(Een verrassende kijk van een Hollywood-ster)
Er zit een tegenstrijdigheid in mij.
Dat is een vrij negatieve stem, die altijd wel ergens sluimert op de achtergrond.
- Op slechte dagen snap ik niet eens waarom mensen überhaupt geld betalen om mijn woorden te lezen.
- Op goede dagen, als niemand een boek koopt, snap ik niet waarom de wereld me zo negeert.
Ja.
Het is een enorm vermoeiende stem. Vrij dramatisch. Verre van rationeel.
En op zich is dat niet erg. Maar als een persoon een negatieve reactie geeft op mijn woorden, of als een post op een schitterende manier genegeerd wordt door iedereen, dan wordt die stem gevoed en zegt die dingen als:
‘Zie je wel.’
En weet je…
Argumenten als ‘Besef wat je woorden doen voor anderen’ en ‘Besef wat een privilege het is om überhaupt elke dag op te staan en te schrijven’, helpen niet.
Deze stem is er niet gevoelig voor.
Ik kan die niet uitschakelen.
Het voelt vreemd om dit uit te spreken. Soms deel ik het wel met mensen en besef ik hoe stom dit allemaal klinkt.
Als ik deze stem moet omschrijven, is het een combinatie van:
- Angst
- Onzekerheid
- Zelfhaat
- Hoog zelfbewustzijn
- Hoge ambitie
Tegelijkertijd besef ik tijdens het uitspreken ook dat die angst en onzekerheid motivatie zijn om juist door te gaan.
Om nieuwe woorden te tikken die wel goed genoeg voelen. Nieuwe woorden de wereld in te slingeren, in de hoop dat in ieder geval iemand ze ziet.
Die donkere stem is er en ik ga gewoon door met wat ik doe. Maar het is ook zo dat als zo’n stem lang met je meewandelt, je je toch gaat afvragen of er iets mis met je is.
Er is niets mis met me.
Mijn favoriete acteur, Jesse Eisenberg, heeft het ook.
Hij was al mijn favoriet, maar nu helemaal.
Drijfveer als angst
‘Mijn grootste drijfveer is angst,’ zegt Jesse Eisenberg. ‘Zelfhaat. Te hoog zelfbewustzijn. Walging.’
Hij stelt dat veel meer mensen dit hebben, die goed in iets zijn.
Ze maken zich ondanks hun talenten en successen nog steeds ongerust over wat komen gaat. Die negatieve stem blijft aanwezig. Alleen zij weten het op een goede manier om te zetten in motivatie.
Als benzine.
En tegelijkertijd probeert Jesse ook die negatieve stem niet te voeden.
Hij kijkt nooit zijn eigen films terug, hij leest geen enkele recensie. Hij ontloopt zelfs plekken waar hij filmposters met zijn hoofd erop kan zien.
Ik doe het inmiddels ook. Ik kom niet op plekken waar ik kan zien waarom mensen stoppen met ‘Petje af’, mijn boeken beoordelen met een mening of waar er sterren aan mij gegeven kunnen worden.
En het helpt me. Ik voel me zoveel beter dan anderhalf jaar geleden. Die stem sluimert nog steeds, maar trekt me niet zo vaak meer in de put.
Jesse Eisenberg legt zijn theorie uit in dit interview van tien minuten op Big Think. Het is ook ontwapenend om te zien hoe ze zijn onzekerheid in de montage hebben gehouden. Dus momenten waarop hij zich verspreekt of twijfelt of hij het goed uitlegt.
Het maakt hem zo menselijk.
Ik snap overigens nu ook veel beter waarom hij geen social media heeft.
Hij wil de negativiteit van anderen niet lezen.
In een interview zei hij dit over waarom hij er niet op zit.
Ik parafraseer.
‘Ik snap niet wat er zo aantrekkelijk is aan social media, om vreemdelingen kritisch te laten zijn over je. Ik heb er totaal geen behoefte aan om goedkeuring van deze mensen te krijgen en ook geen zin om ruzie met ze te maken. Ik zit er niet op en ik ga er nooit op zitten. Het is het me niet waard. Als dit betekent dat ik minder bekend ben, dan is dit de consequentie die ik graag accepteer.’
Wat een held.
Oké.
Dit is de laatste week dat je een mailtje ontvangt. Ik knijp er even tussenuit en kom in augustus weer terug in je mailbox.
Woensdag ben ik er met een revolutionaire schrijfmethode die je meteen kan toepassen.
Vrijdag een uitwerking daarvan.
Alvast een fijne zomer!
Liefs,
Tomson
De video:
