Ken je de game SimCity nog?
Urenlang bouwde je straten, ziekenhuizen en wees je kantoren en commerciële zones toe in een stad die je naar jezelf had vernoemd.
Zo heerlijk als je je eigen ego de ruimte mag geven in zo’n spel.
Ik bedoel, niemand kijkt mee. Niemand oordeelt.
Die schitterende Darkoboulevard met palmbomen en aan het einde het Vrijheidsbeeld.
De rivier heette Tomsons Stroom.
De districten vernoemde ik naar de verschillende straten waar ik ooit in mijn leven had gewoond.
De wijk die altijd last had van stroomstoringen en er soms meer uitzag als een sloppenwijk, kreeg de naam van mijn ex. Dat zal je leren, Linda.
Hoe beter je aan de behoeften van je Sims (de inwoners) voldeed, hoe mooier hun huizen werden.
Met aan het einde de beloning dat kleine flatgebouwen veranderden in schitterende, adembenemende wolkenkrabbers.
En dan kwam je altijd op een punt dat je je begon te vervelen.
Onvermijdelijk. Soms na een dag. Soms na weken bouwen.
Al je ideeën had je uitgevoerd. Schitterende lanen ontworpen, parken gebouwd en een werkend metrosysteem in elkaar gezet. En meer dan genoeg geld op de bankrekening.
Je gaat nog even met de camera van het spel over je favoriete wijken heen en naar je favoriete monumenten.
En dan klikte je op de knop ‘Rampen’.
En als een god liet je meteorieten uit de lucht komen, aardbevingen ontstaan en tornado’s verschijnen.
Om vervolgens te zien hoe deze rampen je hele stad vernietigden.
Er zat iets heel bevredigends in. Om zo je spel af te sluiten. Om de sadist in jezelf toe te laten (yeah baby) zonder schuldgevoel. Net zoals je in de game GTA altijd op een punt komt om willekeurige voorbijgangers neer te meppen. (Doe nu niet alsof ik de enige ben.)
Om de film Fight Club te quoten:
I felt like destroying something beautiful.
Ik denk dat het mens-eigen is, dat vernietigen bij verveling. Je eigen grenzen opzoeken in wat mogelijk is.
Ik denk dat dit nu aan de hand is in de wereld.
We vervelen ons, omdat aan al onze behoeften is voldaan. En nu vernietigen we onze eigen wereld, omdat het kan.
Liefs,
Tomson
