Gag reflex
↓
Het boek heet Gag reflex.
En jij denkt nu maar aan één ding. Daar kan je niets aan doen. Maar je bent wel een smeerlap.
Het boek gaat namelijk over eetstoornissen. (let op als je hier gevoelig voor bent, niet verder lezen)
Voel je je nu vies dat je meteen het andere dacht?
Het woord wordt dus genoemd in het boek.
Gag reflex.
Maar dan wel in de context van orale bevrediging.
Got ya!
Het is van Elle Nash en ik ben inmiddels haar hele oeuvre aan het lezen.
Ik heb een enorme zwak voor independent publishers uit Amerika.
Omdat ze ook daadwerkelijk proberen om op een creatieve manier andere boeken uit te geven.
De inhoudsopgave van Gag reflex bestaat uit html-code. Geniaal.
Kijk:
En de rest van de hoofdstukken zijn livejournalberichten van de hoofdpersoon die anorexia heeft en daar verslag van doet.
Ik heb de afgelopen jaren meer romans gelezen over vrouwelijke personages met eetstoornissen. Zeg maar de giftige pro-ana forums, waar meiden elkaar aanmoedigen om nog minder te eten.
Maar Gag reflex is niet zo’n boek.
Ik bedoel: er zit geen streng wijzende vinger in.
Het laat de mentale worsteling van meiden in diepe pijn zien, hun fixatie op calorieën en gewicht als vorm van controle en hoe ze hun hart luchten bij elkaar op deze forums.
Het boek opent met:
This book is for me For my younger self, and for my pain.
Dit is echt. Ik bedoel de pijn die in die woorden verstopt zit. Niet het verhaal. Dat is fictie. Maar toch. Het is echt.
Het is verontrustend. Het is een ingewikkelde strijd die je leest die iemand met zichzelf voert. Het is uitputtend. Het is intens. Het is bedroefd. Op zoek naar een beetje liefde. Naar een klein beetje oprechte aandacht. En ondertussen maar jezelf uithongeren.
Mijn favoriete schrijver Kafka hongerde zichzelf vaak uit. Het overkwam meer melancholische bekenden. Fixeren op niet eten.
Ik heb er ook last van als ik me slecht voel.
Het is een uiting van melancholie. De leegte die je vanbinnen voelt, is de letterlijke leegte van een nuchtere maag.
Er zit een metaforische band tussen die twee.
(Kafka’s hongerartiest is een van zijn beste korte verhalen. Volgens mij ook een van de laatste die hij schreef voor zijn dood. Over je uithongeren voor je publiek. Er zitten zoveel lagen in dat verhaal).
Terug naar Gag reflex.
Je leest dus de pagina’s echt als een livejournal. Net zoals de chatgesprekken echt een uitdraai van chatgesprekken zijn.
Midden in het boek zie je kopieën van aantekeningen in notitieboekjes. Eetschema’s. Lijstje van mensen met wie de hoofdpersoon naar bed is gegaan.
Een naam zal je bekend voorkomen.
Waar ze het heeft over een gag reflex.
Hij omschrijft haar als iemand die het goed kan. Voor zo’n jong meisje.
En dan twijfelt ze. Heeft hij dan alleen milf-achtige dames gehad of wat?
En dan ziet ze hem en beseft ze dat het gewoon een jochie is. Zoals zij een meisje is. Een jochie dat doet alsof die al een man is.
Daarna omschrijft ze het gevoel dat ze krijgt van hem bevredigen. En hoeveel calorieën ze doorslikt.
En de zin ‘Will straight men ever know the true zen of giving a blow job?’
Ja.
Het gaat me niet per se om de seks in deze scène. Maar de sombere, rauwe details die door het hele boek heen zitten.
Dat maakt het zo goed. Het is echt.
Gag reflex.
Het boek eindigt met een bang.
En dan het nawoord van Elle.
Waarin ze zegt dat het fictie is, maar dat zij zelf jarenlang op die forums zat. En hoe dubbelzinnig het was. Want ze waarschuwden elkaar om niet jezelf te beschadigen door niet te eten. Zoals wel op de pro-ana sites. Maar tegelijkertijd was er een soort vreemde hiërarchie van leed delen. Het was een grijs gebied. Maar in de kern was het een warme plek.
Ze zegt dat ze dankbaar was voor het forum. Omdat ze misbruikt, eenzaam en alleen was en daar mensen vond die om haar gaven. Lotgenoten. Ze sloot daar vriendschappen voor het leven. Ook al was ze zelf mentaal erg ziek en heeft het lang geduurd voor ze de stoornis onder controle had.
Het was haar veilige plek.
Wat een boek. (bolcom link)
Liefs,
Tomson
