Er zijn psychologische onderzoeken die veronderstellen dat je de somberheid in stand houdt, door sombere kunst te maken, zoals muziek of schrijven.
Je blijft langer dan nodig in dat gevoel hangen. Je blijft het maar oprakelen. Je verwerkt het niet.
Het werkt niet eens therapeutisch. Je versterkt het alleen maar.
Maar wie zegt dat we allemaal sporten om slanker of gespierder te worden?
Ik heb nooit met die reden de gewichten opgepakt.
Als je je slecht voelt, wil je niet horen dat je positiever moet denken.
Optimisme wordt toxisch als het tegen iemand wordt gebruikt die diep in de mentale shit zit.
Je kind verloren? Gelukkig heb je er nog twee, richt je daar op.
Depressief? Misschien moet je eens opschrijven waar je dankbaar voor bent.
Hoe gek dit ook klinkt, maar zwaarte los je op met zwaarte. Iemand die de zwaarte bij je herkent, zodat je je even niet alleen voelt. Dát troost.
Juist als je enorme zinloosheid ervaart, lees Cioran – The trouble with being born. Zijn kleine alinea’s met willekeurige gedachten over het leven en je bestaan zijn zo duister, dat je je als je het boek dichtslaat iets lichter voelt.
“In the days when I set off on month-long bicycle trips across France, my greatest pleasure was to stop in country cemeteries, to stretch out between two graves, and to smoke for hours on end. I think of those days as the most active period of my life.”
Only optimists commit suicide, optimists who no longer succeed at being optimists. The others, having no reason to live, why would they have any to die?”
Kunst maken als vorm van ademen
Ik schrijf niet om mijn gevoelens te verwerken. ik schrijf om te ademen.
Het ontspant me. Het geeft een plek voor mijn gedachten, die er toch wel zijn.
Volgen schrijver Tom Spanbauer schrijven we om emoties uit te putten. Niet om inzichten te krijgen. Niet om te veranderen als mens. Maar gewoon, net zolang blijven schrijven tot de intensiteit is afgezwakt.
Net zoals de enige films en tv-series die me boeien, een goede mix hebben van zwaarte en goed vermaak.
Omdat ik mezelf erin herken. Omdat het me ontspant. Omdat het me minder alleen laat voelen. Omdat het me licht maakt.
Tv-series en films uit andere genres prikkelen me niet en voelen als tijdverspilling.
- Star wars? Tijdverspilling.
- Dune? Yes please.
Waarom toch schrijven?
Schrijven wordt als een rationele vorm van kunst gezien.
Het is een manier om je gedachten te ordenen.
Om te weten wat je denkt over een situatie kun je het beste je mening opschrijven.
Goed denken is goed schrijven, zeggen ze wel eens.
Maar schrijven is ook een manier van voelen.
Juist niet rationaliseren met verklaringen, theorieën en analyses. Maar gewoon schrijven wat er in je lichaam gebeurt. Waar je het voelt. Of je zoiets vaker hebt ervaren.
Schrijven is voelen.
Juist als je het gevoel zelf niet opschrijft, maar omschrijft, ga je dieper en dieper.
- Schrijf niet dat je eenzaam bent. Omschrijf je eenzaamheid.
- Schrijf niet dat je liefdesverdriet hebt. Omschrijf je liefdesverdriet.
In metaforen, kleuren en geuren.
Dat is via woorden erachterkomen wat je voelt.
