Lieve {{ subscriber.first_name | strip | default: “vreemdeling” }},
Toen ik voor de eerste keer naar de tv-serie The Bear keek, had ik last van PTSS door mijn horecaverleden.
Die serie filmt zo intensief de grillen (pun intended!) in de keuken, dat ik alleen maar kon denken aan al die walgelijke middagen en avonden in de spoelkeuken als 15-jarige.
Bij de tweede keer kijken van seizoen 1 en 2 had ik er geen last meer van.
Maar nu, bij de eerste keer kijken van seizoen 3, keren de gruwelijke flashbacks weer terug.
Ik was een dromer in de keuken.
- Veel te traag.
- Veel te passief.
- Veel te zacht.
Liep ik weer eens achter een kok langs zonder ‘rug’ of ‘achter’ te roepen, draait die man zich om en daar ging mijn stapel met borden.
Scherven van schaamte op de grond.
Of dan pakte ik een hete pan op met een natte vaatdoek en schreeuwde de kok: ‘Heb je dan niks geleerd op school? Water geleidt hitte!’
Of ze vroegen me of ik de vieze schorten van het personeel in de wasmachine wilde doen, en ik zei: ‘Ja tuurlijk, geen enkel probleem.’
Maar ik snapte helemaal niets van die wasmachine. Echt niets. En hulp vragen?
Ha. Hulp vragen.
Echt niet.
Dan vonden ze me een nog grotere oen.
Of die keer dat, toen de koks al waren vertrokken, een serveerster vroeg of ik een bittergarnituur wilde frituren.
Ik stopte vijf bitterballen in de frituurpan en legde ze op een bord toen ze begonnen te drijven.
Dat was dus niet goed. Een bittergarnituur bevat er een stuk of tien, met van die verschillende frituurhapjes.
Maar niemand legde het me uit. (En ik vroeg ook niet om hulp, dat ook.)
Wat een leven.
Het was een vreemde plek.
De chef-kok zong graag heel hard ‘Ze hebben een clubje opgericht voor mensen met een lelijk gezicht’ en dan net op het moment dat iemand langs het open raam van de keuken liep, schreeuwde hij: ‘En jij hoort erbij!’
Dat was zijn humor.
Ik vind het nog steeds niet grappig. Maar ik lachte wel mee, want wat moet je anders als snotjongen in de spoelkeuken?
Ik ben eens een keer gevallen bij het schoonmaken. ’s Avonds laat. De gehele vloer in de keuken was gedweild en ik liep naar twee collega’s toe. Een knappe serveerster en iemand van de spoelkeuken.
Hup.
Daar gingen mijn benen onder mijn lijf vandaan. Precies voor hun voeten. Keihard op mijn billen, rug en armen.
De blauwe plekken verdwenen pas na een week. Ik kon pas na twee dagen weer normaal zitten.
Maar wat denk je? Staken ze een hand uit om me op te tillen? Vroegen ze hoe het ging?
Nee.
Ze lachten allebei heel hard.
Daarna hoorde ik de rest van de avond en de week erop de zin dat ik voor de knappe serveerster was gevallen.
Met buldergelach uit al hun monden.
Zo vreemd.
Goed.
Bedankt The Bear, voor deze flashbacks.
Ik kom op een later moment op een vrijdag terug op deze serie.
Zoals je weet is The Bear al twee jaar mijn favoriet en seizoen 3 stelt niet teleur. Er zitten weer zulke mooie afleveringen tussen.
Echt. Zo goed.
Liefs,
Tomson
