De liedjes die we op repeat luisteren, praten met ons onderbewustzijn.
Ze leggen iets bloot over wat je bezighoudt, waar je naar verlangt of wat je op dit moment verdrietig maakt.
Ik probeer zo ook andere mensen uit te vogelen.
Waarom de snuivende stiefdochter van mijn huisbaas altijd “Love etc.” van Pet Shop Boys opzette diep in de nacht op vol volume als ik probeerde te slapen.
Met het hypnotiserende I believe. That we can achieve. Call me naive. That love is for free (you need more, you need more).
Waarom mijn huisgenootje altijd “Golden Brown” luisterde van The Stranglers. Elke dag. Op herhaling.
In his book The Stranglers Song By Song, Hugh Cornwell said that “‘Golden Brown’ works on two levels. It’s about heroin and also about a girl. Essentially the lyrics describe how both provided me with pleasurable times.”
Maar dat liedje klinkt zo melancholiek.
Dat gaat niet alleen over een ‘leuke tijd’ hebben. Het is misschien juist het destructieve, dat zij ook had met haar vriendjes en haar leven.
Hoe vaak ze wel niet tegen me zei dat ze dit liedje op haar begrafenis wilde laten draaien.
Daarom deel ik niet graag muziek met anderen. Het is zo persoonlijk. Persoonlijker dan iemands film- of tv-seriesmaak.
Afwijzing
Ik ben niet alleen bang voor de afwijzing dat ze het een klotenummer vinden en dat dat me volledig van slag maakt, omdat ze mijn diepste zijn hebben afgewezen, maar ook de angst dat iemand mijn naakte ziel ziet, omdat die nummers meer onthullen dan ik zelf besef.
Sommige nummers zijn vrij direct van betekenis voor mijn staat van zijn op dat moment: zoals “Fear of Feeling Nothing” van Rosegarden Funeral Party (wat een verdomd goede bandnaam).
Terwijl het bij “Shoom” van TR/ST nog steeds een beetje een mysterie blijft waarom ik al jaren naar dit nummer blijf terugkeren.
Maar het zegt tegelijkertijd alles.
De laatste weken luister ik Lucky Fonz III op repeat. Waarom heeft niemand me verteld dat dit zo goed is?
Deze gast zingt alleen maar over vergankelijkheid en zelftwijfel en gebruikt daar zulke rake, directe woorden voor.
Helemaal verliefd op zijn liedjes.
‘En dan had ik ook een poortje aan de achterkant van mijn hoofd. Waar ik mezelf mee kon aansluiten op de TV. En dan kon ik mijn gedachten van een afstandje bekijken. En het liefste keek jij dan mee.’
En dan komt het meest visuele aspect:
‘En dan zaten we op de bank zo met een zakje chips erbij. En dan zeiden we lachend tegen elkaar: Wat je daar doet is typisch jou. En wat je daar doet slaat nergens op. En wat je daar doet, is een beetje raar. En misschien kan ik dan een keer naar bed zonder te hoeven denken, ah wat ben ik slecht.’
Dit is toch goud?
Uit het liedje “Was ik maar een robot.”
En natuurlijk herken ik mezelf in zijn woorden en zijn gevoelswereld.
Diepe gelukmakende zucht.
Wat is het leven toch een stuk fijner omdat er muziek is. Omdat ik dan mezelf en mijn gevoelens een stukje beter begrijp.
Liefs,
Tomson
