In deze snelle wereld is het goed om wat vaker de tijd te nemen om te observeren.
Echt te observeren.
Zoals lang kijken naar een schilderij. Niet voor tien seconden. Niet voor drie minuten. Maar met de Jennifer Roberts-methode.
90 minuten achter elkaar.
Ken je Jennifer Roberts? Ze is hoogleraar kunstgeschiedenis op Harvard.
Ze geeft haar studenten de opdracht om naar het museum te gaan en 90 minuten lang te staren naar een object of schilderij, en dan terug te komen met observaties.
Observaties die je pas na een uur begint te zien.
Ik daag je niet uit om een uur lang naar hetzelfde schilderij te kijken. Maar je kunt dit wel op andere manieren toepassen in je leven.
Ga bijvoorbeeld op de bank zitten met een koptelefoon op, zet een nummer dat veel in je losmaakt op repeat en beluister het met de ogen gesloten. Een aantal keer achter elkaar.
Let op de drums. De zang. De woorden.
Je zult meer en meer ontdekken.
Maar je kunt jezelf ook naar het park of het bos slepen, op een bankje gaan zitten en daar twintig minuten om je heen kijken en vooral luisteren. Hoe langer je er zit, hoe meer je hoort.
Doe het en je ziet meer en meer en meer.
Minder haast.
Meer diepgang.
Daarom houd ik zo van podcasts.
Omdat ze me 30 minuten of 90 minuten in een specifieke wereld brengen, waar ze de tijd nemen om iets met me te delen.
Helemaal als je wandelt of schoonmaakt. Weinig afleiding. Volledige concentratie op de stem.
Liefs,
Tomson
PS
Ik heb mezelf gedwongen om deze oefening te doen in het bos.
Ik vond op de grond naast het bospad, tussen twee modderhopen in, een spinnenweb.Zo een die eruitziet als het bed van een skelet.
Op mijn hurken vroeg ik me af of de spin er nog was.
- Eerst gooide ik er een takje in
- Daarna een eikel.
Geen beweging te zien bij het web, maar hoe langer ik er was, hoe meer ik zag.
Overal was leven. Mieren. Kleine spinnetjes. Pissebedden.
Ze liepen op of onder de dode blaadjes van vorig jaar.
Daarna pakte ik een stokje, ving een pissebed en gooide het in het web. Nou, het web kleefde voor geen meter aan z’n zeven pootjes.
Maar de uitgang vond hij ook niet.
En daar kwam de spin tevoorschijn, vanonder een holletje.
Ken je die horrorfilm Arachnophobia uit 1990? Zo’n spin.
Nou, ik overdrijf.
Maar het was een huge ass mf’er.
Hij kwam vrij gespannen uit zijn holletje, en toen ik mijn voet bewoog, schoot hij weer terug.
Om daarna weer gespannen eruit te komen, zijn web op te gaan en naar de pissebed te bewegen.
Op het moment dat ik gif uit zijn kaken hoopte te zien, viel het pissebed door het web heen op de grond en dartelde het weg.
Hoogtepunt van mijn weekend.
Wat een leven.
