Ken je die types die geen nee kunnen accepteren?
- Eerst beginnen ze je met argumenten te overtuigen.
- Daarna komen de grote wapens erbij: verkleinwoorden en veroordelingen.
- Als je nog langer weigert, begint het fysieke aspect.
Het overkwam me toen collega Roel vroeg of ik meeging naar een cursus duiken in een zwembad.
Roel is het type dat te strakke shirtjes draagt, om zijn brede schouders, brede armen en het bierbuikje te accentueren. Maar vanbinnen heeft hij een klein hartje.
Ik heb het niet zo op zwemmen. Ik ben al blij dat ik in het zwembad mijn neus boven water kan houden. Het idee om naar de bodem te zakken en dan oké 👌🏼-tekens naar elkaar te maken, voelt niet echt als mijn wereld.
Goed.
Het zit zo.
Bejaardensoos
Om de paar maanden organiseert de ‘jongerenclub’ op mijn vroegere werk activiteiten voor jongeren. Iedereen onder de dertig jaar mag meedoen.
Paintballen. Creatief koken met wijn. Een lezing van een of andere goeroe.
Op zich niet zo gek dat er een jongerenclub is. De gemiddelde leeftijd in dit bedrijf was 53 jaar.
Die ouderen hebben ook clubjes onder de vlag van de ‘personeelsvereniging’. Die gaan dan kerstmarkten bezoeken in Duitsland, wandelen op de Veluwe met een gids en andere activiteiten die je ouders ook zouden doen.
Ik zat in een grote ruimte achter mijn laptop teksten voor een website te maken, toen collega Roel naar me toe rolde met zijn bureaustoel.
‘Tomson, ga je morgen ook mee duiken in Zwolle?’ vroeg hij.
‘Echt niet,’ zei ik.
‘Hoezo niet?’ vroeg hij.
‘Nou, het is niet helemaal mijn ding. Ik houd niet zo van zwemmen. Voel me niet helemaal fijn met mijn lichaam in dat water. Bij een ander uitje ben ik er misschien wel weer bij,’ zei ik.
Je moet weten, Roel is de voorzitter van deze jongerenclub. Hij is de organisator.
Dus het eerste wat hij zei was: ‘Maar ik heb het georganiseerd.’
Goed argument, maar nee.
Toen begon hij me te overtuigen dat je niet eens een zwemdiploma nodig hebt om te duiken. Het is in een zwembad. Goede begeleiding. Hartstikke spannend en leuk. Als je het niet probeert, wie ben je dan?
‘Dat zal allemaal wel,’ zei ik. ‘Ik heb er geen zin in. Maar laat dit jouw plezier niet bederven.’
‘Je bent toch geen mietje? Kom op zeg. Je laat je toch niet zo kennen?’ begon hij.
Nou, je kent het riedeltje dat volgde wel.
Wie is de alfa?
De alfamannen hebben wel vaker de behoefte bij mij om overal een competitie van te maken.
Ik ben geen alfa. Als jij voorstelt om met mij armpje te drukken, dan geef ik je alvast de hand en feliciteer ik je.
- Het boeit mij niet wie de sterkste is.
- Het boeit mij niet dat je me dan zwak vindt.
Dus hij kon me van alles en nog wat noemen. Zijn woorden deden me geen pijn.
Vervolgens begon hij met meppen op mijn schouder. Zo’n vuistslag. Dat deed wel pijn.
Ik zei meteen in de meest overdreven vorm: ‘Au!’ en wreef eroverheen.
‘Dat deed toch geen pijn? Serieus, dat deed toch geen pijn?’ riep hij harder, zodat anderen het ook konden horen.
‘Ik ben gevoelig,’ zei ik. ‘Doe zachtjes met me. Ik ben een kwetsbare jongen. Beetje websites bij elkaar typen. Doe lief.’
De verwarring in zijn ogen werd groter en groter.
Wat hij natuurlijk gewend was in alfaland, is grootspraak en tegenstand.
‘Ik drink wel tien bier op een avond.’
‘Tien? Ik twaalf.’
‘Nou, mijn beste vriend wel vijftien. En hij kan nog steeds op één been staan, hè.’
Dat soort praat.
Stop acht gasten bij elkaar, geef ze wat bier en ze vermaken zich de hele avond met opscheppen en praten over seks.
Best gezellig.
Maar niet helemaal mijn ding.
Ik ben niet zo’n drinker.
Opscheppen boeit me niks.
En seks is vooral een kwestie van doen in plaats van erover praten.
Roel kon mijn kwetsbaarheid, die ik graag als wapen inzet, niet meer plaatsen.
Mijn nee voor duiken in een zwembad, koppelde hij aan zijn ego. Hij was de voorzitter. Mijn nee was een brevet (see what I did here?) van onvermogen voor hem.
Pas toen andere collega’s het voor Roel begonnen uit te spellen dat mijn nee een nee is, kalmeerde hij en legde hij zich erbij neer.
Ik ben een volwassen, gevoelige man omringd door types zoals Roel. Wat ik zei: mijn gevoeligheid zet ik gerust als wapen in. Om de ander te verwarren.
Bijvoorbeeld als de alfaman opschept dat hij graag naakt slaapt.
‘Oh ja joh? Ik altijd in badstoffen pyjama. Heerlijk,’ zeg ik dan.
De verwarring in hun ogen. Onbetaalbaar.
Dragelijk genoeg?
Ik heb een manier gevonden om het dragelijk te houden: een gevoelig persoon zijn in een ongevoelige wereld.
Het is een worsteling. Je moet overleven.
Uiteindelijk vinden we allemaal onze eigen wapens om terug te meppen. Of je vindt een schild om je af te weren.
Trial and error.
We hebben geen keus.
Tot je iets vindt dat werkt. Blijf dat gebruiken.
Het wordt je redding.
Liefs,
Tomson
