving mensen qua salaris beloont waar we de meeste waarde aan hechten.

Maar daar zit de echte macht niet. Daarom neem ik conspiracytheorieën over de elite niet serieus.

De samenleving stort niet in elkaar als deze mensen stoppen met ‘machtig’ zijn.

Whatever that may be.

De samenleving stort binnen enkele dagen in elkaar als de vuilnisophalers, de leraren, de schoonmakers en de verzorgers niets meer doen.

Dat is het fundament waar we op gebouwd zijn en we betalen ze nauwelijks, omdat deze mensen hun werk met liefde doen. Niet uit ambitie.

Maar zij gaan over het infuus dat ze in je huid prikken in het ziekenhuis. Dit zijn de mensen die in de soep kunnen pissen voordat je de lepel naar je mond brengt. Dit zijn de mensen die je vuilnis ophalen. Die je laatste shopping spree bezorgen.

Ze geven je het idee dat ze zwak en kwetsbaar zijn. Maar dat zijn ze niet. In tegendeel.

Zij redden jou elke dag. Zij hebben de daadwerkelijke macht over je, omdat je het niet in de gaten hebt.

Daarom. Laat bewust iemand jou redden en ze houden voor altijd van je.